I Still Love You

Chapter 32: The Past and The Present

Kenzo POV

I'm here now in my room trying to fall asleep, but everytime I closed my eyes the image of her creeps in my memory.

Bumangon ako at lumabas ng kwarto ko. Dumeretso ako papunta sa mini bar naming para kumuha ng alak. Maybe I need some alcohol, maybe it can help me fall asleep or..to forget. I took a sip on my glass of rhum, I tasted the bitterness of it. It hurts my throat I felt the hot liquid as it drown down to it. It sting but I still want another shot. Just like what I'm feeling right now. I've been hurt but I still want her after all.

All this years I thought I've moved on, I even asked Roni to marry me because I thought I really get over you. Pero bakit ikaw parin? I just don't get it.

I drink and drink until the bottle's empty then I threw it somewhere good thing it doesn't break I chuckled like a crazy man but then I realized all my problem I absent mindedly threw my shot glass and it broke into pieces.

"Jamie!" I tried to stand up but I can't, sa halip bumagsak lang ako sa sahig.

Then I heard my Mom. "Son, what happened??Kian!" and then everything turns black.

Jamie's POV

Hindi ko alam kung paano ako nakarating ng bahay pero pagdating ko nagderetso agad ako sa kwarto ko. Pagkasara ko ng pinto nanlalambot akong naupo sa sahig at sumandal sa pinto. Wala pa rin tigil ang pag-agos ng luha ko, pero bakit hindi naman nawawala yong sakit? Sabi nila iiyak mo lang daw yong bigat na nararamdaman mo para mawala. Bakit ganito? Bakit ang sakit parin? Kahit yata isang drum ang iiyak ko hindi mawawala o mababawasan man lang kahit konti yong sakit.

Hindi ko maintindihan kung bakit kaylangan naming masaktan ng ganito. Nagmahal lang naman ako. Hindi ba pwedeng maging kami na lang ulit? Bakit ba napakakomplikado lagi ng lahat sa amin. bakit pakiramdam ko hindi na ako pwedeng maging masaya?

"Bakit..?" I said hopelessly to myself.

Kinabukasan, mabigat man ang pakiramdam, maaga pari akong nagising. Pakiramdam ko pagod na pagod ako at walang lakas para tumayo. Akala ko paggising ko wala na ang sakit, akala ko tapos na, pero hindi dahil kailangan kong harapin ang katotohanan. Tulad ng sinsbi niya kagabi, na may iba na siyang mahal.

Nakahiga parin ako sa kama ng kumatok si ate. "Jamie! Gising ka na ba?" sabi niya mula sa kabila ng pinto ng kwarto ko. Pinilit kong tumayo para pagbuksan siya.

"Good mo- oh bakit ganyan na naman ang itsura mo? Kamusta nga pala yong dinner niyo ni Harry kagabi?" tanong niya nang makaupo sa tabi ko sa gilid ng kama ko.

"O-okay naman." Tipid kong sagot sa kanya.

"Talaga? Bakit parang magkaiba naman yong sinasabi mo sa nakikita ko ngayon sayo? Jamie, sabihin mo na. anong problema?" sabi niya habang hawak ang mga kamay ko.

Hindi ko na napigilan pa ng pagbagsak ng luha ko.

"Ate.." is the only word that I say as my tears stream down on mt face like waterfalls. Niyakap niya naman ako.