I Still Love You

FINALE

Orayt! This is it guys.. finally Ending na. Sorry and thank you guys. ☺

Sorry kasi ang tagal bago natapos. Thank you kasi hindi niyo po sinukuan. Salamat sa mga naghintay at umasa. 😆

Naghintay kahit na matagal at umasa kahit na walang kasiguruhan kung kelan madudugtungan at matatapos. Anyways, tama na ang hugot! Sobrang salamat po sa mga sumuporta. Love you all.

So, eto na nga..haha! Sana po worth it yong paghihintay niyo. 😘

~●~

"Kenzo nman! Napag-usapan na natin to e. Pagtatalunan na naman ba natin to?" I asked him while I'm trying to calm myself.

I'm here in my bedroom. Nag-iimpake na ako ng mga gamit ko na dadalhin ko bukas papuntang Paris. Yes, I'm still going to Paris to attend the conference but this time without Harry. Pagkatapos nang huli namin pag-uusap hindi ko na ulit siya nakita dahil nauna na siyang bumalik sa Paris. Naiintindihan ko naman siya, kahit naman ako ang nasa katayuan niya mas gugustuhin ko pang lumayo kaysa naman pahirapan ko ang sarili ko. But the best about Harry is he didn't just go without a warning, he left a simple message for me saying that he's hoping for my happiness and that he will remained as a friend. Unlike Veronica, bumalik na siya ng Amerika pero hindi parin niya kami napatawad ni Kenzo. Hindi din naman niya pinull out ang shares niya sa shop, I don't know why pero naniniwala ako na kahit na galit siya pinapahalagahan niya parin ang friendship namin hindi lang halata o baka ayaw niya lang ipahalata. I know someday when the right time comes she will forgive us cause I still believe in the kindness of her heart.

["I know. Pero narealize ko kasi masyadong matagal ang one week. I can't do that, I will miss you."] he said on the other line.

"Wag ka nga mag-inarte diyan. Five years nga kinaya mo, one week pa kaya?" biro ko sa kanya. Narinig ko ang pagbuntong hininga niya.

The last five years in our lives was the hardest part for both of us. Kahit na umaasa ako noon na kami parin sa huli ang magkakasama hanggang ngayon hindi parin ako makapaniwala na bumalik na siya sa akin pagkatapos ng lahat ng mga pinagdaanan namin.

["You don't know how hard it was for me. Please, just let me go there with you."] he said in a pleading tone that almost makes me say yes but I can't. I can't be selfish this time.

"I'm sorry Love, pero may trabaho ka. You even have a deal to close. Hindi ba sabi mo you want that deal because it might lessen the cold treatment of your father to you." I replied.

He heaved a deep sigh before he answer me.

["Yeah. You're right."] he said with defeating tone.

"Don't worry I promise to video call you everyday when I'm there. Besides one week lang naman, I promise to make up with you pagkauwi ko dito." I assured him.

Gusto ko din naman talaga na magkasama kami pero ayoko din naman na mawala sa kanya ang pagkakataon na maging malapit ulit sa Daddy niya. Okay na kami sa Mommy niya, while his Dad was still firm as stone. Naiintindihan ko naman ang Daddy niya, but I'm still hoping that someday he will accept me, most importantly us.

Pagkatapos ko mag-impake ng gamit ko ay nagmamadali naman akong nagshower at nag-ayos ng sarili.

"Jamie!" tawag sa akin ni ate.

"Oo, andiyan na po! Sagot ko sa kanya saka nagmamadaling dinampot ang sling bag ko at lumabas na ng kwarto.

"Halika na. Kanina pa naghihintay ang kuya Rob mo don sa sasakyan e." bungad ni ate pagkalabas ko ng kwarto.

Magkasunod kaming lumabas ng bahay at sumakay sa sasakyan ni kuya Rob. May dinner kasi kami kasama ang pamilya niya.

"Jamie, alis ka na pala bukas?" tanong ni kuya Rob habang nagmamaneho.