Badly than Ever

I'm not angry. I'm sad

Są pewne granice, których nikt nie powinien przekraczać. Chris właśnie ją przekroczył. Z pomocą Lezly spakowałam torbę i wróciłam do domu. Dziewczyna wiele razy mnie przepraszała, płakała i chyba naprawdę żałowała. Jednak to nie wynagrodzi całego cierpienia, jakie mi zadała, ciągłych upokorzeń i bestialskiego traktowania. Zawsze się jej bałam. Nie chłopców, a konkretnie jej. Teraz, kiedy leżę na moim łóżku, całkiem sama (i aktualnie i w ogóle) mam czas na przemyślenia. Co tak właściwie się stało? Nie wiem. Ale nikt, nigdy więcej nie potraktuje mnie w ten sposób. Ufałam Chrisowi, a on mnie skrzywdził. Byliśmy kiedyś nierozłącznymi maluchami, wciskającymi błoto w pampersy, kiedy nasze opiekunki nie patrzyły. Zawsze nie rozłączni. Nora i Chris. Można by było sądzić, że tak będzie już zawsze, ale to przypominałoby bajka... A moje życie nigdy nie przypominało bajki. I nigdy nie zakończy się I żyła długo i szczęśliwie.
I zaczęłam to akceptować.

***
Mijały dni, Lezly czasami robiła mi zakupy. Opowiadała, co się dzieje w szkole nie pominęła również Niall'a, który ponoć szerokim łukiem omija dziewczyny, a jego kumple powoli posądzają go o bycie gejem, bądź o to, że się zakochał. Oczywiście wygrywa opcja pierwsza, bo on nigdy się nie zakochał. Przynajmniej nie na dłużej niż 4 godziny. Odpaliłam film, ale przerwał mi dźwięk dzwonka, czyżby znowu Lezly?
Zerknęłam przez Judasza, ale nikogo nie zobaczyłam. Uchyliłam leciutko drzwi i wychyliłam głowę.

- Halo?- szepnęłam, a po chwili zaczęłam się drzeć jak opętana, kiedy ktoś zaczął szarpać za drzwi. Nie ktoś. Chris.

-Wpuść mnie! Nora, do cholery pogadajmy! - krzyczał próbując dobić się do środka. Odpuściłam i pozwoliłam chłopakowi wejść, a raczej staranować drzwi. Wparował do środka, a ja z każdym jego krokiem, cofałam się w tył. Ufałam temu człowiekowi. Teraz mam wątpliwości do jego człowieczeństwa. Jego twarz przybierała odcień purpury i pojawił się na niej obrzydliwy grymas.