CEHENNEMİN ÇOCUKLARI

Gözlerim sende kalsın

Rüzgarın ağzından
Ölümü niye bekledik dün gece fazla yara almamıştım. Sereni bulamıyordum yanındaydım oysaki ama şuan onu göremiyordum. Neden beklettim ki bizi zaten korkak adamın tekiyim ona dokunmaya bile korkuyorum oyunumuz bitmeden burda ölücektik hafif yara almış olsamda kan pıhtılaşma sorunu vardı.

Belki Seren bile şuan hayır öyle olmamıştır o da sadece yaralanmıştır.
Hayla onu arıyordum yanımda duran taşı kaldırmaya çalıştım ama çok hafif kalktı kahretsin taşın altındaymış taşı kaldıramıyordum haydi ama büyük olabilirdi ama ben bu kasları boşuna yapmamıştım. Son bir nefes alarak kaldırdım taşı ve bir elimle taşı tutum diğeriylede Serenin kolunu kolundan sürükleyerek çıkardım daha sonra kucağıma aldım.

Hastaneden çıkmak için bir çıkış aramaya başladım ve bir kapı gördüm oraya doğru hızlıca yürüdüm. Bağırarak yardım istedim. Ama kimse yardım etmedi.

Hastanenin sol tarafına doğru yürüdüm. Evet bir hastane vardı hızlıca oraya girdim küçük bir hastaneydi. Yardım istedim. Onu yoğun bakıma aldılar ama ağırmış onu görmeme izin verdiler. Oturdum yanında öylece ona baktım:
"Haydi ama benim tanıdığım kırmızılı her zaman hayatta kalır" korkak bir şekilde elini tutum.

Ve bir anda gözlerini açtı anlamsızca bana bakarak:
"Sopsiko şimdi sana bir şey söyliyceğim sanırım ölüyorum kızkardeşimin üzülmesine izin vermeyin senden bir şey istiyceğim ölmeden önce korkuyorum ama beni gülüşümden öpermisin"
"Saçmalama böyle bir şey olmıycak sen yine ayağa kalkıcaksın"
"Haydi ama sopsiko sadece bir öpücük"
"Korkuyorsun bundan bende korkuyorum"
"Ölmeden önce bunu yaşamak istiyorum lütfen haydi bak gülümsedim birde kardeşime söyle üzülmesin söz ver"
"Söz"
Cidden kocaman bir gülümse oluşmuştu yüzünde ayağa kalktım eğildim ama hayla korkuyordum. Ve gözlerimi kapattım kulağına fısıldadım:
"Ben senden önce ölmek isterim"
ve gülüşünü öptüm daha sonra dudaklarımız birleşti ondan ayrılamıyordum. Kendimi çekmek istesemde bir şey beni bırakmıyordu. Kendimi zor da olsa ondan geri çektim. Gözlerini hafifçe açtı ve küçük bir tebessüm etti sonra gözlerinden yaşlar gelerek kapandı gözleri
Ona şaşkınca bakıyordum.

Hiçbir şey diyemedim doktorada haber veremedim kapandı gözleri ben gözlerim dolmuş bir şekilde saçlarını okşamaya başladım. Ama titrek bir şekilde hafifçe okşuyordum çünkü hayla korkuyordum. İçeri doktor girdi beni zorla çıkarttılar. Artık hayata küsmüş gibiydim ölmüşmüydü şimdi bu kadar erken nasıl beni bırakır giderdi.

Buraya kadarmıydı canım yanıyordu canım yanmıyordu daha fazlası oluyordu. Hastane odasının önünde yere oturmuş boş boş bekliyordum neyi mucizeyi umudu peki umut varmı gözlerim hep onun üzerindeydi bıraktım kırmızılı gözlerimi sende kalsın.

Keremin ağzından

Suyun gözünden kan geliyordu uyanıktı ama çok kötüydü. Beraber bulduğumuz küçük hastaneye girdik. Onu yoğun bakım odasına aldılar. Sonra görün ama çok kalmayın dediler. Bende içeri girdim gözü bantlıydı. Ona sarıldım.
"İyi olucaksın çok iyi olucaksın"
"Kerem eğer birdaha göremezsem..." dediği an sözünü keserek:
"Öyle bir şey olmasına izin vermiyceğim"
"Kerem"
"Su gözlerim sende kalsın"
"Anlamadım"
"Eğer öyle bir şey olursa bırak gözlerim sende kalsın"
dedim ve odadan o bir şey demeden çıktım. Biraz ilerledim dişlerimi sıkıyordum yerde birinin oturduğunu gördüm yaklaşınca bunun Rüzgar olduğunu anladım yanına oturdum. Bana tuhaf bir bakış atınca ona:
"Suyun gözleri görmeyebilir"
"Seren de ölebilir"
"Ben gözlerimi ona verdim"
"Bende gözlerimi onda bıraktım"
"Ona bir şey olmamalı"
"Ondan önce ölmek isterim biliyormusun onu gülüşünden öptüm"
"Nasıl"
"Ona dokunmaya korkuyorum ama dokununca da onu bırakamıyorum. Gülüşünü öptüm işte boşver"
"Aynı şeyi bende yaşıyorum bir yanın onunla deli gibi yanmak isterken diğer yanın yanmaktan korkuyor ben bekliycem"
"Neyi"
"Mucizeyi"
"Bende bekliycem"
"Neyi"
"Umudu"
Ayağa kalktım onunla vedalaştım. Bende gidip Suyun kapısının önünde beklemeye başladım mucize denen o şeyi.