Man in the Rain

Chapter 74

Chapter 74

Luke was flipping the pages of a photo album.  My head was resting on his shoulder while his arm was on my waist.

"I was five months pregnant in that picture," saad ko sa kanya nang mapansin ko na titig na titig siya sa isang litrato.

"You look so young here," wala sa loob niyang sambit.

"Eighteen pa lang ako diyan sa picture pero  noong ipinanganak ko si Hope ay nineteen na ako."

He gazed at me. Hindi ko mabasa ang mga mata niya pero alam ko na may malalim siyang iniisip habang tinitignan niya ako.

"You're still young, Blaire. You are only twenty three years old."

Umalis ako sa pagkakasandig sa balikat niya at umayos ako ng upo pero ang braso niya na nakapulupot sa bewang ko ay hindi niya inalis.

"Minsan nakakalimutan ko na twenty three pa lang ako." I smiled at him. Totoo naman ang sinabi ko. I feel older marahil ay dahil na rin iyon sa dami ng mga pinagdaanan at mga naging responsibilidad ko.

Muli akong tinitigan ni Luke. Mas matiim pero tulad kanina ay hindi ko nagawang basahin ang eksakyong iniisip niya. But I was sure that something's bothering him.

I cupped his face with my hands. "Hey, may problema ba?" Tanong ko sa kanya.

He smiled at me. "I'm just wondering how did you do it."

My brows furrowed. "Do what?"

Binaling niya ang tingin niya sa photo album. He began flipping thr pages again. Huminto siya nang ang mga larawan ay kuha na sa hospital pagkatapos kong ipanganak si Hope. Nakahiga ako sa kama at mukhang pagod na pagod at nanghihina habang si Hope naman ay mahimbing na natutulog sa bisig ko.

"These," Luke whispered. "All of these. You were so young and you're still young and yet... Habang tinitignan ko ang mga larawan na ito, naisip ko mas matapang ka sa inakala ko."

I shrugged my shoulder to feign nonchalance. "I had to Luke. I  had to be brave and to grow fast not for myself but for my child."

He traced the edge of a picture with his finger before he whispered, "Sorry." He shifted on the couch so that we were sitting face to face. Then he cupped my face. "I'm sorry for not being there when you needed me the most. Kung hindi sana ako umalis noon... kung pinakinggan ko lang sana ang mga paliwanag mo..."

"I understand why you chose to leave. I hurt you. You were hurt and broken but you chose to love me. Pero anong ginawa ko? Ginusto ko man o hindi ang mga nangyari, lalo kang nasira dahil sa akin. You had to leave to. You had to heal. Hindi mo kailangang magsorry dahil wala sa sa panahong kailangan kita. Hindi mo iyon kasalanan. Siguro ganoon lang talaga ang itinadhana ng Diyos. Everything happens for a reason. Kung hindi siguro nangyari ang mga bagay na iyon, I would still be a brat and a b*tch up 'til now. Do you want to see that Blaire the b*tch again?" Pagbibiro ko para kahit paano ay gumaan ang pag-uusap namin.

He chuckled. "I have to confess that there are times that I am missing Blaire the b*tch."

I made face then snorted. "Nagbibiro ka ba? Ano namang nakakamiss doon sa dating ako? Ang sama ng ugali ko, makasarili pa atsaka—"

"I love the old you, Blaire."

This time nagsalubong ang kilay ko. I suddenly felt self-conscious "Ano ang gusto mong sabihin? Mas gusto mo ang dating ako?"

Nagsalubong din ang mga kilay niya. "That's not what I meant. I love you then. I love you still even after you drag me to hell. I tried to unlove you but it was just impossible. And I love you now. More and more as seconds pass. Old or new. You are still you, Blaire. The se girl, the same woman, the same person who owns my heart. And I love you."