Man in the Rain

Chapter 1

Chapter 1

You and Me and the Rain

Baguio City

I was looking at the gloomy sky. The dark gray clouds hindered the rays of the sun reach the vast land of sunflowers and pine trees. I know that any moment from now, rain would pour down.

The heaven would cry once more. Hundreds and thousands of teardrops would fall.

Hinawakan ko ang dibdib ko, trying to feel my heart. It was beating normally. Ang ibig sabihin ay buhay ako. I managed to live through the pain. I managed to carry on and to move forward even if I was wounded and I was bleeding.

Ilang araw na nga ba ang lumipas? I already lost count . Marami nang lumipas na linggo, buwan at mga taon kaya gusto kong isipin na naglaho na lahat ng sakit, naghilom na lahat mga sugat at nakalimutan ko na siya.

Siya...

Sa palagay ko ay  malapit na akong magtagumpay sa pagligmot sa kanya. May mga araw na hindi ko na siya naiisip. May mga araw na nagagawa ko nang ngumiti. May mga araw na totoo akong masaya.

Pero kapag umuulan, kapag nakikita ang mga luhang nagmumula sa langit, everything that I was trying to forget comes back like a flood rushing through my viens and straight to my heart. Kapag umuulan, pakiramdam ko ay unti-unti akong namamatay, tinatangay at nalulunod sa mga alaala at pagkakamali ng kahapon...

"Hey Shan!" Someone called my name and that brought me back to reality and to now.

From the floor to cieling window ay inikot ko ang swivel chair upang tignan ang tumawag sa akin.

And I saw Gyzelle, a subordinate and a dear friend of mine.

"Kanina pa kita tinatawag pero hindi ka lumilingon. Ni hindi ka nga gumagalaw. Ano? Dahil makulimlim na naman? At kapag umulan ay magpapalit anyo ka na, diba? Para ka na namang sinasapian n espiritu ng ka-emo-han. Tatawag na ba ako ng albularyo para ma exorcised natin 'yan?"

I could help but smile because of her remarks. She knew me well dahil isa si Gyzelle sa mga una kong naging kaibigan mula ng lumipat ako dito sa Baguio.

At naging saksi siya sa pagiging malunggkutin ko kapag umuulan. She knew that the rain has a certain effect on me. Ayon nga sa kanya ay nagpapalit daw ako ng anyo o hindi kaya ay sinasapian.

"You need something?" I asked her. Hindi ko na pinansin ang ginawa niyang pamumuna sa akin.

She nodded. "Pinapapunta ka ni Boss sa office niya."

"Bakit daw?"

" Hindi ko alam," she answered and then shrugged her shoulder.

Tumayo ako at sabay kaming lumabas ni Gyzelle mula sa maliit kong opisina. Bumalik siya sa table niya sa harap ng CEO's office samantalang ako naman ay kumatok sa pinto ng nasabing opisina.

"Come in," mula sa loob ay narinig ko.

I opened the door and entered the office.

"Ninong..." Napabuntong hininga ako nang tinawag ko ang isang matandang lalaki na nakatayo sa gilid ng opisina at nakatitig sa isang painting. I know that he missed seeing that painting in a different light, before he developed achromatopsia.

He turned his gazed at me and he smiled tenderly. "Shan," he said then walked towards his office table. He sat on his swivel chair.

Lumapit ako sa lamesa niya. Nanatili akong nakatayo. Hindi ako nagsalita. Tinitigan ko lang siya.

"So, this is my last day in VMC," he uttered. Hindi pa rin nabubura ang ngiti sa mga labi niya. Pero kahit nakangiti siya ay may lungot pa ring hindi maitago ang mga mata niya.