Ten nasz Supernaturalny Świat

37. Home?

Rozdział pisany na telefonie bez autokorekty ;)

-Ał!- krzyknęła Juli gdy przygniotłam ją spadając na podłode jej pokoju. Przez tyle czasu zapomniałam prawie że to tu jest nasz dom. W tym świecie. Nie było nas raptem kilka godzin. Podniosłam się z przyjaciółki i przyjrzałam się jej. Przez te pare tygodni, zmieniłyśmy się. I to bardzo. Można powiedzieć że Juli nie pasowała już do tej blado niebieskiej tapety, tak samo jak ja. Zwykle chuda i wątła, teraz nabrała trochę masy mięśniowej, a jej ręce miały odciski od broni i walki w ręcz. Popatrzyłam w lustro. Zmieniły się też oczy, wydały mi się stare, widziały mnustwo krwi i cierpienia, ale mimo wszystko miałam ten niebezpieczny błysk w oku. Zaśmiałam się.
-Co cię tak śmieszy?-zapytała
-Popatrz na nas- powiedziałam uśmiechając się.Byłyśmy całe brudne i ukurzone, a co dziwne czułam dumę z tego powodu.
-Jeśli utrzymam taką formę do wakacji to będę zadowolona.-uśmiechnęła się.- Co zrobimy z tym?- pomachała naszą zdobyczą.
-Zaniesiemy Gabrielowi.- Zamyśliłam się. - Nie sądzisz że wypadało by trochę tu pobyć? Kilka miesięcy... Nie zapominaj że tu też mamy życie.
-Zgoda, ale pod jednym warunkiem.
-Jakim?- zdziwiłam się
- Nie przestaniemy walczyć.- powiedziała wyciągając broń
-Tu nie ma potworów, wiesz?- zrobiła smutną minkę.
- No to... Chociaż będziemy trenować. - Uśmiechnęła się - zapisuje nas na samoobronę.
Nie zostało mi nic innego jak przystać na jej propozycję.

*** Czerwiec ***
- No chodź!- Juli ciągnęła mnie w głąb karuzel, dmuchanych zamków, trampolin i wat cukrowych, zorganizowanych na dzień miasta
- Jestem za stara- broniłam się.
- Też jesteś dzieckiem. Każdy nim jest. Ty nieco większym, ale...- popatrzyłam na nią z podniesioną brwią. Byłyśmy tu od rana a ja już miałam dosyć. - Prooszę! - Niczym Sam zrobiła maślane oczka. - Ja chcę wate cukrową!
- Zjadłaś już z pięć.
- To zjem szóstą. Nie widzę problemu. I tak wszystko spale, bo według umowy jutro wracamy.
- Tak - uśmiechnęłam się. Tęskniłam za Winchesterami. Przez pare miesięcy usiłowałam żyć normalnie, ale dla mnie to życie jest zbyt nudne. Przypomniałam sobie naszą "wizytę" w muzeum. Artefakt schowałam u siebie w pokoju, za toną książek, pod którymi uginała się moja półka. Julita właśnie odbierała TRZY (!) waty cukrowe.
- I ty masz zamiar to wszysto zjeść?
- Nie, połowa tej waty jest twoja. - uśmiechnęła się podając mi słodką kulę.
- Miło że o mnie pomyślałaś - zaśmiałam się pochłaniając całkiem spory kawałek cukrowego obłoczka - jest jeszcze coś na czym nie byłyśmy? - spytałam gdy przełknęłam.
-Nie, zaliczyłyśmy wszystkie, łącznie z biedronkami dla maluszkòw - zaśmiałam się na wspomnienie tego, jak operator zganiał nas z karuzeli dla dzieci do lat 5. Później byłyśmy przy rzucie piłeczką w piramidę z puszek. Od razu przewróciłam całą wygrywając głòwną nagrodę - wielkiego pluszowego misia, którego swoją drogą dobrodusznie oddałam jakiejś dziewczynce; zaraz po tym, ku uldze gościa od rzutów, poszłyśmy dalej. Niewykluczone że mógłby zbankrutować.
- A tu byłyśmy? - zapytałam widząc dom strachu.
- Jak ja mogłam to ominąć?!
- Wata zasłaniała widoki - zaśmiałam się, po czym ruszyłyśmy w stronę atrakcji. Dom strachu, zbyt straszny nie był i nie mówie tego jako łowca, a jako młoda dziewczyna oczekująca czegoś więcej. Gdy akurat wyszłyśmy, zamykali. To był ostatni z dni miasta, a chcą zacząć pakowanie karuzel. No cóż, pobawimy się za rok.
Postanowiłyśmy pojsc od razu do mnie. W moim pokoju czekał już plecak Juli, tabliczka, oraz pare przydatnych według mnie rzeczy, w tym oczywiście placek.
Namalowałam znaki na lustrze po czym przeszłyśmy przez portal.
******
Hej! hej! hej!
Tak, jeszcze żyje... Chyba.
Sory za tą długą nieobecność...
Ale pomimo wakacji miałam mało czasu na pisanie.
Uwaga!
Uprzedzam że następne rozdziały też nie będą ani regularne ani częste.