Քայլել դեպի երջանկություն

Գլուխ 1Մաս 14

  Դեկտեմբերի 26... Սուրբ Ծնունդը շարունակվում է Նյու Յորքում...Ոմանց համար այս Սուրբ Ծնունդը ամենահետաքրքիրն էր, իսկ ոմանց համար ամենադաժանը...
Նյու Յորքից դեպի Լաս Վեգաս է շարժվում մի մեքենա, որի հետևի փակ մասում տեղավորված մարդկանց տեղափոխում են 666-տան դեպի Գլխավոր ընկերություն, հենց որտեղել իրականանում է դաժան մարդկային արարքները, հատուկ բժիշկների օգնությամբ՝ ողջ մարդկանց մեջից հանում և ծախում են տարբեր օգտակար օրգաններ հարուստներին...Դա իսկապես դաժան է, մարդկությունը գումար է աշխատում իր նմաններին տանջելով, սպանելով...
Այս ավտոբուսի մեջ մեր հերոսներն են հիմա գտնվում... Թոմը, Սառան, Մալիյան...
-Ինչու, ինչու համար, ախր մեր կյանքը հազիվ հետաքրքրանում էր-լացելով ասում է Մալիյան
-Հանգստացիր քույրիկս, կարևորը մենք ողջ ենք...Մենք նույնիսկ չգիտենք թե ինչ է պատահել Գաբրիելայի հետ-Մալիյաին մի կերպ մխիթարում է Սառան
-Գաբրիելան, Գաբրիելան, ես Գաբրիելաին սպանել եմ, ես դա չէի ցանկանում անել, ամեն ինչ պատահական ստացվեց, բայց ես եմ մեղավոր, ես եմ մեղավոր...-Դողալով խոսում է Թոմը
-Ինչ Թոմ? Դու միքիչ առաջ ասում էիր, որ չես հիշում թե ինչ է պատահել-զարմացած հարցնում է Սառան
-Ոչ, ես կարծես թե ամեն ինչ հիշում եմ, երբ ինձ ներարկեցին, ես ընկա գետնին և հրացանը ձգանը սեխմած պահել էի դեպի այն տերորիստը, որի հետ կռվում էի... Այդ պահին ինձ մոտեցավ Գաբրրիելան, ես ոչինիչ չէի զգում, չէի կարողանում ձգանը բաց թողնել... Կրակոցները դուրս էին գալիս իմ հրացանի մեջից դեպի Գաբրիլան, մի քանի փամփուշտներ նրա մեջ հայտնվեցին-արցունքները դուրս են գալիս Թոմի աչքերից, նա երբեք այդպես իրեն չի պահել....
-Իսկ դա դու հաստատ ես հիշում, միգուցե երազ ես տեսել?-ասում է Մալիյան
-Չէ, Չէ դա իրականություն է, բայց կարող է Գաբրիելան չի մահացել... Միգուցե փամփուշտները նրա ոտքի, ուսի կամ ձեռքերի վրա են հարվածել և նրա կյանքը կարող են փրկել բժիշկները... Մեզ պետք է այստեղից փախչել, մենք պետք է դուրս գանք այս ավտոբուսից...
-Թոմ իսկ մենք արդեն 3 ժամ է ինչ ենք ուզում?-լացելով պատասխանում է Սառան
-Չգիտեմ, բայց մենք պետք է փրկվենք, մենք չպետք է մահանանք....
-Ախր մենք բոլորս դժբախտ մարդիկ ենք, մեզ երբեք գեթ մի անգամ չի այցելել երջանկությունը-հուզմունքով ասում է Մալիյան
- Գիտես Մալիյա Երջանկության իսկական արժեքը մենք իմանում ենք միայն այն ժամանակ, երբ նա արդեն անհետացել է-ասում է Թոմը
-Իսկ մենք երբ երջանիկ եղանք Թոմ?-հարցնում է Մալիյան
-Հենց երեկ, Սուրբ Ծնունդին, փարթիի ժամանակ, կամ դրանից առաջ... Ճիշտ է ես Ձեզ հետ չեմ ապրել, չգիտեմ դուք ինչպիսին եք եղել 5-ովդ միասին, արդյոք Ձեր կյաննքը երջանիկ է եղել թե ոչ, բայց իմ կյանքը... իսկապես ես հականում եմ, որ երջանիկ էր իմ կյանքը այնպես, երբ ես մենակ էի մնում իմ մտերիմ ընկերոջ՝ Ջեկի հետ-պատասխանում է Թոմը
-Դու ճիշտես Թոմ, մենք չենք գնահատում մեր կյանքի երջանիկ պահերը և երբ սկսում է մեր կյանքը դառնանալ, այդ ժամանկ հիշում ենք անցյալը և մեր անցյալը հաամարում երջանիկ, ախր մենք պետք է գնահատենք ամեն գեթ վայրկյանը մեր կյանքի, որը մեզ երջանկություն է պարգևում... Մենք մեզ միշտ համարում ենք դժբախտ մարդիկ և փնտրում ենք երջանկություն, բայց երջանկությունը փնտրելով չէ, երջանկույունը քեզ մեջ պետք է փնտրես, դրան հասնել է պետք, ոչ թե միայն ցանկանալ- արցունքներն աչքերին ասում է Սառան
Թոմը կողքերն է նայում և նրա աչքերին երևում է բենզին, փոքրիկ շշի մեջ լցված...
-Ես մի բան մտածեցի, տեսնում եք այս բենզինը, մենք դրանով պետք է այրենք մեքենան...
-Դու գժվել ես Թոմ? Մենք մեքենայի հետ միասին կայրվենք-սարսափահար ասում է Մալիյան
-Իսկ մենք ամեն ինչ կանենք, որպեսզի չայրվենք, սա մեր միակ ելքն է, այսպես թե այնպես մենք մահանալու վրա ենք, ավելի լավ է մենք այրվենք, քան մեր օրգանները հանեն ողջ վիճակում, միայն թե կրակայրիչ է հարկավոր գտնել...
Թոմը մոտենում է դեպի դիմացի հաստ պատուհանին, որտեղ փակվում է իրենց և վարորդի նստավայրի սահմանը... Նա պատուհանին թույլ հարվածում է... Վարորդը բացում է պատուհանը և հարցնում...
-Ինչ է պատահել?
-Ես ցանկանում եմ իմ կյանքի վերջին վայրկյաններին ծխել, սիրգարետ եմ ուզում, ուրիշ ոչինչ.-ասում է Թոմը
-Խղճում եմ Ձեզ, առ վերցրու...
-իսկ կրակայրիչ Ձեզ մոտ չկա?
Վարորդը սիգարետը կրակայրիչով վառում է և տալիս է Թոմին....
Թոմը վերցնում է սիգարետը և շնորհակալություն հայտնում: Վարորդը պատուհանը փակում է...
Թոմը բենզինը լցնում է պատուհանի մոտ, հետ է գնում և ասում...
-Հիմա ուշադիր եղեք, ես այստեղից դեն կնետեմ սիգարետը, մի քանի վայրկյան հետո բենզինը վառվելու է և մեքենան կսքսի այրվել, այրվելու պահին մենք պետք է ժամանակ չկորցնենք, սկզբում այրվելու է պատուհանից աջ կողմ գտնվող փայտից տրոփը...Մենք պետք է մեզ արագ այդտեղից դուրս քցենք և ինչքան կարող ենք փախչել հեռու, քանի որ մեքենան պայթելու է, մեր քայլը շատ վտանգավոր է, բայց ես հավատում եմ որ մենք կփրկվենք...
-Դու վստահ ես Թոմ.-հարցնում է Սառան
-Այո, վստահ եմ, պատրաստ եք?
Մալիյան և Սառան համաձայնվում եմ... Թոմը սիգարետը դեն է նետում ուղիղ բենիզինի վրա, բենզինը սկսվում է այրվել և արագ հասնում է փայտե տրոփին... Փայտե տրոփը նույնպես այրվում է և ընկնում մեքենայից դուրս... Թոմը Մալիյաի և Սառայի ձեռքերը բռնած վազում են դեպի փայտե տրոփի մոտ և իրենց դեն նետում մեքենայից... Թեկուզ վնասվածքներով, բայց նրանք հելնում են իրենց տեղից և սկսում արագ վազել ինչքան կարող են հոռու... Մի քանի վայրկյան հետո ուժեղ ձայն է լսվում, պայթում է հսկա մեքենան... Եվ այդ մեքենայի հետ միաժանակ պայթում են մի քանի ուրիշ մեքենաներ....
-Էլիզաբեթ քեզ լավ ես զգում?
-Ոչ այնքան Ջեկ, ինձ թվում է որ ես այրվում եմ...
-Երևի ջերմությունդ շատ է բարձրացել....