Քայլել դեպի երջանկություն

Գլուխ 1Մաս 25(Վերջաբան)

  Տասը, Իննը, յոթը, ..., երկուսը, մեկը և ողջույն Նոր Տարի:
Նյու Յորքյան գիշեր... Արդեն հունվարի 1... ժամը 00.00... Գեղցիկ հրավառությունները փակել են Նյու Յորքյան գիշերային երկինքը, որտեղից երկիր են իջնում ձյան ճերմակ փաթիլները...
Մեր բոլոր հերոսները, նույնիսկ Ռովվին, բայց բացի Գաբրիելայից տոնում են Նոր տարին իրենց հյուրանոցի սենկայում՝ փոքր, բայց գեղեցիկ սեղանի շուրջ...
Սառան ջեկի գիրկն է նստել, որը շեղում է Էլիզաբեթի ամբողջ ուշադրությունը:
Էլիզաբեթը կանգնում է նստած տեղից և առաջարկում գնալ տոնական տրամադրություն ունեցող Նյու Յորքով զբոսնել: Բոլորը համաձայնվում են և լքում հյուրանոցը:
-Ռովի ես այնքան ուրախ եմ, որ դու հիմա մեր հետ ես-ասում է Մալիյան, և բռնում է Ռովիի ձեռքը:
-Այո ես էլ եմ շատ ուրախ Մալի, բայց ափսոս որ Գաբրիելան հիմա մեզ հետ չէ-պատասխանում է Ռովվին:
-Լավ գոնե հիմա մոռացիր Գաբրիելայի մասին և վայելիր կյանքդ, չես կարող գոնե մի ժամ չմտածել նրա մասին, ախր կյանքդ այդպես շատ անհետաքրիր կլինի-ասում է Մալիյան և ավելի պինդ է սեխմում Ռովիի ձեռքը:
-Մալիյա, առանց մտածեու մի խոսա խնդրում եմ, դու չգիտես հիմա Ռովիի համար ինչ ծանր է:-Ասում է Սառան կոպիտ տոնով:
-Լավ վերջացրեք բոլորդ, եկեք այսօր մի լավ խմենք, գնանք ակումբ, պարենք, ցրվենք, իսկ վաղը կգնանք Գաբրիելաի մոտ, և նրա Նոր տարի նույնպես կշնորհավորնք: Ես համոզված եմ, որ նա կցանկանար, որ իրենց ընկերները լավ ժամանակ անցկացնեն:-ասում է Թոմը...
Տարօրինակ է, բայց բոլորը համաձայնվեցին և գնացին ակումբ... Ակումբում բարձր երաժշտություն է տիրում, բոլորը ուրախանում են, երգում, պարում, տարբեր խմիչքններ խմում:
Նրանց հոգսերը հոդս էին ցնծել: Մալիյան Էլիզաբեթից խնդրում է նրա սմարտֆոնը, Էլիզաբեթը առանց մտածելու տալիս է և շարունակում պարել անծանոթ ինչ-որ տղայի հետ: Մալիյան վերցնում է հեռախոսը և գնում նստարաննենրից, մեկի մոտ, որտեղ Ռովվին արբած կիսաքնած է:
-Ռովվի?-պարել չես ցանկաում?
-Չէ Մալիյա հոգնած եմ-ասում է Ռովվին և աչքերը փակում:
-Ռովվի իսկ կոկտել կցանկանաս խմել?-հարցնում է նորից Մալիյան
-Եթե բերես այո, ինչու չէ-պատասխանում է Ռովվին:
Մալիյան երկու կոկտել է վերցնում, մեկը տալիս է Ռովիին, իսկ մյուսը ինքը խմում նստելով Ռովիի գիրկը:
-Մալիյա ինչ ես անում?-ասում է Ռովվին
-Ոչինիչ, աչքերդ փակիր Ռովվի-դա ասելով Մալիյան իր շրթունքները մոտեցնում է դեպի Ռովվիի շրթունքների և սկսում համբուրել: Ռովվին իր շրթունքները հետ է տանում, բայց մի քանի վայրկյան հետո համբուրում է Մալիային: Մալիան Ռովիին խնդրում է գնալ դեպի լոգարան և նետվում է Ռովիի գիրկը: Մի քանի րոպե հետո նրանք արդեն լոգարան են հասնում և փակում դուռը...
Տոնը շարունակվում է դեռ նրանց մոտ: Թոմը մի քանի աղջիկների հետ պարում է, զվարճանում: Ջեկը և Սառան բազմոցներից մեկի վրա գրկախառնվելեն և համբուրվում, որը խանգառում է Էլիզաբեթին զվարճանալ, նրա մոտ տարբեր երիտասարդներ են գալիս և խնդրում զվարճանալ իրենց հետ, բայց Էլիզաբեթը նստել է ակումբի բառի աթոռներից մեկի վրա, վիսկի է խմում և դիտում Սառայի և Ջեկի կրքոտ համբույրները: Մի քանի վայրկյան հետո նրա կողքն է նստում Վոլֆը:
-Ինչու չես զվարճանաում?-հարցնում է Վոլֆը
-Իսկ ով ասեց, որ չեկ զվարճանաում? Ինչ է չես տեսնում թե քանի բաժակ վիսկի եմ խմում:-ժպիտով պատասխանում է Էլիզաբեթը
-Բայց իմ իմանալով, վիսկին կնոջ խմիչք չէ-կեղծ ժպիտով ասում է Վոլֆը:
-Իսկ ով ասեց, որ ես կին եմ?-հարցնում է Էլիզաբեթը:
-Եթե կին չես, տղամարդ ես?-նորից կեղծ ժպիտով ասում է Վոլֆը
-Ես աղջիկ եմ Վոլֆ-Դառը դեմքով Էլիզաբեթը վեր է կենում աթոռից և գնում դեպի մյուսները, որտեղ պարում են:
Վոլֆը Էլիզաբեթի հետևից է գնում և բռնում նրա ձեռքը:
-Ինչ ես անում Վոլֆ?-ասում է Էլիզաբեթը
-Ցանկանում եմ քեզ համբուրել-պատասխանումէ Վոլֆը
-Ինչ է դու գժվելես?ինչու համար պետք է քեզ համբուրեմ, ամուսինս ես, թե սիրեկանս?
-Ոչ այն, ոչ էլ այն, ուղղակի տղա եմ, ով ցանկանում է քեզ հետ զվարճանալ, ինչ է ինչով ենք մենք մյուսերից տարբերվում?մեր բոլոր ընկերները զվարճանում են և ես լավ տեսնում և հասկանաում եմ, թե որտեղ է քո ամբողջ ուշադրությունը, դու Ջեկին ես սիրում այդպես չէ? և խանդում ես Սառային? Այդ իսկ պատճառով խմում ես տղամարդու խմիչք, որ սիրտդ քարանա և ոչինիչ չզգաս, բայց կարծես թե սա քեզ չի օգնում:
-Դու ինչ ես խոսում ընդհանրապես? Ցանկանում ես քեզ համբուրեմ, այո?-Էլիզաբեթը մոտենում է դեպի Վոլֆը, նրան ապտակում և հեռանում...
Բարձր երաժշտությունը շարունակվում է ակումբում, բայց մեր հերոսները արդեն որոշում են հեռանալ, բոլորը հավաքվել են, հազիվ ոտքի վրա կանգնել, բայց Մալիյաին և Ջեկին նրանք չեն կարողանում գտնել:
-Իսկ ուր են կորել այդ աղավնիները-արաբած վիճակում, ծիծաղը դեմքին ասում է Թոմը:
-Թոմ, նրանք իրար հետ չեն, Ռովվին Գաբրիելայի ընկերն է, ուղղակի այս ամեը զուգադիբություն է-ասում է Սառան
-ԱԱԱ, զուգադիբություն է իրար հետ համբուրվելը և գրկախառնված հեռանալ ակումբից չգիտեմ ուր?-նորից ծիծաղը դեմքին ասում է Թոմը
-Այո ես նույնպես նրաց իրար հետ տեսա-ասում է Վոլֆը
-Չի կարող պատահի-մտահոգված ասում է Սառան
-Ինչը չի կարող պատահի, իսկ դուք հավատում էիք, որ Ռովվին իրոք սիրում է Գաբրիլային, Ձեր Ռովվին Գաբրիելայի ոտքի բութ մատին չարժե նույնիսկ-ասում է Թոմը ծիծաղը դեմքին, բայց հոգով ամենևին լուրջ:
-Լավ ես չգիտեմ Ռովվին Գաբրիելայի ոտքի բութ մատին արժե թե ճիկույթին, բայց նրանց պետք է գտնենք, և հեռնանք այստեղից, մի մոռացեք, որ վաղը մենք անպայման պետք է այցելենք Գաբրեիլային, այսինքն արդեն այս առավոտյան:
Ինձ թվում է նրանց պետք չէ գտնել, հիմա նրանք մեզ մոտ չեն գալիս?-ասում է Ջեկը
Ռովին և Մալիյան մի կերպ քայլելով մոտենում են նրանց:
-Այո, դա նրանք են-նորից կոպիտ տոնով խոսում է Սառան
-Դուք մեզ էիք սպասում?-հարցնում է Ռովին
-Այո, մեր գնալու ժամանկն է-ասում է Էլիզաբեթը, չթողնելով որևիցէ մեկին ինչ-որ բան խոսել:
Նրանք հեռանում են ակումբից, 2 տաքսի կանգնեցնում և գնում դեպի հյուրանոց: Ժամը արդեն 04.30 է: Նրանք հոգնած, առանց ինչ-որ թեմայի շուրջ խոսելուց, մի կերպ ամեն մեկը մի տեղարվում են մի տեղ և քնում:
Ժամը 07.30 է, Էլիզաբեթի հեռախոսին զանգ է գալիս:
-Ալո
-Ողջույն, մենք Էլիզաբեթի հետ ենք խոսում?
-Այո , ով է?
-Ձեզ հիվանդանոցից են զանգահարել, ձեր հիվանդը՝ Գաբրիելայի վիճակը այսօր գիշերվա ընթացքում շատ է ծանրացել, նրա կյանքին վտանգ է սպառնում, նա կարող է ամենա ուշը 2 ժամից մահանալ:
-Ինչ եք խոսում? Ինչու? Իսկ դուք ինչ-որ մի բան չեք կարող անել?
-Միակ բանը, որը կարող ենք անել, դա Վաշինգտոնի լավագույն բժիշկներից մեկին կանչելն է, որը շատ թանկ կնստի Ձեզ վրա:
-Ինչքան?-հարցնում է Էլիզաբեթը
-50.000 դոլար, ավելի լավ է եկեք այսօր ժամը 09.000-ին հիվանդանոց, կխոսեք գլխավոր բժիշկներից մեի հետ և ամեն-ինչ կհասկանանք:
-Լավ, շնորհակալություն...
Էլիզաբեթը վեր է կենում տեղերից, գնում է լոգարան, լոգանք ընդունում և անդադար մտածում է գումարի մասին:
Լոգանքը վերջացնելուց հետո հագնվում և գնում իր ննջասենյակ, որտեղ նրա հետ միասին քնում էր Մալիյան, նա ցանկանում է Մալիյաին արթացնել, որ պատմի Գաբրեիլայի մասին և իր հետ գա, այն էլ հասկանում է, որ երեկ նա շատ էր խմել և հարբած քնած է, ինչպես մյուսները: Էլիզաբեթը ստիպված որոշում է կայացնում մենակ գնալ:
Էլիզաբեթը վերցնում է մեքենայի բալանիները, պայուսակը և արդեն դուրս է գալիս սենյակից, երբ նրա հետևից նրան կանչում է Ջեկը:
-Ուր ես գնում առավոտ շուտ?
-Քո ինչ գործ? Իսկ դու ոնց է քնած չես?
-Չեմ կարողանում քնել, ինչ է պատահել, որ առավոտ շուտ հեռանում ես?
-Գաբրիելայի վիճակը շատ ծանր է, նա մահանալու վրա է, մի քայլ է մնացել նրան փրկելու, այն էլ չգիտեմ կստացվի թե չէ, Վաշինգտոնից պետք է կանչենք ամենալավ բժիշկներին, որը 50.000 դոլար արժե, հիմա գնում եմ հորաքրոջս տուն, տեսնեմ կարող եմ գոնե 30.000 դոլար վերցնել նրանից, իմ մոտ նույնպես 30.000 դոլար կա, իսկ հետո գնամ զբաղվեմ այդ հարցերով:
-Ու պատրաստվում ես միայնակ գնալ?-հարցնում է Ջեկը
-Դե ստիպված եմ-պատասխանում է Էլիզաբեթը
-Արդեն ստիպված չես, ես քեզ հետ եմ գալիս:
-Ցանկանում ես Սառան մեզ խանդի?-հարցնում է Էլիզաբեթը
-Նա չի խանդի, քանի որ այս ամենը լուրջ է, հարցը Գաբրիլաին է վերաբերվում:
-Լավ դե հագնվիր, սպասում եմ-պատասխանում է Էլիզաբեթը և 10 րոպեյից նրանք դուրս են գալիս հյուրանոցից...
Էլիզաբեթի հորաքուրյրը, որի անունը՝ Ռոսի է, ջերմ ընդունեց Էլիզաբեթին և Ջեկին, և նրանց 30.000 դոլարի փոխարեն տվեց 50.000 դոլար: Նրա տանից հեռանոլուց մի քանի վայրկայ առաջ, Ռոսի հորաքույրը Էլիզաբեթին հարց է տալիս?
-Դու հաստատ քեզ լավ ես զգում նրանց հետ? Չես ցանկանում ինձ հետ ապրել?
-Հավատա հորաքույր նրանց հետ շատ լավ է, և ես այնքան պլաններ եմ կազմել նրանց հետ, որ համոզված եմ, երջանիկ եմ լինելու...
Ջեկը և Էլիզաբեթը արդեն գտնվում են <<Դոկեռ>> հիվանդանոցում: Նրանք 50.000 դոլար վճարեցին բժիշկներից մեկին, որպեսզի կանչեն Վաշինգոտնից ամենահզոր մասնագետներին:
-Բժիշկ, մինչև Վաշինգոտնից բժիշկների գալը մենք կարող ենք այցելել Գաբրիելայի մոտ?-հարցնում է Ջեկը գլխավոր բժիշկներից մեկին
-Ցավում եմ, բայց ոչ: Նրա վիճակը դուք չեք հասկանում ինչ ծանր է: Արգելվում է նրա մոտ նույնիսկ բուժքույրներին մտնել: Այնպես որ սպասենք վիրահատությանը մասնագետների կողմից, և կտեսնենք ինչ կլինի:
Լարված իրավաճակ է Ջեկի և Էլիզաբեթի մոտ...
Վաշինգնոտից բժիշկները ժամանեցին... Սկսվեց վիրահատությունը... Ծանր վիրահատությունը, նրանք պետք է Գաբրիելայի սրտի փոխարինեն ուրիշի սրտով, ում գլխուխեղը մահացել էր, իսկ սիրտը առողջ էր: Ջեկը Էլիզաբեթին գրկել է սպասասրահում և նրանք լարված սպասում են երբ կվերջանա վիրահատությունը...
20 րոպե անց Վաշինգտոնից հրավիրված բժիշկները ելնում են վիրահատման սրահից և մոտենում Ջեկին և Էլիզաբեթին:
-Վիրահատությունը հաջող ընթացավ, ամեն ինչ լավ անցավ, միայն մնացել է աղոթել և Աստծոն խնդրել Գաբրիելան իր մեջ ուժ ունենա, հաղթահարի այդ ամենը, և կարողանա գոնե 1 վայրկյան աչքերը բացել այս 3 ժամվա մեջ: Հակառակ դեպքում նա կմնա կոմայի մեջ և մի քանի ժամից կարող է մահանալ:
-Աստված իմ բժիշկ, իսկ մենք կարող ենք չէ այցելել նրան?-արցունքներն աչքերին հարցնում է Էլիզաբեթը:
-Իհարկե կարող եք, բայց ամենաշուտը 20 րոպեյից: Ընդհանրապես լավ է, որ այպդիսի իրավաճակում հիվանդներին այցելում են նրանց ամեա մոտիկ մարդիկ, նրանք ձեզ զգում են և ձեզանից ուժ և ապրելու հնարավորություն են ստոնում, դուք նրան պետքեք:
-Շնորհակալ ենք շատ բժիշկ, իսկ դուք արդեն հեռանում եք?-հարցնում է ջեկը
-Ոչ ես այդ մի քանի ժամը Ձեզ հետ կմնամ, իսկ հետո տեսնենք, ոնց կստացվի:
-Շնորհակալություն-հավասար ասում են Էլիզաբեթը և Ջեկը:
Կես ժամ հետո նրանք բժշկի հետ այցելում են Գաբրեիլայի մոտ:
Էլիզաբեթը մոտենում է Գաբրիելային, համբուրում ճակատը և ակամա աչքերից արցունքները սկսում են թափվել:
-Ջեկ գիտես ես հավատում եմ, որ նա կզարդնի, ես հույս ունեմ, որ նա կզարդնի, և նա մեզ հետ կապրի:-հուզված ասում է Էլիզաբեթը
-Էլիզաբեթ ես նույնպես հույս ունեմ, և այդ ամենը քո շնորհիվ, ոչ բոլորին է հաջողվում ունենալ նման ընկերուհի, ինչպիսին դու ես:-ժպիտով նայելով Էլիզաբեթին, ասում է Ջեկը...
Մի քանի վայրկյան հետո նրանց մոտենում է բժիշկը:
-Բժիշկ, Նա ինչքան դեռ կմնա կոմայի մեջ?-հարցնում է Էլիզաբեթը
-Ցավում եմ, բայց նրա վիճակը գնալով վատանում է, հույս չկա որ նա աչքերը կբացի, ես ինչքան այստեղ եմ եղել նա աչքերը չբացեց, մի քանի վայրկյան եմ ընդհամնեը հեռացել, Ձեր մտնելուց առաջ, ես սենյակում չեմ եղել 5 րոպե և նա դժբար այդ 5 րոպայվա մեջ աչքերը բացեր:
Բժշկի խոսքերից հետո, Էլիզաբեը սկսում է բարձրաձայն լացել, նույնիսկ Ջեկը չի կարողանում իրենց զսպել և չարտասվել: Բժիշկը ստիպված բուժքույրներին է կանչում, նրան հանգստացնող են ներարկում և նրանց տանում են ուրիշ հիվանդասենյակ, որպեսզի մի քիչ հագնստանան....
Վիրահատությունից 20 րոպե անց... ...Գաբրիլա...
Ես աչքերս փակում եմ իմ ամբողջ ուժով... Աչքերս բացում եմ և հասկանում, որ ես հիվանդանոցում եմ պարկած... Տարօրինակ տարբեր տեսակի սարքեր են իմ վրա... Ոզում եմ ձայն հանել, գոռալ, բայց իմ մոտ դա չի ստացվում...
Փորձում եմ շարժվել, բայց նորից չեմ կարողանում... Իմ դեմը երևում է օրացույց, օրացույցին նայում եմ, ամսաթիվը ինձ շփոթեցնում է... արդեն 2013 թվականն է? Այդտեղ գրված է 01.01.2013... Այդ րոպեյին իմ սենյակի դուռը բացվում է, ինձ մոտենում են բժշկի հետ Էլիզաբեթը և Ջեկը... Բայց աչքերս նորից սկսում են փակվել, ոչ խնդրում եմ, ոչ... Բայց աչքերս փակվում են.... Նրանք գալիս են ինձ մոտ, Էլիզաբեթը ճակատս համբուրում է նստում իմ կողքին Ջեկի հետ և նրանք իմ մասին են խոսում, թե արդյոք ես կապրեմ, նրանք բժշկից հարցնում են թե նա ինչքան ժամանակ դեռ կմնա կոմայի մեջ... Բժիշկն ասում է, թե նա դեռ հույս էլ չունի, որ ես կարդնանամ... Ես զգում եմ, թե Էլիզաբեթը ոնց է լացում, լսում եմ նրա լացի ձայնը...
Ախ... ես ցանկանում եմ արտահայտվել, աչքերս բացել, խոսել... Աստված իմ ուժ տուր ինձ, ախր նրանք պետք է իմանան, որ ես հիմա նրանց լսում եմ, որ ես հիմա նրանց հետ եմ... Իմ մեջ սկսում է աննկարագրելի ցավ առաջանալ... Չեմ ցանկանում ոչ ոքի այդ ցավը կյանքում, գոնե մեկ անգամ զգալ...
Ամիսներ անց...
Ծով... Մաքուր օդ... վառող արև...8 երիտասարդ... Կողք-կողքի նստած, տարբեր մտածմունքներ, բայց մեկ իմաստ, <<Երջանկություն>>: Նրանք հաղթահարեցին իրենց դեմ ելած բոլոր խոչընդոտները և քայլեցին դեպի երջանկություն, որին նրանք շատ էին սպասում, բայց արդյոք հասել են երջանկությանը, թե նրանք հոգնել են և հեշտ ճանապարհով քայլելը և վերջացնելը՝ դա նրանց համար երջանկություն է?
Վոլֆ:
Ես չեմ կարծում, որ ես գտա իմ երջանկությանը, ես պետք է Սառային հասնեմ, ես սիրում եմ նրան...
Սառա:
Ինչ է կատարվում Ջեկի հետ, նա նորից առաջվանը չէ, Էլիզաբեթը մեզ խանգառում է...
Ջեկ: Էլիզաբեթի գեղեցկությունից և բարությունից իմ սիրտը այրվում է, ես պետք է նրա հետ լինեմ, չնայած որ չեմ կարողանում Սառային մերժել:
Ռովվի: Շնորհակալ եմ Տեր Աստված, որ Գաբրիելան նորից մեզ հետ է, բայց ափսոս, որ նա ինձ հետ չէ: Բայց ես կպայքարեմ նրան հասնելու համար, քանի որ վստահ եմ, որ նա ինձ է սիրում:
Մալիյա: Աստված իմ կարծես թե ամեն-ինչ լավ է, ես ճիշտ արեցի, որ Էլիզաբեթի հեռախոսով նկարեցի ինձ և Ռովիին լոգարանում: Լավ է. Վերջապես Գաբրիելան հասկացավ, որ Ռովին ինձ է սիրում:
Թոմ: Ես շատ մոտ եմ երջանկությանը, ես իսկապես սիրում եմ Գաբրիելային և գիտեմ, որ նա ևս անտարբեր չէ իմ հանդեպ, իսկ այդ հոլովակը, որը նկարել էր Մալիյան, ինձ շատ օգնեց:
Գաբրեիլա: Շնորհակալ եմ, շնորհակալ եմ Տեր Աստված, որ դու ինձ երկրորդ անգամ ապրելու հնարավորություն տվեցիր, երևի մինչև Էլիզաբեթի ասած, այդ փակ դպրոց գնալը, ես արդեն կկարողանամ առանձ ձեռնափայտի օգնությամբ քայլել: Շնորհակալ եմ Էլիզաբեթից շատ, ում շնորհիվ ես ապրում եմ: Միակ վատ բանը, որ եղավ, դա Ռովիի դավաճանալն էր, նա դավաճանեց իր եղնիկին: Բայց ոչինչ այդքան բան, որ ին հետ եղավ, դա օգնեց հասկանալ, թե ով է ինձ համար ամեն ինչի պատրաստ: Ես նայում եմ Թոմի աչքերին և տեսնում եմ, խենթ տղայի, ով մինչև իր հոգու սիրտը սիրահարվել է ինձ: Եվ թեկուզ, որ դեռ իմ սիրտը Ռովիին է սիրում, բայց ես ինչ-որ բան եմ զգում Թոմի նկատմամբ, և հուսամ Թոմի շնորհիվ ես կմոռանամ Ռովիին:
Էլիզաբեթ: Այո, ինձ մոտ ամեն ինչ ստացվեց, բոլորս ողջ ենք, բոլորս առողջ ենք: Եվ ընդհամենը 1 ամիս է մնացել գնալու աշխարհի ամենահետաքիր դպրոցը իմ նոր ընկերներիս հետ: Գիտեմ նրանք այնտեղ շատ դժբախտությունների միջով են անցնելու, բայց դե կարևորը ինձ համար հետաքիքր է անցնելու, և այդքան երջանկություն, որ ես իրենց նվիրեցի, ժամանակն է վերադարձնելու: Հունիսի 1, սպասում եմ ես քեզ...
.... -Միսթեր Սմիթ դուք այցելու ունեք, Ձեզ մոտ է եկել Հելենա անունով մի կին, և պնդում է, որ դուք նրան ճնաչում եք:
-Հելենա անունով? Ես այդպիսի անունով ոչ ոքի չեմ ճանաչում, բայց շատ եմ ցանկանում նրան տեսնել:
-Ողջույ Սմիթ, ինչպես ես?
-Դու, դու ողջ ես?
-Պարզվում է այո, մենք այսպես շուտ չեք հանձնվում? Այդպես չէ?
-Ինչ ես ցանկանում?
-Ոչինիչ, բայց դու կարծես թե այս խցերի մեչ քեզ լավ ես զգում, այո? Մայիսի 31-ին քեզ կազատեմ: Էլիզաբեթը, աղջիկդ հասել է իր ուզածին:
-Ինչպես թե? Իսկ դու չկարողացար ինչ-որ բան անել?
-Առանց քո օգնության ոչ, բայց մենք հունիսի 1-ին երկար ճանապարհ ունենք գնալու: Մնացել է 1 ամիս ընդհամնեը...