Քայլել դեպի երջանկություն

Գլուխ 2 Մաս 1 Գաբրիելա

  Մաքուր օդ, երկար և լայն պատուհան, որտեղից երևում է գեղեցիկ և միաժամանակ սարսափազդու անտառը: Ես նստած եմ փոքրիկ, բայց միաժամանակ շատ հարմարավետ աթոռի վրա, դա այնքան փափուկ է, ես կարողանում եմ դրանով շարժվել, միշտ երազալ էի նստել նմանատիպ աթոռների վրա... Սիրելի օրագիր իմ կյանքը գնալով հետաքրրանում է: Այսօր արդե հունիսի 3-ն է, ես կարողանում եմ առանց ձեռնափայտի օգնությամբ քայլել, ես ինձ առաջվանն եմ զգում, միայն թե կյանքս էլ առաջվանը չէ...
Էլիզաբեթը մեզ խոստացել էր, որ մեր կյանքը փոխվելու է հունիսի մեկից, և նա միանշանակ կատարեց իր խոստումը: Մենք այժմ գտնվում ենք Նյու Յորքից շատ հյեռու գտնվող ինչ-որ կղզու վրա, որտեղ հատուկ ճամբար է ընթանում ամեն տարի հունիսի մեկից մինչև օգոստոսի տասնըհինգը: Եվ ամնահետաքրքիրն այն է, որ այս ճամբար կարող են այցելել միայն ազնվականների երեխաները, որոնք պետք է վճարեն այդ 2 ամսվա համար 20.000 դոլար: Դե իհարկե, այս տարի բացառությամ եղավ և բացի ազնվականների երեխաներից, ես, Թոմը, Մալիյան,Վոլֆը Սառան, Ջեկը և Ռովվին միացանք նրանց, իհարկե Էլիզաբեթի շնորհիվ, ով մեր փոխարեն վճարեց ամբողջ գումարը: Մեզ այստեղ բոլորը ճանաչում են որպես Եվրոպացիներ, բայց սա մեզ շատ է դուր գալիս, և ոչ սովորական եվրոպացիներ, այլ եվրոպացի ազնվականների երեխաներ, չեմ կարողանում հասկանալ, որտեղից է կարողանում Էլիզաբեթը այսքան բան անել, նրան ճանաչելով ես մտածում եմ, որ նա կկարողանա գրավել ամբողջ աշխարհը: Ես նրան շատ եմ սիրում: Ես նրան իմ կյանքի մի մասինիկ եմ համարում: Արդեն երրորդ օրն է սա, որ այստեղ ենք: Այս երեք օրում շատ հետաքրքիր, տարօրինակ և ոչ այնքան լավ իրադարձություններ եղան: Հենց առաջին օրվանից ծանոթացել ենք շատերի հետ: Այստեղ այնքան շատ լավ մարդիկ կան, ճամբարում հիմնականում 14-ից մինչև 22 տարեկաններն են մասնակցում: Մեր ութի բախտը բերել է, որ բոլորս այդ տարիքային սամնաում ենք գտնվում: Ես այնքան լավ մարդանց եմ այստեղ նկատել, բայց ցավոք ոչ այնքան լավերնել քիչ չեն այստեղ: Ամենավատ լուրը այն էր, որ մենք իմացանք, որ Էլիզաբեթի հայրը այստեղ է: Էլիզաբեթը երբ տեսավ Միսթեր Սմիթին, քիչ էր մնում վազեր նրա մոտ և ողջ-ողջ թաղեր: Նա չգիտեր, որ այս տարի ևս իր հայրը ճամբարի կազմակերպիչներից մեկն է լինելու, և բոլորս ավելի շատ զարմացած էինք այն փաստից, որ նրա հայրը այլևս գաղութում չէ: Վաղը բոլորիս բաժանելու են տարբեր ջոկատների, և ամեն մի ջոկատ տարբեր շենքերում է մնալու: Իհարկե ես շատ եմ ցանկանում որ իմ ընկերները ինձ հետ լինեն, բայց Էլիզաբեթն ասում է նման բան հնարավոր չէ, որ բոլորս 8-ով միասին լինենք: Հիմա ես աղոթում եմ, որ ես,Էլիզաբեթ, Սառան և Թոմը գոնե միասին լինենք: Եթե ոչ բոլորի, գոնե նրանց հետ, իհարկե մի բանովել դա շատ լավ է, Ռովիի և Մալիյաի զզվելի դեմքերը ուշ-ուշ կտենամ: Բայց բացի այս ութիցս, էլի մարդիկ կան ովքեր կուզեյի իմ ջոկատից լինեյին, ովքեր հենց առաջին օրվանից ինձ դուր եկան Լոլին և Ագատան, ովքեր ինձ շատ լավ ն վերաբերվում, ես նրանց մասին ամեն-ինչ հետո կպատմեմ, իսկ հիմա ժամանակն է շտապելու ճաշարան, հաց ուտելու ժամանակն է:
Մալիյա...
Աշխարհ բռնվիր, ես եմ Մալիյան... Օհո տեսեք ինչ էլ լավ է ստացվում իմ մոտ գրելը, ես չգիտեմ ում եմ գրում, ինչ եմ գրում, բայց ինչու տարբերվեմ մյուսներից և իմ սուր մտքերը այստեղ չարտահայտեմ: Ախ այս կյանքը ախր շատ հետաքրքիր է, իմ կողքին հիմա նստած է Դեյջին, ով սմարտֆոնի մեջ է մտել ամբողջովին, նա այնքան գեղեցիկ է հագնվել, նրա մաշկը գույնը մգոտ է, աչքերը կապույտ, մազերը սև, ես չեմ հոգնում նրան նայելուց, մեն վայրկայն ոզում եմ տեսնեմ իրեն, ի դեպ ասեմ, նա 17 տարեկան է, ինձանից մեծ է ընդհամենը 2 տարի, նա Ռովվիի տարիքին է, բայց նրան նայելով ես մոռանում եմ Ռովիին... Օօօ Աստված իմ, նա հիմա ինձ հրավիրում է իր հետ գնամ ճաշարան, չգիտեմ ում եմ գրում, ով է կարդում գրածներս, բայց հուսամ հետո կշարունակեմ գրելս, հիմա դրա ժամանակը չէ....
Հեղինակ...
-Դեյջի սպասիր, ես հիմա զգեստս փոխեմ և գամ-ասում է Մալիայան ժպիտը դեմքին
-Սպասում եմ գեղեցկուհի, միայն թե արագ, բայց չեմ հասկանում ինչու եք աղջիկներդ այսքան շուտ-շուտ հագուստներդ փոխում, երևի եվրոպայում դա ավելի տարածված է?-ժպիտը դեմքին ասում է Դեյջին
-Իսկ ով ասեց որ մենք շուտ-շուտ ենք փոխում մեր հագուստները, ես ընդհանրապես մի քանի հագուստ եմ ունեցել ամբողջ կյանքումս-շփոթված ասում է Մալիյան:
-Ինչ? Քո նման եվրոպուհին? Չեմ հավատում...-նորից ժպիտը դեմքին ասում է Դեյջին
Մալիյան ուշքի է գալիս և հասկանում, որ ոչ ոք չգիտի իրենց պատմությունը, բացի նրանցից:
-Ախ հիմարիկ, իսկ ես մտածում է, որ դու արդեն հավատում ես, լավ իսկ հիմա կլքես սենյակը?-ասում է Մալիյան կեղծ ժպիտը դեմքին
-Սպասում եմ-ասում է Դեյջին արդեն սենյակից հելնելով...
Ժամը 11.00 է, բոլորը շտապում են դեպի գլխավոր ճաշարան, որպեսզի նախաճաշեն:
Գաբրիելան, Էլիզաբեթը, Սառան իրար կողք են նստել, որոնց մոտենում են Վոլֆը Թոմը և Ջեկը:
-Տեղ կտաք գեղեցկուհիներ?-ասում է Թոմը
-Իհարկե ոչ Թոմ, մենք հիմա այնպիսի թեմայով ենք զրուցում, որը դու չպետք է լսես-ճպիտը դեմքին ասում է Գաբրիելան
-Օհօ Գաբրիելա, ոտքերիտ հետ միասին հումորտ նույնպես վերադարձել է?-ծիծաղելով ասում է Թոմը
-Ոնց տեսնում ես Թոմ-արդեն լրջացած ասում է Գաբրիելան
-Գիտես Գաբրիելա, ինձ չի թվում, որ Սառան կամ Էլիզաբեթը չուզենան, որ նրանց կողքը նստի Ջեքը, ճիշտ չեմ աղջիկներ?-ծիծաղը չդադարացած ասում է Թոմը
-Միանշանակ Թոմ, բայց Էլիզաբեթը ինչ կապ ունի այստեղ? Ինձ թվում է, որ ես եմ ցանկանում միայն Ջեկի կողքին լինել, ավելի լավ է ես և Ջեկը առանձնանանք, այդպես չէ Ջեք-Գաբրելայի փոխարեն պատասխանում է Սառան
-Այո Սառա, եթե ցանկանում ես, իհարկե- ասում է Ջեկը ուշադիր նայելով Էլիզաբեթի աչքերին:
Սառան կանգնում է նստած տեղից և Ջեկի հետ գնում է ուրիշ նստարան ման գալու, որտեղ կառանձնան իրենց ընկերներից:
Թոմը և Վոլֆը մի կերպ համոզելով, նստեցին Գաբրիլայի և Էլիզաբեթի կողքին: Բոլորը սկսեցին նախաճաշից առաջ աղոթել ՝ քահանայի աղոթելուց հետո, որպեսզի սկսեն նախաճաշը:
Սեղանին բոլորի համար դրված էր մեկ բաժակ կաթ, պրոֆեսի շոկոլադե բուլկիներ, զանազան տարբեր քաղցրավենիքներ, հաց և համարյա ամեն ինչ, ինչ պետք է նախաճաշի համար:
Բոլորը սկսեցին օգտվել սեղաններից, ոմանք ծիծաղելով էին ուտում, ոմանք ուղղակի ուտում, իսկ ոմանք դժգոհած դեմքերով էին ուտում: Այս ճամբարի կանոններից մեկն այն է, որ ինչ էլ լինի սեղանին, պարտադիր պետք է ուտվե, եթե չուտեն, դա նշանակում է, որ նրանք չեն հարգում Ճամբարի գլխավորներին:
Բայց մեր հերոսները բոլորը ուրախ-ուրախ էին ուտում, ախր բացի Էլիզաբեթից ով էր այդպիսի քաղցրավենիքներով երբևիցէ նախաճաշել...
Ամեն ինչ կարծես թե լավ էր, մինչ ներս է գալիս ծերունի պահակներից մեկը, ով բարձր ճչալով դիմում է Անվտանգության աշխատողներին և Ժամբարի փոխնախագահին:
-Շտապեք, շտապեք, դուրսը աղջիկ և տղա իրար հետ կախվել են ծառից, նրանք ինձ թվում է մահացած են...
Այս խոսքերից հետո ճաշարանում սկսվում է խառնաշփոթ, բոլորը խառնվում են իրար, անվտանգության աշխատողները փորձում են բոլորին հանսգատցնել, բայց այդքան երիտասարդների հնարավոր չէր միանգամից հանգստացնել: Բոլորը նայում են իրենց կողքերը, տեսնեն ուր են իրենց ընկերները, չցանկանալով, որ իրենց ընկերները լինեն այդ կախվածներից մեկը:
Մեր հերոսները ևս անհանգստացած են: Սառան Ջեկի հետ իր կողքերն է նայում, փորձում է ման գալ Մալիային, նա միայն Մալիյան չէր տեսել ճաշարանում, մոռանալով Ռովիի մասին: Իսկ Գաբրիելան ամբոխի մեջ ցանկանում է տեսնել Ռովիի դեմքը, բայց նրան չի տեսնում և սկսում է ավելի անհանսգտանալ:
-Էլիզաբեթ շտապեք մենք պետք է այստեղից դուրս գանք և գնանք դեպի դեպքի վայր, ես Ռովիին և Մալիյաին չեմ տեսնում ճաշարանում, դուք հասկանում եք, որ այդ աղջիկը և տղան կարող են նրանք լինել?-արցունքներն աչքերին ասում է Գաբրիելան
-Գաբրիելա գժվելես ինչերես խոսում, Ռովվին, Մալիյան-արցունքները հազիվ զսպած ասում է Վոլֆը...
Բոլորը մի կերպ դուրս են գալիս ճաշարանից ազատվելով անվտանգության աշխատողներիցև վազում դեպի դեպքի վայր, բայց երիտասարդների դեմքերը արդեն կտորով փակած է և նրանց տանում են շենքերից մեկում: Դրսում մոտավորապես 400 երիտասարդ խուճապի մատնված պահանջում են իմանալ ովքեր են այդ երկու երիտասարդները: Բայց ոչ ոք դեռ ոչ մի տեղեկություն չունի:
Մի քանի րոպե հետո երիտասարդների մոտ լուր է հասնում որ այդ երկու ինքնասպան գործած մարդկանց անունները Ռովվի և Մալիյա է: Լուրը հասնում է մեր գլխավոր հերոսներին: Գաբրիելան Ռովվի անունը լսելով, նրա աչքերի դեմը սևանում է, սկսում է ոչինիչ չլսել, քարանում է և ընկնում է... Ջեկը գրկում է խենթացած Սառային: Էլիզաբեթը, Թոմը և Վոլֆը փորձում են ամբոխին անցնել և մոտենալ ընկած Գաբրիելային....
-Հելենա և այս խաղը ինչ է նշանակում?
-Միսթեր Սմիթ խաղ?խաղը դեռ սկսված չէ, սա դեռ խաղի անունն էր որոշվում: