traffic lights | jaeyong

special episode 2/2

[story, jaemin]

Hiç keşke yaşantımı kendim seçebilseydim diye düşündüğünüz oldu mu?

İlk böyle düşündüğümde on bir yaşındaydım. Kafamda duyduğum çeşitli sesler, kendimi öldürmem gerektiğini söyleyen bir çığlıkla birlikte beni bunu düşünmeye zorluyorlardı. Beni kendi bataklıklarına çekiyorlardı ve kriz geçiriyordum, tıbbi terimle alevlenme yaşıyordum.

Küçüktüm. Korkuyordum ve babama ya da onun yeni eşine bunu anlatmaktan çekiniyordum. Hastalığımı da, çaresizliğimi de kendi kendime yenmeye çalışıyordum.

Üvey annemin bir oğlu vardı; Taeyong hyung. Ondan ilk başlarda ciddi anlamda nefret ediyordum. Fazla ciddiydi ve benimle kesinlikle konuşmuyordu, ona ne zaman dokunmaya çalışsam benden kaçıyordu. Fobisi olduğunu bilmiyordum o zamanlar.

Onunla anlaşmaya başladığımız sıralar kafamdaki sesler artmaya başlamıştı. Dayanamıyordum. Ne zaman bu olayı yaşasam kendimi lavaboya ya da odama kilitliyor, ses çıkarmamaya çalışarak kafamdaki seslere susmaları için yalvarıyordum.

Kendinize ait olmayan sesler düşünün. Kafanızın içinde devamlı olarak yankılanıyorlar, sizden ölmenizi istiyorlar.

Gerek yerde sürünüyor, gerekse kendime zarar veriyordum fakat bir şekilde geçici de olsa sesleri durdurmayı başarıyordum.

Yaşadığım olayı ilk anlattığım kişi üvey ağabeyim olmuştu. Duydukları karşısında o da korkmuştu fakat benim korkmamam için ifadesiz yaklaşmıştı duruma, biliyordum.

Birkaç ay boyunca kendimi idare etmeye çalıştım fakat gün geçtikçe kontrolümü kaybediyordum.

Ne zaman tren istasyonuna gitsek raylara atlamamak için kendime yalvarıyordum mesela.

Saçma, değil mi?

İşte ben bunları yaşarken pek de saçma değildi. Gayet mantıklıydı, kafamdaki sesler öyle söylüyorlardı.

Öyle ya da böyle babama ve üvey anneme de izah ettim durumu. Daha önce onlara söylemediğimiz için bana ve üvey ağabeyime kızdılar, hemen ardından tedavi görmeye başladım.

Okulumdan oldum. Arkadaşlarımdan uzaklaştım, çevremde üvey ağabeyimden başka kimse kalmadı.

Aldığım tedaviler yetersiz kaldı bir süre sonra. Psikiyatristim beni sakinleştirebiliyordu başlarda lakin sonrasında o da etki etmedi. Ne ilaç çözüm oldu, ne sahte destekler.

Beni sakinleştirebilen tek şey üvey ağabeyimdi.

Babamın ve üvey annemin isteği üzerine özel bir akıl hastanesine yatırıldım bir yıl kadar sonra.

Bu benim için ne kadar kötü bir durumdu tahmin bile edemezsiniz.

Ailem benim iyiliğimi istiyordu, onlara karşı bir nefretim yoktu fakat hastane kuralları çok kötüydü.

Üstelik buradaki insanlar... Korkunçlardı.

Ama zamanla anladım ki, aslında deli dediğimiz insanların yaşanmışlıkları ve sorunları çok fazlaymış.