traffic lights | jaeyong

🚦|32

[story]

Derin bir nefes alıp gözlerini araladı. Toparlanmaya çalıştı ama beceremedi, her yeri ağrıyordu.

Öksürdü sertçe. Başı felaket derecede ağrıyordu. Gözlerini ovuşturdu ve bulunduğu yere baktı.

İçmeyi abartmamalıydı.

Saçlarını karıştırıp üstündeki monta daha çok sarıldı.

Mont?

Jaehyun montu ne zaman aldığını hatırlamıyordu. İnceledi ve küçük çaplı bir şok yaşadı.

Bu Taeyong'un montuydu.

O andan sonra zihnine yaşadıkları akın etmeye başladı. Johnny'nin uyarıları, yolda yürüme çabası, Taeyong'un yanında belirişi... ve o son konuşma.

Gözlerini karşısındaki duvara sabitleyip konuşmayı hatırlamaya çalıştı. O an kendine lanet etti işte.

Keşke onunla konuşmak yerine sızsaydım.

Keşke onunla konuşmak yerine yürümeye çalışsaydım.

Keşke o sokağa hiç girmeseydim.

Keşke kaza geçirseydim.

Son düşüncesi hepsinden daha mantıklı geldi ona.

Ruh hastası, demişti çocuğa. Onunla saygısızca konuşmuştu, defteri okuduğunu söylemişti.

Kalbinin atışı tarif edilemez derecede hızlanmıştı. Şimdi çocuğun yüzüne nasıl bakacaktı?

Sinirden yumruk yaptığı ellerine baktı. Yüzünü ovuşturup derin bir nefes aldı. Hemen eve gidip üstünü değiştirmesi gerekiyordu, biraz da kendini sorgulaması.

"Aptal Jaehyun!"

Kendine sert bir tokat atıp düşüncelerinden kurtulmayı denedi.

Ardından ellerini yere koyup kalkmaya çalıştı.

Kalkacak gücü yoktu.

"Yardım edeyim mi?"

Duyduğu sesle neye uğradığını şaşırdı Jaehyun. Kalbi göğüs kafesinden her an çıkabilecek gibi çarparken yanındaki kişinin o olmaması için dua etmeye başlamıştı.

Başını yavaşça sol tarafına çevirdi.

Gözleri kan çanağına dönmüş, yorgun bir Taeyong görmek isteyeceği en son şey bile değildi.

"Ben..." diyebildi sadece.

Taeyong gözlerini kırpıştırıp hafifçe başını salladı.

"Yorma kendini. Konuşmak için çok vaktimiz var."

Gerçekten bu kadar sakin ve anlayışlı mı olacaktı? Jaehyun onun yerinde olsaydı kendisini öldürürdü.