Touching the skies

Chapter 63 - Ang Pagbabalik

Nang gabing yon, habang inaayos ang pagkain ni Ram...

Ram:  Mama, what's for dinner?

Maine:  Pasensya ka na anak, it's the leftover chicken.

Ram: Ma, kinain ko na yan kanina. Ayoko na niyan!

Napatingin ni Maine kay Ram, kitang kita nito ang pagkunot ng noo ng bata katulad ng pagkunot ng noon ni RJ kapag mainit ang ulo nito at naalala ni Maine ang itsura ni RJ ng makita nya ito, hindi na niya napigilan ang mapaiyak. Nagulat si Ram, lumapit ito sa ina at niyakap.

Ram: Mama, don't cry. I'm just kidding. I will eat whatever is on the plate, you taught me that. Please Mama, wag ka ng umiyak.

Niyakap ni Maine si Ram. Limang taon na si Ram at lumaki itong matalino. Dahil na din siguro hindi ito tinatrato ni Maine na bata, parang matanda na ito kung magsalita.

Maine:  Ram I saw your Papa today, I had video call with Tita Ciara, nandon siya. Galit siya kay Mama eh.  Baka ayaw na niyang makita si Mama.

Ram:  Kung ayaw ka niyang makita, ayaw ko na din siyang makita Mama. He's bad! Inaway ka niya.

Maine: No, anak wag kang magalit kay Papa.  It's Mama's fault hindi ko na kasi siya tinawagan or sinulatan for four years.

Ram: Pero Ma, kahit na dapat hindi ka nya inaway. He should have listened to you.

Maine:  Papa, is that way. Di ba sabi ko sa yo madali lang uminit ulo non kaya ikaw dapat hindi ka ganon. But after he thought of it, he will come around and apologize. So huwag kang magalit kay Papa ha.

Ram:  If you say so Ma, ayoko lang din nakikita na umiiyak ka.

Maine:  So, Papa has not forgiven me yet kaya hindi na muna natin siya pipilitin ok?

Ram: Ok po. Kain na tayo Ma, gutom na ako eh.

Nung oras na yon alam ni Maine, wala na siyang babalikan pa. Kaya ipinasya nyang kapag mas malaki na si Ram tsaka nya ito iuuwi ng Manila. 

Natuloy na umuwi si Tita Jean at Jerome. Dumalaw sila sa Bulacan sa magulang ni Maine para maghatid ng balita mula sa dalaga at pinapunta din nila doon si Daddy Richard.  Sa pagkikitang yun naikwento ni Jerome ang  nangyari sa paguusap ni RJ at Maine.

Jerome:  Kaya po ayaw talagang umuwi ni Maine.  Ang sabi po kapag nagseven na siguro si Ram kapag may karapatan na itong pumili kung kanino nya gustong sumama tsaka na lang daw po siguro sila uuwi.

Daddy Richard:  Kakausapin ko si RJ.  Sigurado akong nasaktan at nagalit lang yon.

Jerome: Malamang nga po at hindi naman ho aarte ng ganon yon kung hindi na nya mahal si Maine.

Tatay Teddy:  Hayaan mo balae, kakausapin ko din si Maine. Kukumbinsihin kong umuwi.

Nanay Mary Ann:  Oo nga kausapin nyo ang mga batang yan, gusto ko ng makita ang apo ko.

Ilang araw ng malungkot si Nanay Mary Ann, bumabagsak ang katawan nito at walang ganang kumain. Dala na din siguro ng pagaalala sa anak at apo.   Minsan nanghina na at hinimatay ito at isinugod sa ospital.  Tinawagan ni Tatay Teddy si Maine at ibinalita ang nangyari sa Ina. Pinakiusapang umuwi muna ng Pilipinas para dalawin ang Ina at ipakilala si Ram.  Wala ng nagawa si Maine kung hindi ang pumayag.  Nagpabook ito, nakakuha ng flight na tatlong araw mula noon.  Ibinalita niya kay Ram ang nangyari.

Maine:  So there, we have no choice but to go home. 

Ram:  Talaga Mama, makikita ko na ang Lolo Dada, Lolo Tatay, Lola Nanay?

Maine: Oo anak pati mga tito at tita mo, madami sila.

Ram:  Yehey, we have a big family right? That would be fun!