Touching the skies

Chapter 69 - Ang pakiusap

Tinungga ni RJ ang natitirang laman ng can na beer na iniinom nya. Nagbukas ng isa pa at dere-deretsong tinungga ito hanggang maubos. Halatang nagpapalakas ng loob.  Nilingon nito kung nasan si Maine. Nakita nya ito na nakaupo sa baitang ng hagdan pababa sa garden.

RJ: This is it guys, kailangan ko na talaga syang makausap. Baka mawala sa akin ang mag-ina ko kapag hindi pa ako kumilos ngayon.

Miggy: Ingatan mo mga salita mo.

Matt: Good luck bro!

Naglakad si RJ papunta kay Maine, nakita ito ng mga magulang nila. Nilapitan ni RJ si Maine, umupo sa tabi nito at pinagsalikop ang kamay.

RJ: Pwede ba tayong magusap?

Maine: Yah, I think we should. We might not have the chance kasi uuwi na kami ng Bulacan bukas eh.

RJ: hindi ko din alam kung anong sasabihin ko sa yo, but let me start by saying sa loob ng mahigit na apat na taon ngayon lang ulit ako naging masaya at tumawa ng ganito. At alam kong dahil yon sa yo at kay Ram.

Maine: Ako din actually.

RJ: Maine, Sorry din for what I have said the last time, hindi ko itatanggi na sinabi ko ang mga yon but I didn't mean it the way it came out. Of course kilala naman kita, pero those are questions na totoong naglaro sa isip ko kasama ng iba pang mga tanong na hinahanapan ko pa ng sagot.

Maine: Yung mga tanong mo kayang sagutin ng Daddy mo, dahil siya lang ang nakakaalam kung nasan ako at ano ang nangyari sa akin.  And whatever you said the last time, oo masakit. Pero ok na yon, tutal matagal din naman kitang sinaktan at ngayon nasaktan mo ako eh di quits na tayo.

RJ: But it shouldn't be that way di ba? Hindi naman tayo ganito dati eh.

Maine: Dahil sa mahigit na apat na taong dumaan sa atin, magkaiba  tayo ng pinanggagalingan. Ako, alam ko, kung ano man ang ginawa ko, ginawa ko para sa yo, dahil ganon ka kahalaga sa akin. Pero ikaw ang alam mo umalis ako para sa sarili ko.  At alam ko naman na kasalanan ko yon kaya nga tanggap ko na magalit ka sa akin at naiintindihan ko din kung hindi mo ako kayang patawarin. 

RJ:  Marami pa akong hindi maintindihan pero pipilitin kong intindihin. Dahil I don't want us to end up hating each other.

Maine:  You might end up hating me RJ, but I will never hate you. (Tumulo ang luha nito, mabilis nitong pinahid yon)  dahil wala ka namang kasalanan sa akin. Ako, ang may gawa ng lahat, planado ko ang pagalis ko. May mga bagay na hindi ko sinabi sa yo pero kahit kelan hindi ako nagsinungaling. Nagsimulang humikbi si Maine.

Sumenyas si RJ ng tubig sa mga kaibigan, lumapit si Miggy at iniabot ang bottled water.  Binuksan ito ni RJ at iniabot kay Maine. Uminom ang dalaga at pinilit kinalma ang emosyon.

RJ:  kaya ayokong kinakausap ka kasi in whichever way I do it alam kong masasaktan at masasaktan kita and you know I don't like seeing you cry.

Maine:  Huwag mo na lang kasi akong tignan. Iyakin naman talaga ako eh.

RJ:  Pareho lang naman tayo eh.

RJ: After all this years, bakit ka nagemail?

Maine: I was trying to reconnect, nagbabakasakaling may babalikan pa ako, kahit hindi na para sa akin kung hindi para sa anak ko.  I got the answer to my email, video call pa nga diba.  Obvious naman na wala na akong babalikan pa. Sabi mo nga mahirap maghintay at pagod ka na. So let's just get this done and over with.  Yung tayo... kung tapos na eh di tapos na.   Sa maniwala ka at sa hindi ang gusto ko lang RJ yung maging masaya ka. Kaya kung kalayaan mo ang makakapagpasaya sa you, ibinibigay ko na.