Cursed / Harry Potter

♦12♦

Ik sta met mijn hutkoffer voor de trein. Hermelien naast me. Dik bepakt. Het is vakantie. De kerstvakantie. De tijd is snel gegaan vanaf die nachtmerrie. Hermelien, Harry en Ron zijn er mee bezig geweest. Tot ik ze er op betrapte. Ik heb een grote preek gegeven. Volgens mij laten ze het nu voor wat het is. Hopelijk. Het erge, ze hebben de naam. Dat is het begin. 'Kom je Lili, anders missen we de trein'. Ik knik, pak mijn hutkoffer en Muis en stap de trein in. Op weg naar de Millers. Op weg naar vakantie.

Het is stil in de coupé. Niemand zegt iets. In onze eigen gedachten verzonken. 'Waar denk je aan?' vraagt ze ineens. 'Aan alles, Ismene, jullie, Zweinstein, mijn familie. Alles' zucht ik. 'Dat is ook niet niks' grinnikt ze. Ik lach waterig. Ik ben niet in de stemming.

'Je moet me echt vertellen wat er met Ismene is' zegt ze. Ik zucht geërgerd. 'Heb ik al verteld, hou er nu over op' zeg ik chagrijnig. 'Waarom zo chagrijnig?' vraagt ze op zo'n manier dat ik merk dat ze denkt dat ze iets nieuws heeft ontdekt. 'Omdat lieve Hermelien; jullie kunnen nergens anders over praten en daarbij: Ik heb het al gezegd. En het is mijn vriendin oké? Je weet niet hoe erg dit voor mij is. Dus hou je er buiten' zeg ik boos. Ik kijk naar buiten en zie dat we er zijn. Ik pak snel mijn spullen en loop de coupé uit. Op naar de Millers.

Als ik op het perron sta zie ik mijn familie nergens. Niet vreemd, vampieren worden gehaat door tovenaars en heksen. Oh en ze zouden verbranden. 

Ik ren naar het gewone station en daar staat Simone, de vriendin van Ramon. We zijn best close. Zij is geen vampier.

'Lili!' gilt ze blij. Late reactie. Wacht, ik zie veel beter. Laat maar, normale reactie. Ik ren naar haar toe en geef haar een knuffel. Ik kijk langs haar en zie Matt, het vriendje van Mariel daar staan. Hij is ook geen vampier. 'Matt!' schreeuw ik blij. Ik ren naar hem toe en geef hem een knuffel. 'Ook hallo Lili' zegt hij lachend. Ik lach ook. 'Kom mee, we gaan naar huis' zegt hij blij. Met z'n drieën lopen we naar de auto. Matt rijd. Simone en ik zitten achterin. 'Was het leuk op Zweinstein?' vraagt ze enthousiast. Ik knik lachend. 'Het was geweldig'. Ze lacht. 'Hoe was het hier?' vraag ik nieuwsgierig. 'Echt heel leuk! Ramon en ik zijn op een date geweest en het was zo romantisch!' gil ze blij. Ik begin ook blij te gillen. 'OMG Sim! zo leuk!' gil ik blij. 'RUSTIG!' schreeuwt Matt door de auto. 'Brombeer' mompel ik. Ik weet gewoon dat hij het gehoord heeft. Hij grijnst alleen. 'Maar Lili, heb je een oogje op iemand?' zegt Simone mysterieus. Ik kijk haar aan alsof ze net drie hamburgers tegelijkertijd in haar mond heeft gepropt. Ze begint te lachen. 'Ja dus'. 'Nee!'. Ze kijkt me aan met zo'n blik en-nu-de-waarheid-graag. Ik zucht. 'Ik weet het niet. Niet echt. Er is een jongen maar die ken ik bijna niet'. Ze knikt. 'Hoe heet hij?' vraagt ze enthousiast. 'Carlo Kannewasser'. Ze kijkt me mysterieus aan. Ik zie gewoon wat ze van plan is. 'NEE Simone! Je gaat ons NIET koppelen' zeg ik streng. Ze kijkt teleurgesteld terwijl Matt in lachen is uit gebarsten. 'Maar jullie lijken me zó leuk samen' zegt ze zeurderig. 'Je kent hem niet eens' zeg ik droog. Ze begint te grinniken. 'Komt nog wel'. Ik zucht diep. 'Je bent hulpeloos Sim' zucht ik. Simone kijkt me quasi gekwetst aan. Matt daartegenin kan niet meer stoppen met lachen. 'MATT PAS OP!' gil ik als ik zie dat we tegen een auto aan gaan botsen.

Helaas voor mij zit de wereld niet echt mee . Natuurlijk. Met grote snelheid botsen we tegen de andere auto aan. We vliegen over de kopen en ons gegil is niet aan te horen. Ik sla mijn armen beschermend om Simone heen. Haar leven is me weer waard dan de mijne. We komen met een knal neer en ik voel super veel glas in mijn huid vliegen. Het doet verschrikkelijk veel pijn. Ik kreun zachtjes. 'Lilian?!' schreeuwt Simone bang. 'Ga uit de auto. Ik red het wel' zucht ik. Ik weet niet of het waar is. Waarschijnlijk wel. Ze knikt bang en ze springt uit de auto. Matt is bewusteloos. Ik maak mijn handen koud en maak met mijn handen Matt wakker. Hij schrikt op en kijkt bang naar mij. 'Ik red het wel. Ga naar buiten. Naar Simone' zucht ik. Zou dit de dood zijn? Als het zo zou zijn ben ik er trots op. Ik heb mensen gered. Ik hoor Matt uit de auto stappen en ik hoor Simone zachtjes snikken. 'WE MOETEN HAAR HELPEN!'. 'LAAT ME LOS MATT!'. Het geluid is word steeds zachter en ik word opgeslokt door de leegte.