Cursed / Harry Potter

♦29♦

Ik ren naar de derde verdieping.

Als ik er ben wacht ik. Het lijkt me niet slim om al naar Pluisje te gaan. Dood gaan zonder Voldie gestopt te hebben hoort nou niet bepaald bij mijn plan. 

'Lili?' hoor ik iemand fluisteren. 'Ja?' vraag ik. Ik zie niemand. De deur gaat open en Harry, Ron en Hermelien komen eruit. 

'Je hoorde dat?' vraagt Ron verbaasd.  'Of course' zeg ik met een lachje. 'Kom, we gaan' zegt Harry. 'En hoe gaan we níet opgegeten worden?' vraag ik. 

'Muziek' zeggen ze tegelijkertijd. 'En wie gaat muziek spelen dan?' vraag ik. Ze maken oogcontact en halen dan hun schouders op. Ik zucht diep. 'Ik doe het wel'. 

We lopen door de deur en Harry doet hem achter ons dicht. 

De hond slaapt?

'Hij slaapt...' zegt Harry. Ik knik, dat was me ook al opgevallen inderdaad.

'Kom, we verschuiven de poot' zegt Hermelien. We lopen naar voren en beginnen de poot te duwen.

Ik probeer mijn kracht níet te gebruiken. 

Dan gebeurt het, de harp is gestopt. 

Shit...

Ik begin zachtjes met zingen. Hopelijk werkt het. Deze keer wél met mijn mooie stem. 

Harry en Ron kijken me vragend aan. Ik wijs naar de hond en de harp terwijl ik gewoon door blijf zingen.

Ze knikken begrijpend en doen het luik open. Ik gebaar dat zij eerst moeten gaan. Ze lijken het niet te snappen. Dan maar Legilimentie gebruiken.

'Jullie eerst' zeg ik in hun hoofd. Ze kijken me verbaasd aan maar springen er toch in. Eerst Harry, dan Ron en dan Hermelien. Ik spring daarna in het gat. 

Ik kwam terecht in een soort vieze planten. 

'IEW!' gil ik. Harry begint te grinniken. 'STIL zitten, dit is duivelsstrik! Je moet vooral stil zitten, anders ga je alleen maar eerder dood!' zegt Hermelien.

Wat een peptalk...

Maar ze heeft wel gelijk. Ik laat ontspan me en tegelijkertijd met Hermelien val ik naar beneden. 

'AARGG Lili! HERMELIEN!' gilt Ron. 

'ONTSPAN!' gil ik. Het werkt niet. 'Vertrouw me' zegt Hermelien. Harry luistert en valt na een tijdje ook naar beneden. 'HARRY!' gilt Ron panisch.

'VERDOMME RON DOE IS RUSTIG!' gil ik boos. Nog steeds doet Ron niks. Ugh.

Ik neem zijn paniekerige gevoel weg. Hij flipt direct als ik stop met kalmte te geven. 'WAAROM WAS IK INEENS KALM?!' gilt hij.

Ik zucht diep en gebruik mijn gave weer. Zo lang tot hij op de grond naast ons valt.

'Wie was dat?' vraagt Ron nieuwsgierig. 'Wat?' vraag ik niet-begrijpend.

Fake natuurlijk.

'Iemand zorgde ervoor dat ik kalm was' zegt hij -nu een beetje bang. 'Tuurlijk Ronald, je was het gewoon zelf hoor!' zegt Hermelien. Ron knikt twijfelachtig maar loopt toch mee. 

'Je kan trouwens mooi zingen Lili' zegt Harry met een glimlach. 'Dankje' zeg ik, ook met een glimlach. 

'Ik hoor vleugels' zeg ik ineens. Ze kijken verbaasd. In negeer het en loop verder. En zoals ik al verwachte zie ik daar duizenden vogels. Nee wacht, sleutels met vleugels. 

Wow, dat komt je ook niet elke dag tegen.

'Alohomora' hoor ik Ron ineens zeggen. Oeps, te lang gestaard. 'Was te proberen' zegt hij terwijl hij zijn schouders ophaalt.