Cursed / Harry Potter

♦34♦

Als ik thuis ben zwaai ik met mijn stok en laat ik mijn koffer naar mijn kamer verdwijnen. Robin kijkt me vragend aan. 'Je mag toch niet toveren buiten school?'. Nu kijk ik hem verbaasd aan. 'Heeft iemand gestudeerd toen ik weg was? En ja, dat klopt. Zoiets heet het merk. Maar bij mij heeft het geen effect' zeg ik. Hij knikt. 'Maar je gaat alles vertellen zomenteen'. Ik knik. 

Het zal wel moeten. 

Ik loop naar binnen en loop direct naar de keuken. Ik open een kastje en haal de oreo's eruit. Ik open het andere kastje en haal er een glas uit. Ik loop naar de koelkast en pak de Cola. Ik schenk wat Cola in het glas en zet de Cola weer in de koelkast. Ik sluit de koelkast en de andere kastjes. Ik loop met mijn glas en oreo's naar de bank. Daar zit iedereen me aan te kijken. 

Ik kijk naar het tafereel met een opgetrokken wenkbrauw. 'Okeeee?' zeg ik. Op dat moment laat Mariel en geschrokken kreetje los. Simone begint te lachen net zoals Mike. De andere kijken me geschokt aan. 'Je h-haar' hakkelt Jasmin. Ik kijk naar mijn haar en zie dat het licht paars is. 

'Yes! Ik heb altijd al paars willen hebben!' roep ik. Ze kijken me vreemd aan. 'Wat?' vraagt Mariel zelfs.

Ik rol met mijn ogen. 'En ik dacht nog dat jullie gestudeerd hadden. Maar goed, ik ben een Transformagiër. Die kunnen hun uiterlijk veranderen. Bij mij gebeurde het zonet per ongeluk. Ik ben nog niet zo goed in het te beheersen dus waarschijnlijk loop ik de volgende dagen met paars haar'. 

Ze knikken twijfelachtig. Ik zucht diep. 'Nou, moet ik nog iets gaan vertellen of gaan jullie de hele tijd naar mijn haar zitten staren?'. Matt begint te grinniken en wend zijn blik af. Ik plof op de bank neer en stop een oreo in mijn mond. 

Iedereen -behalve Mike, de slimme jongen- gaapt me nog steeds aan. Ik zucht diep en pak mijn tweede oreo. Ik splits hem en kopieer het koekje. Ik gooi tegen iedereens -behalve Mikes- hoofd een koekje. 

Vol met het witte spul tegen de gezichten. 

'Moest dat nou Lili?' vroeg Simone geïrriteerd. 'Niet zeuren Sim, jij lust het koekje tenminste' zeg ik. Ze zucht diep. 

'Oke, leuk. Vertel nu maar' zegt Jasmin die het spul van haar gezicht haalt. Ik grinnik zacht. 

'Het is een lang verhaal, maar oke'. Ik zucht nog een keer diep. Ik grinnik bij de gedachte hoe stom dit verhaal moet gaan klinken. 

'Er was eens een tovenaar die héél erg slecht was. Hij zocht volgelingen en die kreeg hij. Iedereen die tegen hem was vermoorde en martelde hij. Het waren donkere tijden, je wist niet wie je kon vertrouwen. Die tovenaar heette Voldemort. Op een dag kreeg Voldemort een profetie te horen. Er zou een jongen zijn die eind juli geboren zou zijn. Hij zou Voldemort kunnen verslaan. Het ging om het zoontje van de Potters, Harry Potter. Lily en James Potter doken onder. Als geheimbewaarder Peter Pippeling. Hij verraadde de Potters. Voldemort vermoordde eerst James en ging toen naar de kamer van Harry. Voldemort probeerde Harry te vermoorden maar Lily sprong voor Harry. Lily stierf. Daarna probeerde Voldemort Harry te vermoorden, dit lukte niet. Voldemort stierf en Harry overleefde, hij bleef over met een litteken in de vorm van een bliksemschicht. 

Dit jaar kwam hij ook op Zweinstein. Ik zit met hem, Ron en Hermelien in een vriendengroep, maar goed. We merkten vreemde dingen op. Harry werd bijna vermoord toen hij Zwerkbal speelde-'. Ik negeerde de vreemde blikken. '-Leg ik later wel uit. Maar goed. Daarna werden we bijna vermoord door een trol. Nouja, ik niet. Maar goed. Daarna waren we voor straf-'. Robin en Jasmin kijken me bestraffend aan. '-Wat? Het was voor levensbelang? Ik heb zelfs een leraar moeten verlammen- O, mijn god. Ik krijg zo veel problemen!'. 'Oke, ga door' zegt Ramon die aandachtig aan het luisteren was. 

'Nou, goed. Daarna gingen we voor die straf naar het verboden bos. We moesten een eenhoorn zoeken-'. Mariel's ogen begonnen te glimmen. 'Eenhoorns?'. Ik knik. 'Maar goed, Harry, Malfidus -die jongen bij het station- en ik gingen in een groepje, we vonden de eenhoorn. Maar er was een soort -tja, hoe zeg je dat?- een soort schim ofzo. Het was een soort man met een mantel die een soort van doorzichtig was en vloog -oke dat klinkt echt belachelijk-'. Ramon begint te grinniken. 'Klopt, dat klinkt belachelijk'. 

Ik zucht diep. 'Nou goed, dat wezen was het bloed van de eenhoorn aan het drinken. Toen rende Malfidus gillend weg-'. 'Waarom noem je hem niet bij zijn voornaam?' vraagt Simone tussendoor. 'Het is een idioot die geeft om bloedstatus en hij is gewoon een kwal, daarom. Maar goed het wezen keek op en wou ons aanvallen. Maar er was een soort vreemde stem. Hij kwam van het wezen en ook weer niet -heel vreemd, geloof me. Ik snap er zelf nog vrij weinig van-. Die beveelde het wezen om te stoppen uit de naam van heer Voldemort. Het wezen vloog bang weg. Toen wisten we dat het iets met Voldemort te maken had.

We kwamen er -na lang onderzoek en veel straf-  achter dat het om de steen der wijzen ging. Voldemort zou daarmee terug kunnen keren. Dat wouden we voorkomen. We waren ook al eens een driekoppige hond -zeg maar niks, het was vreselijk-  tegen gekomen. We kwamen erachter dat hij op een luik stond. Die nacht slopen we door het luik. Vele obstakels tegen gekomen enzo. Niet zo interessant.

Harry en ik kwamen toen bij een ruimte en daar stond Krinkel. Een leraar -een volgeling van Voldemort- dus. Harry was helemaal verbaasd dat hij het was, hij dacht dat het Sneep was -een andere leraar die altijd nors deed tegen Harry- terwijl ik echt 10x heb gezegd dat hij het niet was. Niemand geloofde me. Maar goed. Toen ben ik geraakt door Krinkel met een spreuk die ik niet ken. Ik weet in ieder geval dat het héél veel pijn doet. En dat je een soort halvegare Dementor word. 

Maar toen viel ik flauw. Harry kreeg uiteindelijk de steen. Vraag me niet hoe, dat is lastig. Toen heeft Harry Krinkel vermoord door hem aan te raken -dat klinkt raar, maar door de opoffering van Lily heeft hij een teken gekregen. Liefde. En Krinkel, die zo verdrongen was door haat en verderf kon Harry niet aanraken. De steen is uiteindelijk vernietigd. Ja, dat was het wel' zeg ik.

Mariel is de eerste die haar tong terug krijgt. 'Wat is een Dementorr?' vraagt ze. De rillingen lopen over mijn rug. 'Vreselijke wezens, misschien wel de ergste die er bestaan. Bewakers van Azkaban - de tovenaarsgevangenis -. Grote wezens met zwarte mantel om zich heen. Als ze in de buurt zijn word alles koud en lijkt het alsof je nooit meer vrolijk kan zijn. Ze zuigen al je geluk uit je. Ze laten je ergste herinnering herbeleven. Onze pijn geeft hun kracht. Als ze je "De kus" geven zuigen ze je ziel er uit'. 

Ik huiver bij de gedachte. 'Ik ben nog gelukkig hoor' zegt Mariel droog. 'Ik zei ook half'. 'Wat gebeurd er dan?'.

'Nou, Robin weet het al. De eerste dat ik iemand aanraak begint mijn arm te brandden en zie ik -en die persoon- de ergste herinnering voor zich. Voor de rest weet ik het niet'.

Dan verstijfd Simone - voor als je het door had, ze was een heks - alweer. 'Wat zie je?' vraagt Ramon. Ik kijk in haar gedachten. 

'Het is vanavond tijd voor honkbal' zeg ik grijnzend.