Cursed / Harry Potter

♦33♦

Ik werd langzaam wakker. Ik keek op de wekker en zag dat ik nog een uur had voordat de trein vertrok.

Ik had me verslapen. Ik keek rond en zag niemand. Ze hadden me niet wakker gemaakt.

Ik was een monster. Zij vonden het ook. 

Ik keek of er echt niemand was en begon dan op super speed mijn spullen in te pakken. Toen ik klaar was kleedde ik me heel snel om en deed mijn haar. Ik rende op gewone snelheid naar de keuken. Met mijn koffer en Muis.

Bij de keuken kwamen alle huiselfen op me af lopen. Ik glimlachte en vroeg wat eten. Al snel kwam er een elf met het eten aangelopen. Ik bedankte de elfen en liep met het eten naar buiten. Ik liep naar de koetsen.

Toen ik bij de koetsen was stapte ik in een lege koets. Ik begon een boek te lezen. Ik keek op als ik een geluid hoorde. Ik zag Carlo. Ik glimlachte zwak. 'Hee' zei ik. 'Hey, gaat het wel? Ik heb gehoord wat er gebeurd is met professor Krinkel' zei hij. 'Welke versie heb je gehoord?' vroeg ik. 'Zijn er zo veel fake- versies? Nou, ik heb gehoord dat jij met Wemel, Griffel en Harry de steen der wijzen hebt gered en dat Krinkel jou probeerde te wurgen en dat Wemel hem heeft vervloekt' zei hij.

Ik schudde mijn hoofd. 'Klopt niet, Ron viel bewusteloos bij het schaakbord, Hermelien bleef bij Ron. Harry en ik gingen door. Daar kwamen we Krinkel tegen. Hij zocht de steen der wijzen. Harry had opeens de steen in zijn zak. Blijkbaar had Krinkel Voldemort zijn lichaam aangeboden. Toen ben ik door Krinkel met een onbekende spreuk geraakt. Mijn hele lichaam begon pijn te doen alsof ik in brand stond. Toen viel ik flauw. Harry had verteld dat Krinkel Harry niet kon aanraken. Hij verbrande. Waarschijnlijk was het het schild van Lily toen ze haar leven voor Harry gaf' zei ik. Bij de dood van Lily werd ik verdrietig. 

Ik kende haar niet, maar toch. Ze was vreselijk sterk en ik had super veel respect voor haar. 

Carlo keek me geschrokken aan. 'Dat is inderdaad iets heel anders dan ik gehoord hebt'. Ik knikte. Hij kwam naar me toe om een knuffel te geven. Ik deinsde achteruit. Hij keek me gekwetst en vragend aan. 

'Sorry, maar als ik iemand aanraak zien we allebei de ergste herinnering van diegene. Die spreuk' zei ik. Hij knikte twijfelend. 'Dat is stom'. Ik knikte zwak. 'Ron vind me een monster'. Carlo kwam naar me toe en gaf me een knuffel voordat ik het kon tegenhouden. Mijn arm begon te branden en ik zag een vrouw die er halfdood bij ligt. 

Ik liet hem snel los. 'Waarom deed je dat?' vroeg ik. Hij haalde zijn schouders op. 'Ik vind je geen monster, je verdiende een knuffel'. 'Maar nu heb je dat beeld gezien' mompelde ik. Hij knikte. 'Het geeft niet' zei hij terwijl hij een arm om me sloeg. 

Gelukkig zagen we allebei niks. 

'Niks?' zei hij verbaasd. Ik knikte. 'Alleen de eerste keer'. Hij knikte. 'Dan ben je al helemaal geen monster'. Ik glimlachte, maar nu echt. 

Ik wist niet wát deze jongen met me deed. Maar het was positief. 

'We zijn er' fluisterde hij. Ik knikte en stond op. Ik pakte mijn spullen en sprong uit de koets.

'Dat hoorde je?' vroeg hij verbaasd. 'Tuurlijk' zei ik glimlachend.

'Ik fluisterde dat héél zacht?' zei hij vragend. 'Ow, dat merkte ik niet. Waarschijnlijk die vervloeking weer' zei ik. Hij knikte en sloeg zijn arm om me heen. 'Kom je bij ons zitten?' vroeg hij toen we de trein inliepen. 'Ik heb afgesproken met Fred en George, sorry' zei ik. Hij knikte. 'Dat geeft niet, je schrijft wel hè?' zei hij. Ik knikte glimlachend. Hij gaf me een knuffel en ging een coupé in. Ik liep glimlachend weg. Ik ving dingen op als "Fix". "Zo hè. Dus je ziet dat Griffoendortje wel zitten eah?". Ik hoorde Carlo diep zuchten.