Cursed / Harry Potter

♦14♦

Al een week lig ik zo. Ik ben nog steeds niet wakker. Mariel is ten einde raad. Ik ook. Bijna dan.

Maar dat is niet het enige wat bijna voorbij is.

MIJN FREAKING VAKANTIE IS BIJNA VOORBIJ!

En ik heb wel NIKS gedaan.

MIJN LEVEN IS LEUK!

Ik besluit om te gaan slapen. Want tja, dat is een van de weinige dingen die ik wél kan.

Ik kan wel zeggen dat ik ga liggen en mijn ogen dicht doe. Maar dat heb ik al. Dus ik val gewoon zo in slaap.

Ik sta in de Grote Zaal. Allemaal mensen staan om me heen. 'JE BENT EEN MONSTER!'. 'MOORDENAAR!'. 'PSYCHOPAAT!'. 'WE WILLEN JE HIER NIET MONSTER!' 'MONSTER!'. Dat hoor ik. Het gescheld van iedereen. En ze hebben gelijk. Ik ben een monster. 'Ik dacht dat je van ons hield' zegt Harry. 'Dat doe ik ook' stotter ik door mijn tranen heen. "Monster..." het woord blijft me achtervolgen. 'Nee, dat doe je niet. Monsters kennen geen liefde'. En dat was de zin. Mijn hart brak. In duizend stukjes.

Ik schrik wakker. Maar dan ook écht. Ik ben in een ziekenhuiskamer. 'Ze is wakker!' zegt iemand door een microfoon.

Oke, dit heb ik mezelf beloofd.

'Wat in hemelsnaam heb ik aan?' roep ik verontwaardigd. Een doctor begint te lachen. 'Rustig meisje, we gaan je onderzoeken en dan mag je je omkleden'. Ik knik.

Ze doen wat testjes die echt super standaard zijn en dan mag ik me omkleden.

EINDELIJK!

Ik zoek een leuk setje aan en kleed me om.

MOOIE KLEDING IK HEB JE GEMIST!

Als ik terug loop zie ik daar een jonge doctor staan. 'Je moet wat eten, wat kan ik voor je halen?' zegt hij vriendelijk. Het antwoord is simpel. 'PIZZA!'. Hij grinnikt en loopt weg.

Even later komt hij terug met een pizza en een cola. 'Ik heb naar je familie gebeld en gezegd dat je wakker bent'. Ik knik. Die zullen hier al snel zijn.

Ik begin aan de pizza. Geloof me. Ik heb honger. En deze pizza is HEERLIJK.

Even later komen de Millers binnen. Ik wil ze aanvliegen maar mijn pizza is te lekker.

WAT MOET IK DOEN?!

Ze beginnen te lachen als ze mijn tweestrijd zien. Ik besluit ze toch maar aan te vliegen.

'GROEPSKNUFFEL!' gil ik vet hard. Ze lachen maar doen wel wat ik zeg. Als we los zijn loop ik weer naar mij pizza en begin te eten. 'Je hebt wel honger hè?' vraagt Ramon lachend. Ik kijk hem quasi gekwetst aan. 'Als je een week niet fatsoenlijk eet heb je honger. En ik overleef niet zonder pizza' zeg ik terwijl ik grijns en oogcontact maak met Mike. Hij grijnst ook. 'Oh-oh'. Simone. Ik grinnik zachtjes.

Ramon komt naar me lopen en geeft me een bot brekende knuffel. 'Ramon-lucht-help!' puf ik. Man, hij kan knuffels geven. Hij maakt zich lachend los. 'Sorry, ik kan je niet genoeg bedanken voor het redden van Simone'. Ik glimlach. 'Ze is het waard om voor te sterven' zeg ik. 'Maar goed. Ik ben niet dood. En ik wil tenminste IETS van mijn géweldige vakantie kunnen meemaken. DUS GO-GO-GO-GO-GO!'. Ze lachen. Ik ren naar de deur maar als ik er door heen wil gaan word ik tegengehouden door iets dat aan mijn kleding trekt. Niet dat ik luister. Ik ren door. Het werkt niet dus het ziet er sullig uit. 'LAAT ME LOS IK WIL NAAR BUITEN IJS ETEN!'. 'Het is winter...'. 'NOU EN IJS KAN JE ALTIJD ETEN!'. 'Nee, dat kan echt niet'. 'Uuh pap, ik doe het anders wel altijd'. 'Kies nou niet haar kant Mariel'. 'GOED ZO MAR!'. Mariel komt naar me toe. 'Blijf spartelen. Ik ga ijs halen' fluistert ze zó zacht dat ik alleen het kan horen. Ookal zijn de andere vampiers. 'Ik ga naar de plee' zegt Mariel. Mike kijkt haar argwanend aan maar knikt dan. Ik blijf spartelen. 'WAAROM MAG IK GEEN IJS?!'. 'Je moet onderzocht worden'. 'HET KAN ME DE POT OP. EERST IJS'. Blijkbaar is ons gesprek heel grappig want de rest ligt in een deuk. Wauw. Ik zie Mariel in de verte al aankomen.

MET VIER BAKKEN IJS!

Nog even tijd rekken.

'LAAT ME LOS MIKIE-POO!' gil ik. Jasmin begint nog meer te lachen dan normaal terwijl Mike begint te grommen. 'Mikie-poo. Serieus?' vraagt een stem. 'MARIEL IS GEKOMEN MET IJS!' roep ik triomfantelijk. Ik pak dankbaar de ijsbakken uit haar handen en begin met eten. 'Dankjewel! Mar. Wil je ook wat?' vraag ik zoet. Ze knikt lachend en samen beginnen we het ijs op te eten. 'Niet eerlijk. M'n eigen dochter is zelfs tegen me' zegt Robert met een zeurstemmetje. Ik steek me tong naar hem uit.

Dan komt de doctor binnen. 'Lilian Smith. U mag vertrekken'. Ik knik blij. Ik vlieg zowat naar de deur. Dan stop ik. Ren ik naar het ijs. Pak het op en ren dan weg. Ik weet gewoon dat de doctor me vreemd nakijkt. 'LILIAN DESTINY SMITH!'. Ik draai me om en zie Simone staan. Ze komt naar me toe lopen. 'RUSTIG OKÉ?'. Ik knik. 'Oke, nu gaan we rustig naar huis'. Ik knik. Samen met Simone loop ik rustig naar huis.