Cursed / Harry Potter

♦ 21♦

'Is ze al wakker?'.

Ik hoor stemmen ver weg.

Eigenlijk vind ik het een hele goede vraag. Ben ik wakker?

'Sorry meneer Potter'.

Harry?

Ik probeer mijn ogen open te doen. Het lukt niet. Het lijkt alsof al mijn energie uit me is gedrongen.

Gewoon weg.

'Ze overleeft het toch wel hè?' klinkt een andere stem. De wanhoop druipt er van af.

'Ja mevrouw Griffel. Ze overleeft het wel'.

Overleven? Ga ik dood?

Wat is er aan de hand?

Ik ben toch niet dood?

'Ze viel gewoon zomaar neer' snikt dezelfde stem weer. Hermelien.

Ik wil antwoorden. Maar al mijn spieren voelen zwak.

Alsof ik al dood ben maar mijn geest nog wel in mijn lichaam zit.

Cool?

En waarom ben ik niet naar Roxanne?

Zij kan er voor zorgen.

Ze weet dat ik haar weer wil zien.

Maar nee hoor, ik moet over haar heen komen.

Alsof dat ooit gaat lukken.

En daarbij, zij is niet degene die overbleef op aarde met een Ismene die weer stom deed.

Nee, zij kwam in de hemel bij haar ouders, iedereen die ze kwijt was geraakt. En daarbij, ze weet nu alles. Over Voldie ook.

Wacht, waarom heeft ze niks over mijn ouders gezegd?

Dat vind ik pittig gemeen. Ze weet niet hoe dit voor mij is.

ZE WEET HET VERDOMME NIET!

En nu ben ik boos. Ik voel de emotie's van de anderen om me heen. Ze zijn verdrietig. Mijn boze gevoel ebt langzaam weg.

Ron, Hermelien en Harry zijn er. Maar wacht, ik voel nog een aanwezigheid. Ik kom niet op degene die het is.

Met alle kracht die ik heb lukt het me na heel veel moeite om me ogen te openen.

Zo'n simpele beweging gaat echt heel moeilijk. En dan te bedenken dat ik vreselijk sterk ben. Zelf ik vind het super moeilijk!

Vreselijk.

Ik zie Hermelien, Ron en Harry blij naar me kijken. Ineens ben ik populair.

Awesome!

Ik kijk iets naar rechts waar ik de aanwezigheid van een persoon voelde. Ik zie niks vreemd genoeg.

Maar ik voel dat er iets is.

'Harry, waar is je onzichtbaarheidsmantel?' vraag ik schor. 'Geen idee, ik ben hem kwijt'.

'Hij is daar' zeg ik en ik wijs naar de plek waar niemand lijkt te staan. Maar ik weet wel beter. 'Uuh Lili, daar staat niks'.

'Je bent een idioot Harry Potter. De onzichtbaarheidsmantel is onzichtbaar natuurlijk!' zeg ik met een zucht.

Sommige mensen.

Ze kijken me verward aan. Ik zucht en sta op. Ik val direct neer.

Dankjewel geweldige drilpudding spieren!

'Ugh, stomme spieren'. Ik sta met moeite op en blijf gelukkig staan. Ik loop voorzichtig naar de plek waar ik een aanwezigheid voelde.

Ik strek mijn hand en even later voel ik stof in mijn handen. Ik trek de mantel van de persoon af en zie dat het Draco is.

Ik zucht diep.

'Waarom was je ons aan het afluisteren Malfidus?'.

'Gaat je niks aan Smith' snauwt hij en hij rent weg.

Ik zucht en ga weer in bed liggen.

'Hoe wist je dat?' vraagt Ron verbaasd.

Die heeft er geen argwaan bij.

Is hij te dom voor. Oke, sorry Ron. Het is zo. Je bent aardig en dapper. Maar slim staat niet in jouw woordenboek.

'Onderbuikgevoel' antwoord ik simpel. 'Hoe wist je de plaatst dan zo precies?' mengt Harry.

Ik zucht verveeld.

Ik heb bijna geen gebruik van mijn gaves gemaakt!

'Ik voelde het ofzo, weet ik veel. Ik voelde nog een aanwezigheid bij die kant. En hij haalde zwaar adem. Ik heb goede oren weet je nog?'.

Ze knikken.

Met liegen kom je best ver.

'Dankjewel, maar hoe kwam hij aan mijn mantel?'. 'Je bent slordig Harry, maar geen zorgen. Dat zit deels in je bloed. Lily was heel netjes altijd. Terwijl James altijd súper rommelig was. Blijkbaar overheerst het rommel-gen. Maar goed, ik denk dat je hem bent verloren. En sluwe slang dat Malfidus is heeft hij hem gestolen'.

Hij knikt. 'Maar waarom luistert hij ons af?'.

'Geen idee' zeg ik en ik gooi de mantel naar Harry.

Dan komt mevrouw Pleister binnen. 'Ah, je bent wakker!'.

Ik grinnik en knik.

Ik had al wel door dat ik wakker ben.

'Hoe voel je je?'.

'Buiten het feit dat mijn spieren even sterk zijn als een pompoentaartje wel goed hoor!'.

Ze grinnikt en pakt een soort medicijn.

Ze doet het in een beker en geeft het aan mij.

'Drinken'.

Ik snuif er aan en ruik de goorste geur die ik ooit geroken heb.

'Dit ga ik mooi niet drinken' zeg ik walgend.

'Drink'.

'Ugh, oke dan'.

Ik dronk het op en het -gore- spul bereikt mijn maag.

Als gevolg dat het er bijna weer uit vloog.

Als ik de smaak niet meer proef haal ik opgelucht adem.

'Dat was echt heel vies'.

'Maar je mag nu wel gaan'.

Ik kijk dankbaar en spring op.

Helaas voor mij werkte het drankje nog niet dus zakte ik door mijn benen toen ik neerviel.

Jammerend sta ik op.

'Waarom moet mij dit altijd gebeuren?'.

Hermelien grinnikt even kort en helpt me dan overeind.

'Wat is er trouwens gebeurd?' vraag ik benieuwd. Ik heb een deel gehoord. Maar niet alles waarschijnlijk.

'Nou, je liep weg. Opeens viel je neer! Ik bracht je hierheen, samen met Fred en George' zegt Hermelien.

Fred en George?

Mijn Maraudermaatjes?

Haha, dat klinkt vreselijk dom.

'Waarom Fred en George?' vraag ik verbaasd.

'Ze waren er toevallig ook. Ze stonden erop om mee te lopen. Geen idee waarom'.

Ah, waarschijnlijk waren ze bezorgt om hun "kleine" Marauder.

Ik ben helemaal niet klein!

Vind ik dan.

'Kom Lili, we gaan slapen. Het is al laat'.

Ik knik en samen lopen we naar de leerlingenkamer.

Hermelien ondersteund me nog steeds trouwens.

AWESOME!

Als we in de kamer zijn geef ik ze allemaal een knuffel en ga in bed liggen.

Mijn spieren voelen nog steeds als drilpudding.

Ik doe mijn ogen dicht. Even later val ik in slaap.