Cursed / Harry Potter

♦ 17♦

Na de uitleg in de Kamer van Hoge Nood ben ik niet meer hetzelfde. Het is een week geleden. Al een week ben ik depressief. En het word er niet beter op.

Ik let nu minder op. Ik snijd mezelf en als de lessen zijn afgelopen trek ik me terug.

Roxanne blijft door mijn hoofd spoelen. Ze is het gelukkigste dat ik ooit heb meegemaakt.

Mijn familie kan ik ook niet schrijven over haar. Ze weten niet eens van het bestaan van Roxanne. En dat doet pijn. Ik had de moed niet het te vertellen toen.

Nu ik er over na denk vind ik het echt vreemd dat ik in Griffoendor zit. Ravenklauw was meer gepast denk ik. Ik ben echt niet moedig.

Zou ik gaan vragen om overplaatsing?

Het kan.

Ik besluit toch maar een brief te schrijven naar mijn familie. Met zo veel mogelijk informatie. Maar het moet niet zwaar vallen ineens.

Lieve Ramon, Jasmin, Robert, Mike, Mariel, Simone en Matt.

Ik ga heel eerlijk zijn. Het gaat vreselijk met me. Ik ben depressief.

Vroeger heb ik iets meegemaakt wat ik nooit verteld had. Ik durfde het niet. Ik was te bang.

Het gaat over die tijd dat ik alleen rondzwierf door de bossen. Die 5 jaar. Die 5 jaar was ik niet alleen. Ik had een hele goede vriendin. Roxanne, ze had dezelfde dromen als ik. Ze wist het van Ismene. Toch hield ze van Ismene. En Ismene van haar. Op een dag is ze vermoord. Gestorven voor mijn ogen. Ik ben er nooit echt overheen gekomen. Jasper voelde waarschijnlijk regelmatig veel verdriet. Dat was niet om de reden dat Ismene zo vreselijk was. Dat was om Roxanne. Ik was er redelijk overheen. Tot ik door Harry (een vriend) een spiegel tegenkwam. Ik zag Roxanne en mij, samen naar de volle maan kijken. Ik was geen Ismene. Het was geweldig. Maar, mijn vrienden wouden uitleg. Die heb ik half gegeven. Ik moet een dekmantel hebben. Ik heb gezegd dat Ismene het Roxanne persoon is. Dat haar lijk zomaar was verdwenen en ze een monster word genoemd. Maar dat is het probleem niet. Harry noemde een bijnaam voor mij. Roxanne heeft die als enige gebruikt. Nu bezoek ik Roxanne elke dag. Ze zou nog leven volgens de spiegel. Ik weet dat het fout is. Maar ik blijf er in hangen. Het lukt me niet meer. 

Liefs Lilian Smith

Ik rol de brief op en ren -nog steeds met tranen in mijn ogen- naar de uilentoren. Ik moet echt een uil hebben.

Ik ren door. Als een depressief kind. En dat ben ik ook. Bij de uilentoren bots ik alweer tegen iemand op. Ik tref het wel hoor!

Wie zou het dit keer zijn?

Laat het niet weer Carlo zijn. Ik wil niet dat hij me zo ziet.

Ik kijk naar boven, en ja hoor.

Carlo.

'He!, pas o- o hey Lilian!'. Ik glimlach waterig. Niet in de stemming.

Hij helpt me overeind en ziet dan pas mijn betraande gezicht.

'Wat is er?' vraagt hij bezorgt. 'Niets' mompel ik. Hij hoeft het niet te weten, ik wil niet ook nog liegen tegen Carlo. 'Jawel, er is iets'. 'Ik ben gewoon verdrietig. Laat me' snauw ik. Hij kijkt me verbijstert aan. Heel even heb ik spijt. Maar dat gaat snel weer weg. Het is te gevaarlijk. Ik loop half huilend lang Carlo.

Ik verstuur de brief via een uil en ren - weer volop huilend- naar de kamer met de spiegel. Als ik naar binnen loop zie ik net iets verdwijnen. 'Ik heb je gezien Harry'. Hij doet de mantel af en loopt bezorgd naar me toe. 'Wat is er aan de hand Lilian? Je bent zo depressief de laatste tijd'. Ik knik en begin weer te huilen. Ik bén depressief. En niet zo'n beetje ook. Harry veegt voorzichtig de tranen weg en omhelst me. 'Je mag altijd zeggen wat er aan de hand is, dat weet je toch hè?'. Ik knik. 'Het is, ik mis Ismene nu meer dan ooit. En.. Je gebruikte toen een bijnaam die zij ook altijd gaf.. Ik trek het gewoon niet meer'. Hij neemt me in een knuffel. 'Ik zal je niet meer zo noemen Lilian, dat beloof ik'. Ik knik sceptisch.