Cursed / Harry Potter

♦ 20♦

Ik ren samen met Mike door de gangen. Wel de goede snelheid hoor.

Opvallen is nou niet iets wat ik wil doen.

Ik begin zachtjes te snikken. Je zou het niet horen als je gewone oren hebt.

Helaas heeft Mike dat nou niet bepaald.

'Niet huilen Lili, het moest zo'.

'Ik weet het, maar toch, het voelt niet goed'.

Hij knikt en veegt een traan weg.

'Maar goed, je moet weg'.

Hij knikt en samen gaan we nog nét iets harder. Nog langzaam genoeg om menselijk te zijn.

Als we voor het kantoor van Perkamentus staan klopt Mike aan.

Helaas klopte hij iets te hard waardoor de deur brak.

Perkamentus kijkt verbaasd naar de plek waar de deur zonet nog was.

'Mike!'. 'Uuuh.. Oeps?'.

Ik zucht en maak van hout een nieuwe deur. 

Ik zet hem op z'n plaats en doe hem dicht.

Ik open de deur en loop er door heen.

'Oke, rustig Mike. Rustig. We willen geen gewonden. RUSTIG' zeg ik alsof ik tegen een baby praat.

Hij gromt maar loopt wel gewoon door de deur.

'Goedzo Mikie! Het is je gelukt!' roep ik quasi trots.

'Nou, ik ga maar weer' zegt hij brommend. Ik barst in lachen uit en geef hem een knuffel.

'Ben ik te vervelend Mikie-Poo?'. 'Ja'.

'Wow, dit lijkt op ons rare gesprek toen ik in coma lag. Dat was geniaal!'.

'Voor jou ja. Je was echt vervelend! Ik werd doof!'.

'Nou, doeg Mikie-Poo!'.

Hij grinnikt en stapt dan in de haard.

'Doei!'.

Ik draai me met een zucht om

Ik mis hem nu al.

Ik weet het, het is snel. Maar bij hem -de rest van mijn andere familie ook- kan ik lol hebben.

Want tja, we hebben niet echt geheimen.

Oke, Roxanne was een geheim.

'Heb je in coma gelegen?' hoor ik een stem vragen.

Ik draai me geschrokken om en zie Perkamentus verbaasd naar me kijken.

'Ja, in de vakantie op de terugweg naar huis zijn we verongelukt. Ik beschermde Simone waardoor ik in een coma kwam te liggen'.

Hij knikt goedkeurend.

'Een echte Griffoendor'.

Ik glimlach als hij dat zegt. Het klinkt goed.

'Maar hoe hebben jullie kunnen praten als je in coma lag?'.

'Ik kan gedachten lezen, en hij ook. Dus zo'.

Hij knikt.

'Ik ga voortaan op mijn gedachten letten'.

Ik grinnik.

'Goed, ga nu maar mevrouw Smith. Er is een zwerkbalwedstrijd over een halfuur. Huffelpuf tegen Griffoendor'.

Ik knik.

'Dan ga ik maar, doeg!'. Hij grinnikt en ik loop weg.

'Owja Lilian, bedankt voor de nieuwe deur. Ik had een nieuwe nodig' zegt hij met een knipoog.

Ik glimlach.

'Graag gedaan'.

Ik glimlach en loop weg.

Ik mag Perkamentus wel.

Ik loop. Nee, huppel naar de leerlingenkamer.

Daar kom ik Hermelien tegen.

'Waarom zo vrolijk?' vraagt ze met een grijns.

Oh, nee.

'Mijn broer was hier net. Heel gezellig hoor' zeg ik grijnzend.

Oja, het voor geval in de Kamer van Hoge Nood.

'Hoe was jou middag?' vraag ik haar maar.

'Heel vreemd, ik weet nog dat ik met Harry en Ron ergens heen ging onder de onzichtbaarheidsmantel. Toen is er waarschijnlijk iets gebeurd dat ik vergeten ben. Even later werd ik wakker onder de onzichtbaarheidsmantel. Ik maakte Harry en Ron wakker. Die wisten ook niet wat er gebeurd is. Ik denk dat iemand onze geheugens heeft gewist'.

Ik slik hoorbaar.

'Dat is naar'. Ze knikt sceptisch.

'Heb jij?' begint ze. 'Nee, hoe durf je dat te denken?' snauw ik boos.

Haar emoties zijn heel twijfelend. Ik neem ze weg.

Manipulatie. Niet leuk, maar noodzakelijk.

Mensen zeggen wel: "De wereld is hard".

Maar ze weten niet wat de écht wereld is. Ze hebben geen toverkracht, kunnen niet vermoord worden in een stokzwaai, en hebben niet het gedoe van het liegen.

Ik zeg ik alle openheid dat ik mijn leven hard vind.

Ismene, Roxanne. Het liegen.

Ja, ik vind mijn leven harder dan die van Hermelien bijvoorbeeld. Ook harder dan die van Harry.

Hij heeft zijn ouders zien sterven en heeft een rot jeugd gehad, ik weet het. Maar hij word hier als een held omschreven. Hij zat in de luiers!

Waarschijnlijk weet hij het niet eens meer!

En oke, mijn jeugd was op zich nog redelijk. Met Roxanne, maar de rest is niet fijn.

Dat mag ik toch vinden?

Of is het onredelijk dat ik mijn leven zwaar knudde vind?

Ik heb lichtpuntjes, maar het grote zwarte gat zal altijd de leiding hebben.

Op dat moment gebeurd het. Ik zak zomaar in. Ik val flauw ofzo?

Wat is dit? Ga ik dood? Zo ineens? Ga ik naar Roxanne?

Ik hoor dat iemand een geschrokken kreetje loslaat en naar me toe rent. Maar het is te laat.

De duisternis slokt me op.