KAYIP YILDIZ #wattys2017

Soğuk

Evin önüne geldiğimde aileme ne söylemem gerektiği konusunda prova yapıyordum. Bahçede uyuyakalmış olabilirdim ama bahçeye bakmış olma ihtimalleri yüksekti. Tiyatro yeteneğimi kullanmaya karar verdim, doğaçlama yapacaktım. 

Şanslıydım çünkü annemler hala gelmemişti. Ama sonradan böyle düşündüğüm için pişman olacağımı hiç düşünmemiştim. Ayakkabı dolabına baktım ama ayakkabıları yoktu. Tuhaf, çünkü çoktan gelmiş olmaları gerekirdi. Cebimdeki telefonu çıkardım ve annemi aradım                                           Telefonuna ulaşılamıyordu. Bir kaç kez daha ısrarla aramaya devam ettim. Aynı zamanda endişelenmiştim ve hava alma ihtiyacı hissederek, balkona çıktım. Bugün içimdeki korku dolu hisleri azalttığımı düşünürken, yenileri eklenmişti. 

Kafamdaki düşünceler;

1-Babam uzun zamandır yoktu ve birlikte yemeğe gitmişlerdi, annemin şarjı bitmişti.                                     2- Annemin şarjı bittiyse eğer, babam neden aramıyordu?                                                                                             3-Kötü birşeyler olmuştu.

Son düşüncemi aklıma her getirdiğimde, içimi korku sarıyordu. O sırada izlendiğimi hissettim. Ve bilekliğimdeki ışık hüzmesi yine kayıp yıldızla birleşmişti. Neler oluyor? diye düşünürken, Loren'in tuhaf cümleleri aklıma gelmişti. "Bu bileklik, bileğindeyken acılarını, düşüncelerini, hislerini hissedebilirim"

Belkide hissediyordu. Balkona baktığımda oradaydı, beni izliyordu. Gözlerime baktı ve ve iki insanın göz göze gelmesinde ki hız gibi, balkondan atladı. Gördüklerime inanamıyordum. Işık hızına yakın bir hızdı bu. Çalılıkların arasından geçti ve balkonuma uzanan ağaca tırmandı.                                                         Gelmişti, karşımdaydı. 

-Bu iç karartıcı hisler ne? dedi. 

-Annem ve babam. Onlardan haber alamıyorum. 

-Acı çekiyorsun ve bundan nefret ediyorum! Şu hislerin, beni deli ediyor!

-Özür dilerim.. 

Yere oturdum. Balkonun soğuk zeminine.. Canım acıyordu. Loren umrumda değildi. Yinede bileğimdeki bilekliği çıkardım

-Acı çekmene gerek yok, al dedim. 

Elini uzattı. Yavaş hareket etmesine alışkın değildim. Tek istediğim bir an önce aileme ulaşmaktı. Loren'in gözleri sorgular gibi beni inceliyordu. 

-Gel benimle! dedi.                                                                                                                                                                            Yine evine götürdüğü  gibi elimi tutmuştu. Onun yörüngesindeydim. Balkonuma atladı ve evden çıktık. Koştuk.. Koştuk.. Markete giden yoldaydık. Elimi o kadar sıkı tutuyordu ki, bir an için hiç bırakmayacağını düşünmeme sebep olmuştu. Biz koşarken yanımızdan bir ambulans geçti. Sonra bir polis.. 

Kafamdaki düşünceler

 1-Marketin olduğu sokağa girmiyorlardı.                                                                                                                                2-Marketin olduğu sokağa girmiyorlardı.                                                                                                                              3-Marketin olduğu sokağa girmiyorlardı.