DANGEROUS SERIES:Επικίνδυνοι Απαγωγείς (rewritten)

Part 6

Maddies pov

Ζούσα περίπου τρεις μήνες στο Ρίτσμοντ και πραγματικά ένιωθα σαν να άνηκα εκεί. Είχα συνηθίσει την νέα μου ζωή. Για να πω την αλήθεια, ένιωθα περισσότερο ζωντανή εδώ παρά στην Νέα Υόρκη που αναγκαζόμουν να τρέχω κάθε μέρα. Συν το ότι ζούσα σε ένα μικρό διαμέρισμα με συγκάτοικο και έπρεπε να μοιραζόμαστε σχεδόν τα πάντα. Και το χειρότερο ήταν κάθε φορά που έφερνε το αγόρι της έπρεπε να φεύγω για να μην τους ακούω να πηδιούνται.

Τέλος πάντων, όλα αυτά τελείωσαν για μένα. Τώρα είχα το δικό μου σπίτι, μια δουλεία που μου άρεσε και καταπληκτικούς φίλους. Τίποτα δεν θα μπορούσε να μου χαλάσει την ηρεμία μου, σκέφτηκα χαλαρώνοντας στον καινούργιο μου καναπέ στο σαλόνι αγκαλιά με ένα βιβλίο.

Αφού είχα πουλήσει τα περισσότερα vintage έπιπλα της θείας July είχα αγοράσει καινούρια, μοντέρνα. Έβαψα τους τοίχους με απαλά χρώματα –τουλάχιστον στον κάτω όροφο- ενώ τα πάνω δωμάτια ήταν πιο ζωντανά με τα χρώματα που είχα επιλέξει. Όσοι είχαν επισκεφτεί το σπίτι είχαν πάθει ένα μικρό σοκ από την αντίθεση του εξωτερικού του σπιτιού με το μέσα. Από έξω ήταν ένα Βικτωριανό σπίτι ενώ από μέσα ένα μοντέρνο.

Δεν με πείραζε. Μου άρεσε πολύ αυτή η αντίθεση ταίριαζε και στον χαρακτήρα μου. Από έξω κλάσσικ και από μέσα μια κοπέλα της σύγχρονης εποχής. Μου άρεσε να πηγαίνω σε πάρτι, να πίνω και να μεθάω, να πηγαίνω στον κινηματογράφο και να γυρίζω σπίτι περασμένα μεσάνυχτα, να κάνω ότι θέλω χωρίς να χρειάζεται να δώσω λογαριασμό σε κανένα. Από την άλλη όμως μου άρεσε να πηγαίνω βόλτες στην φύση και να διαβάζω κανένα βιβλίο κάτω από κάποιο δέντρο, να πηγαίνω σε μουσεία, να ταξιδεύω, να μαθαίνω για τον κόσμο, να μην πηγαίνω πάντα με το ρεύμα, να μην αφήνω οποιοδήποτε να με μεταχειρίζεται. Είχα την δική μου άποψη για τον κόσμο και πως έπρεπε όλοι να συμπεριφερόμαστε .Καλά τα πάρτι και τα ξενύχτια, αλλά όλοι κάποια στιγμή πρέπει να κρατάμε τον εαυτό μας υπό έλεγχο.

Η ζωή δεν είναι μόνο υλικές απολαύσεις. Πρέπει να τρέφουμε και το πνεύμα μας. Να μαθαίνουμε συνεχώς, να μην νομίζουμε πως τα ξέρουμε όλα και να πετάμε την μάθηση στα σκουπίδια. Ούτως ή άλλως όσο ζούμε μαθαίνουμε, έτσι συνήθιζε να λέει η θεία μου July.Με έμαθε πάρα πολλά πράγματα αφού εκείνη με μεγάλωσε στην πραγματικότητα.

Στο μυαλό μου ήρθαν τα λόγια της θείας μου. Ποτέ δεν αγάπησε την Νέα Υόρκη, ο ρυθμός αυτής της πόλης ήταν πολύ γρήγορος για εκείνη. Όμως, δεν μπορούσε να με πάρει και να έρθουμε στον τόπο καταγωγής της ίδιας και της μητέρας μου. Η μητέρα, όταν εκείνη και ο πατέρας γυρνούσαν στο σπίτι μετά από την δουλεία τους, ήθελε να με βρίσκουν στο σπίτι. Βλέπετε οι γονείς μου ήταν αεροσυνοδός και πιλότος αντίστοιχα οπότε τους έβλεπα σπάνια.

Το τηλέφωνο που χτυπούσε με διέκοψε από τις σκέψεις μου.

-Παρακαλώ;, ρώτησα σηκώνοντας το.

-Maddie κορίτσι μου σήμερα δεν θα σε χρειαστώ στο μαγαζί γιατί θα είναι κλειστό, οπότε έχεις όλη την ημέρα ελεύθερη, είπε η αφεντικίνα μου.

-Τέλεια, ευχαριστώ πάρα πολύ, είπα και έκλεισα το τηλέφωνο ενθουσιασμένη.

Πετάχτηκα από τον καναπέ και άφησα το βιβλίο μου πάνω στο τραπεζάκι τσακίζοντας την σελίδα που διάβαζα. Πήγα στο δωμάτιο μου και άλλαξα ρούχα. Σκέφτηκα πως, τώρα που είχα όλη την μέρα δίκια μου, θα μπορούσα να κάνω ότι θέλω .Έτσι το πρόγραμμα μου για σήμερα περιλάμβανε ψώνια, καφέ, βόλτα στο κανάλι του ποταμού James μαζί με την κολλητή μου την Chloe. Την πείρα τηλέφωνο και κανονίσαμε να έρθει να με πάρει σε μισή ώρα από το σπίτι μου. Αφού ντύθηκα, έπλυνα το πρόσωπο μου και τα δόντια μου και πήρα το νεσεσέρ με τα καλλυντικά μου. Βάφτηκα και αφού τελείωσα πήρα την τσάντα μου και κατέβηκα κάτω. Κλείδωσα και βγήκα έξω στον δρόμο για να περιμένω την Chloe.

Ήρθε δέκα λεπτά αργότερα και μπήκα στο αυτοκίνητο. Μιλήσαμε μέχρι να φτάσουμε στο κέντρο της πόλης. Η Chloe πάρκαρε το αυτοκίνητο της και αρχίσαμε να περπατάμε προς τα μαγαζιά. Δυο ώρες αργότερα είχαμε περάσει σχεδόν από όλα τα μαγαζιά με ρούχα, με παπούτσια και με καλλυντικά.

Η Chloe αγόρασε πέντε καινούργια συνολάκια, δυο φορέματα, μια μαύρη φούστα, ένα ζευγάρι ψηλοτάκουνες κόκκινες γόβες και πολλά άλλα πράγματα. Εγώ αγόρασα τρία καινούρια τζιν δυο μπλε και ένα άσπρο, πέντε T-shirt , ένα σκούρο μπλε μάξι φόρεμα, καινούργιες μπότες, μαύρα ψηλά τακούνια, και κάποια καινούργια καλλυντικά που χρειαζόμουν.

Όταν πήγαμε να καθίσουμε στα Starbucks τα πόδια μου με πονούσαν αφάνταστα για αυτό και παρακάλεσα την Chloe να γυρίσουμε σπίτι όταν τελειώναμε τον καφέ μας. Βέβαια δεν ήταν μόνο αυτός ο λόγος που ήθελα να γυρίσω σπίτι. Όλη την ώρα που ήμασταν έξω ένιωθα κάποιον να με παρακολουθεί και ένιωθα άβολα.

Αφού τελειώσαμε τον καφέ μας η Chloe με γύρισε στο σπίτι μου και εκείνη επέστρεψε στο δικό της. Ξεκλείδωσα την πόρτα μου και την έκλεισα με δύναμη. Ανέβηκα στο δωμάτιο μου για να αφήσω τα πράγματα που είχα αγοράσει και να αλλάξω ρούχα. Φόρεσα τις πιτζάμες μου και κατέβηκα κάτω, πήγα στην κουζίνα και έφτιαξα κάτι πρόχειρο να φάω. Πήγα στο σαλόνι και ξάπλωσα στον καναπέ. Άνοιξα την τηλεόραση και άρχισα να τρώω, όταν τελείωσα άφησα το άδειο πιάτο στο τραπεζάκι και κουρνιάστικα στον μαύρο καναπέ.

Φοβόμουν να μείνω μόνη μου λόγω του ότι νόμιζα πως όση ώρα ήμουν με την Chloe κάποιος με παρακολουθούσε. Κούνησα το κεφάλι μου να φύγουν οι χαζές σκέψεις μου και ο παράλογος φόβος μου. Κανείς δεν ήθελε να μου κάνει κακό. Δεν είχα κάνει και τίποτε σε κάποιον ποτέ.

Λίγη ώρα μετά είχα αποκοιμηθεί στον καναπέ. Που να ήξερα όμως πως θα έπρεπε να φοβάμαι και τον ίσκιο μου.

Story by Usagi hope you like this chapter!

πάνω η Maddie