DANGEROUS SERIES:Επικίνδυνοι Απαγωγείς (rewritten)

Part 7

Alex's POV:

Σηκώθηκα από τις έξι το πρωί για να τα έχω όλα έτοιμα για το σχέδιο. Έφτιαξα καφέ για όλους και πρωινό. Αφού τελειώσαμε όλοι το πρωινό μας ανεβήκαμε στα δωματιά μας για να αλλάξουμε.

Φόρεσα μια μαύρη καπαρτίνα, μαύρα γυαλία ηλίου και μαύρα γάντιακαι από μέσα κανονικά ρούχα. Όταν όλοι ντύθηκαν κατεβήκαν κάτω και πήραμε ότι θα χρειαζόμασταν για την απαγωγή της Maddie. Την παρακολουθούσαμε δυο εβδομάδες τώρα. Ήξερα τα πάντα με ποιούς βγαίνει, που πάει, τι κάνει, πότε γυρνάει σπίτι της. Θα ήταν πιο έυκολο έτσι.

Κατέβηκα τις σκάλες και είπα στον Andrew και το δεξί μου χέρι τον Brandon να πάνε να ετοιμάσουν το κρυσφηγετό μας στο δάσος. Κανείς δεν το ήξερε εκτός από εμάς τους εφτά, θα ήταν πολύ επικύνδινο να το γνωριζουν και άλλοι.

Μπήκα στο SUV van που είχαμε για τις βρόμικες δουλίες μας και ξεκίνησα για τον σπίτι της Angie. Πάρκαρα λίγο πιο πέρα από το σπίτι της. Μέχρι τις δέκα δεν είχε βγεί καθόλου από το σπίτι της αλλά στις δέκα και μισή βγήκε και περίμενε στο πεζοδρόμιο μπροστά από το σπίτι της. Λίγα λεπτά αργότερα ένα αυτοκίνητο σταμάτησε μπροστά της και εκείνη μπήκε μέσα. Περίμενα λίγο μέχρι να απομακρυνθούν αρκετά για να την ακολουθήσω. Έκανα αναστροφή και πάτησα το γκάζι. Δεν την έχασα ούτε στιγμή από τα μάτια μου.

Σταμάτησαν μπροστά από κάποια μαγαζιά και βγήκαν έξω. Ο οδηγός βγήκε και την αναγνώρισα ως την φίλη της Chloe. Ένασ-ένας βγήκαμε έξω και τις ακολουθήσαμε. Ο Masaru, ο Michael, ο Mark, ο James και εγώ τις ακολουθήσαμε. Οι υπόλοιποι απομακρύνθηκαν και τις παρακολουθούσαν από μακρία εγώ όμως ήμουν όσο πιο κοντά τους γινόταν. Είχα καρφωμένα τα μάτια μου πάνω της σαν γεράκι που περιμένει να καταβροχθήσει τη λεία του. Γιατί ακριβώς αυτό ήταν για μένα.

Όση ώρα έκαναν ψώνια και πήγαιναν βόλτα είχα γίνει η σκιά της δεν μπορούσε να μου ξεφύγει ακόμα και άμα ήθελε. Το είχα πάρει απόφαση θα έπαιρνα την εκδικησή μου με όποιο τίμημα και αν υπήρχε. Οι δολοφόνοι του πατέρα μου θα πλήρωναν για αυτό που είχαν κάνει και θα έκανα τα αδύνατα δυνατά για να τους τιμωρήσω. Και τι πιο κατάλληλο από την ανηψία του ενός από τους δολοφόνους.

Συνέχισα να την παρακολουθώ ώσπου πήγε σπίτι της. Θα περίμενα να ωυχτώσει και μετά θα έκανα την κίνηση μου. Έστειλα τον Mark να μας πάρει κάι να φάμε και καφέ. Ο Brandon μου έστειλε μύνημα πως όλα είναι έτοιμα και μας περιμένουν. Κάθε τόσο κοιτούσα το ρολόι μου αλλά η αναθεματισμένη η ώρα δεν περνούσα με τίποτα. Έπινα τον καφέ μου όταν την είδα να βγαίνει από το σπίτι της, έκανα νόημα στον James να βγεί και να την ακολουθήσει.

Περίμενα, περίμενα ώσπου εμφανίστηκε με σακούλες του σουπερ-μαρκετ. Ο James μπήκε μέσα στο βαν και μας είπε ότι πετάχτηκε για λίγο στο μαγαζί. Τα αγόρια αλλά και εγώ είχαμε βαρεθεί τόσο που ανηπομονούσαμε να περάσει η ώρα για να πιάσουμε δουλεία.

Επιτέλους η ώρα πήγε έντεκα,βγήκαμε από το βαν και περπατήσαμε ως την πίσω πλευρά του σπιτιού της. Ο Michael έβγαλε από την τσέπη του ένα μικρό σουγιά και <<παραβίασε>> την πόρτα. Η αφέλεια της μας βοήθησε πάρα πολύ. Ποιος λογικός άνθρωπος δεν έχει σύστημα συναγερμού σε αυτή την περιοχή που μαστίζεται από μικρο εγληματίες. Τέλος πάντων, μπήκαμε μέσα στο σπίτι και άρχησα να δείνω οδηγίες. Κοιτάξαμε όλον τον κάτω όροφο αλλά δεν ήταν πουθενά. Ανεβήκαμε τις ξύλινες σκάλες που έτριξαν λόγου του βάρους μας. Βλαστήμησα μέσα από τα δόντια μου.

Ανοίξαμε όλες τις πόρτες που βρήκαμε μπροστά μας αλλά δεν ήταν σε κανένα δωμάτιο. Υπήρχε μόνο μια πόρτα που δεν είχα ανοίξει ακόμα. Αρχήσαμε να περπατάμε προς την μισάνοιχτη πόρτα όταν ένας δυνατός θόρυβος ακούστηκε μέσα στην σιωπή του σπιτιού. έκλεισα τα μάτια μου και γύρισα από πίσω μου. Είδα τον Mark δίπλα σε ένα σπασμένο βάζο. Τον έβρισα και κοίταξα προς το δωμάτιο τώρα σίγουρα θα είχε ξυπνήσει. Ας μπει το σχέδιο σε εφαρμογή, λοιπόν.

Maddie's POV:

Κοιμόμουν στο δωμάτιο μου όταν άκουσα έναν δυνατό θόρυβο να έρχεται από τον διάδρομο. Πετάχτηκα όρθια και τρομαγμένη καθώς ήμουν πήρα ότι βρήκα πιο κοντά μου για να <<προστατευτώ>> ένα πορτατίφ. Ήξερα ότι αν ήταν κλέφτες το πιθανότερο α ήταν να είμαι νεκρή. Σηκώθηκα από το κρεβάτι μου και πήγα μπροστά από το παράθυρο. Το άνοιξα και κοίταξα κάτω ήταν τουλάχιστον πέντε μέτρα ύψος. Αν ήμουν τυχερή δεν θα έσπαγα τίποτα σε περίπτωση που πήδαγα.

Η πόρτα άνοιξε και πέντε μαυροφορεμένες φιγούρες με μάσκες του σκι μπήκαν μέσα στο δωμάτιο μου. Ένιωθα την καρδία μου να χτυπάει δυνατά που τα αυτιά μου βούηξαν. Κόιταξα ξανά τους εισβολείς και αν έκρινα από το μεγεθός τους ήταν όλοι τους άντρες. Κράτησα μπροστά μου το πορτατιφ και το κούνησα απειλητικά προς το μέρος τους. Είμαι σίγουρη πως τους άκουσα να γελάνε αλλά με΄σα στην ταραχή μου δεν ήμουν και τόσο σίγουρη. Ένας από αυτούς ήρθε προς τα εμένα.Ήμουν έτοιμη να πειδήξω έξω από το παράθυρο αλλά αυτός το κατάλαβε και πήγε να με ποιάσει. Για να αμυνθώ του έριξα μια με το πορτατιφ στο κεφάλι κάνοντας τον να παραπατήσει και να πέσει πάνω στο κρεβάτι μου.

Πέταξα το πορτατιφ κάτω και πήγα να σκαρφαλώσω στο παράθυρο αλλά οι υπόλοιοι είχαν προλάβει και είχαν έρθει δίπλα μου. Ένας από αυτους με έποισε από την μέση τραβόντας με πάνω του. Άρχισα να τριρίζω και να φωνάζω βοήθεια με την ελπίδα πως κάποιος γείτονας θα με άκουγε τώρα που το παράθυρο ήταν ανοιχτό. Ο απαγωγέας μου όμως με χτύπησε με κάτι κάνοντας με να πέσω αναίσθητη στην αγκαλιά του.

Το τελευταίο πράγμα που πρόλαβα να ακούσω ήταν ''καλυνύχτα πριγκίπισα'' μετά βυθίστηκα στο απόλυτω σκοτάδι.