DANGEROUS SERIES:Επικίνδυνοι Απαγωγείς (rewritten)

Part 16

πάνω ο Luke Benward as James

Maddie's POV:

Το δυνατό χτύπημα στην πόρτα του δωματίου μου με ξύπνησε. Σηκώθηκα αργά από το κρεβάτι και τρίβοντας τα μάτια μου πήγα προς την πόρτα. Με μηχανικές κινήσεις την ξεκλείδωσα και την άνοιξα. Ο James είχε μείνει με το χέρι του σηκωμένο ,προφανώς θα ξαναχτυπούσε. Με το που με είδε μια έκφραση ανακούφισης απλώθηκε στο πρόσωπο του.

-Καλημέρα Maddie. Πως είσαι αυτό το όμορφο πρωινό;, ρώτησε με μια ψεύτικη βρετανική προφορά.

-Πολύ ωραία εσείς; Ρώτησα γελώντας ξέροντας πως ο James ήθελε να ελαφρύνει την κατάσταση από χθες το βράδυ.

-Περίφημα. Λοιπόν, τι θα έλεγες για πρωινό;

-Εξαιρετική ιδέα, είπα και το στομάχι μου γουργούρισε.

Αρχίσαμε να περπατάμε προς τις σκάλες όταν ο James με σταμάτησε και μου έπιασε το χέρι. Τον κοίταξα μπερδεμένη. Στο πρόσωπο του υπήρχε μια έκφραση ανησυχίας. Δεν μίλησε για μερικά λεπτά απλά με κοιτούσε στα μάτια. Μετά από κάποια λεπτά μίλησε.

-Maddie ξέρω πως η κατάσταση που βρίσκεσαι δεν είναι και ότι καλύτερο και είμαι σίγουρος πως θα προτιμούσες να είσαι με την οικογένεια σου τώρα και όχι με μας. Ξέρω πως είναι δύσκολο για σένα αλλά πίστεψε μας είναι και για μερικούς από εμάς. Ο Andrew και εγώ νοιαζόμαστε πολύ για σένα και λυπούμαστε για αυτό που έγινε χθες το βράδυ. Είναι δικό μας το φταίξιμο που σε φέραμε στα άκρα και για αυτό συγνώμη. Δεν θέλαμε κάτι τέτοιο να συμβεί, είπε κοιτώντας το πάτωμα σαν να ήταν το πιο ενδιαφέρον πράγμα.

-James καταλαβαίνω πως ότι είπατε το είπατε επειδή ενδιαφέρεστε για μένα απλά χθες το βράδυ βγήκαν όλα όσο ένιωθα τόσο καιρό στην επιφάνεια. Συγνώμη αν σας στεναχώρησα. Είστε και οι δυο τόσο καλοί μαζί μου από την αρχή και ίσως...θα μπορούσα να...σας θεωρήσω μέχρι και...φίλους μου. Αν δεν ήσασταν εσείς το πιθανότερο τώρα θα είχα τρελαθεί. Σε ευχαριστώ που ήσουν τόσο καιρό δίπλα μου αυτό λέει πολλά για το άτομο σου, είπα και το αγκάλιασα.

Στην αρχή τον ξάφνιασα αλλά μετά από λίγο με αγκάλιασε. Μείναμε για λίγο έτσι μέχρι κάποιος που έβηξε μας διέκοψε. Άφησα τον James και κοίταξα όσο μπορούσα πάνω από τον ώμο του, ο Andrew στεκόταν πίσω από τον James με σταυρωμένα τα χέρια. Κοιτούσε μια τον έναν και μια τον άλλον.

-Τι αυτός δικαιούται αγκαλιά και εγώ όχι;, είπε σουφρώνοντας τα χείλη του.

-Α! Έλα εδώ, είπα και άνοιξα τα χέρια μου.