DANGEROUS SERIES:Επικίνδυνοι Απαγωγείς (rewritten)

Part 15

Maddie's POV:

Ένιωθα το σώμα μου μουδιασμένο από την ακινησία τόσων ημερών. Πέντε μέρες ήμουν κλειδωμένη στο δωμάτιο. Το μοναδικό πράγμα που μου έδωσαν ήταν νερό για να με κρατήσουν ζωντανή. Μόνο ο Andrew μου έφερε στα κρυφά δυο-τρείς φορές λίγο φαγητό. Ήταν ο μοναδικός ,μαζί με τον James, που με βοηθούσαν εδώ μέσα από την αρχή και για αυτό ήμουν ευγνώμων.

Πέντε μέρες τώρα ο Alex ερχόταν την ίδια ώρα και για δυο ώρες με τιμωρούσε για αυτό που έκανα. Ποτέ μου δεν μετάνιωσα τις πράξεις μου και ποτέ δεν του ζήτησα να σταματήσει. Κάτι που τον εκνεύριζε αφάνταστα. Τις πρώτες μέρες που τον είχα γνωρίσει συνέχεια τον παρακαλούσα να σταματήσει και να με αφήσει να φύγω τώρα όμως δεν θα πέσω στα γόνατα για κανέναν τους. Βαρέθηκα να είμαι μια κούκλα που την κάνουν ότι θέλουν. Βαρέθηκα να ζω έτσι. Βαρέθηκα όλη αυτή την κατάσταση. Τους βαρέθηκα όλους. Θέλω όλα να τελειώσουν και να γυρίσω σπίτι μου. Θέλω να φύγω και να πάω επειγόντως διακοπές σε κάποιο μέρος της Καραϊβικής. Θέλω να είμαι ελεύθερη.

Τις σκέψεις μου τις διέκοψε η πόρτα που άνοιξε και μέσα μπήκε ο Alex. Δεν τον κοίταξα. Δεν του μίλησα απλά κοιτούσα ευθεία στον άσπρο τοίχο. Την έκλεισε και την κλείδωσε. Ήρθε προς το μέρος μου με αργά βήματα. Μπήκε μπροστά από το κρεβάτι εκεί που κοίταζα. Αμέσως κοίταξα αλλού , δεν ήθελα να τον κοιτάξω.

-Maddie κοίταξέ με.

Δεν τον κοίταξα. Συνέχυσα να κοιτάω το κενό.

-Maddie είπα κοίταξε με, είπε ξανά πιο απαιτητικά.

Δεν έκανα καν τον κόπο να σηκώσω τα μάτια μου.

-Δεν θες να παίξουμε αυτό το παιχνίδι, σύριξε σαν φίδι.

Οι απειλές του δεν με τρόμαζαν πια.

-Maddie μην με αναγκάσεις να κάνω κάτι που θα μετανιώσω μετά, είπε αναστενάζοντας και ήρθε προς το μέρος μου.

Λες και δεν έχεις κάνει ήδη αρκετά, σχολίασε πικρόχολα μέσα στο μυαλό μου.

-Maddie για τελευταία φορά κοίταξε με, φώναξε καθώς στεκόταν από πάνω μου.

Συνέχυσα να έχω την ίδια στάση με πριν.

Με χαστούκισε δυνατά. Τόσο δυνατά που μια κραυγή πόνου ξέφυγε από τα χείλη μου άθελά μου. Μόνο τότε γύρισα να τον κοιτάξω με το μίσος που ένιωθα για αυτόν να καθρεφτίζεται στο βλέμμα μου. Έσφιξα τα χείλη μου για να μην του πω τίποτα. Εκείνος με κοιτούσε με έναν τρόπο που δεν μπορούσα να προσδιορίσω τι ήταν. Θυμός, οργή, θλίψη, αηδία, μίσος. Δεν ήξερα πάντως ότι ήταν εξαφανίστηκε γρήγορα από το πρόσωπο του και μια σοβαρή έκφραση εμφανίστηκε στη θέση τους. Με κοίταζε ευθεία και έβγαλε ένα μικρό κλειδί από την τσέπη του παντελονιού του. Έσκυψε μπροστά και με δυο κινήσεις μου έβγαλε τις χειροπέδες. Επιτέλους τώρα μπορώ να κουνήσω τα χέρια μου, σκέφτηκα.