DANGEROUS SERIES:Επικίνδυνοι Απαγωγείς (rewritten)

Part 28

Maddie's POV:

Το επόμενο πρωί ξύπνησα μόνη μου στο δωμάτιο του νοσοκομείου. Χωρίς να έχω τίποτα να κάνω άνοιξα την τηλεόραση και έκανα ζάπινγκ μέχρι που αποφάσισα να παρακολουθήσω μια πρωινή εκπομπή. Λίγη ώρα αργότερα μια νοσοκόμα, ήρθε και κοίταξε τον ορό μου. Πριν φύγει μου είπε πως οι δυο αστυνομικοί του FBI δεν θα αργούσαν να έρθουν. Μια άλλη νοσοκόμα μου έφερε ένα δίσκο με πρωινό, το οποίο συμπεριελάμβανε ένα τοστ, ένα μήλο και ένα φυσικό χυμό. Τα έφαγα με λαιμαργία και περίμενα τους δυο αστυνομικούς.

Μια ώρα αργότερα ήρθαν. Με χαιρέτησαν και κάθισαν σε δυο καρέκλες στην απέναντι πλευρά του δωματίου. Άρχισαν να μου κάνουν διάφορες ερωτήσεις. Σε όλες απαντούσα κοφτά. Δεν ήθελα να πάθει κακό ο Alex. Τότε συνειδητοποίησα πως όντως είχα Σύνδρομο Στοκχόλμης. Οι δυο αστυνομικοί απηυδισμένοι πια από την απροθυμία μου να απαντήσω με ειλικρίνεια στις ερωτήσεις τους, μου είπαν ότι αν τυχόν συνέχιζα έτσι θα με συλλάμβαναν με την κατηγορία ότι συνεργαζόμουν με τους "Black Dragons".

Χαμηλώνοντας το κεφάλι μου πήρα μια βαθιά ανάσα και άρχισα να τους λέω τα πάντα. Τους είπα για την απαγωγή, για τις μέρες μου στο κρησφύγετο, τις προσπάθειες μου να το σκάσω και πως κατέφερα την δεύτερη μαζί με την βοήθεια του Brandon. Τους είπα για την έλευση μου στο σπίτι του Nathan King, την μέρα που έγινε η σφαγή ,την σχέση μου μαζί με όλους τους. Φυσικά παρέλειψα κάποια σημεία αλλά είπα όσα έπρεπε να ξέρουν.

Αφού τελείωσα την εξιστόρηση της ιστορίας μου, οι δυο άντρες αντάλλαξαν κάποια ανήσυχα βλέμματα μεταξύ τους και μετά βγήκαν έξω από το δωμάτιο χωρίς λέξη. Δεν πέρασαν ούτε πέντε λεπτά και μου είπαν πως από αυτή την στιγμή και έπειτα θα έμπαινα σε πρόγραμμα προστασίας μαρτύρων. Μου είπαν επίσης πως οι γονείς μου ήταν ενημερωμένοι για όλη την κατάσταση και θα έρχονταν αύριο. Με χαιρέτησαν και έφυγαν κλείνοντας την πόρτα πίσω τους.

Αναστέναξα. Τέλεια δεν είχα αρκετά προβλήματα, τώρα θα είχα και τους γονείς μου και το FBI πάνω από το κεφάλι μου. Αναστέναξα για μια ακόμη φορά και συνέχισα να βλέπω τηλεόραση για την υπόλοιπη μέρα.

*

*

*

*

*

*

Το επόμενο πρωί με ξύπνησε φωνές. Άνοιξα τα μάτια μου αλλά αμέσως το μετάνιωσα. Το φως στο δωμάτιο ήταν εκτυφλωτικό. Τα ανοιγόκλεισα μερικές φορές μέχρι να συνηθίσω στο δυνατό φως και είδα την μητέρα μου να κλαίει με αναφιλητά στην αγκαλιά του πατέρα μου. Σήκωσα το φρύδι μου. Βρε μπας και πέθανα το βράδυ στον ύπνο μου; Δηλαδή τώρα είμαι φάντασμα; Τέλειο! Όμως, νιώθω άσχημα για τους γονείς μου. Δεν φτάνει που απήγαγαν την κόρη τους, τώρα είναι και νεκρή.