ARAF

Araf: 10.bölüm

       " Kar "

   Dışarıda kar yağarken biraz olsun uyuyabilmiştim.Sırtım onun olduğu tarafa doğru dönük bir şekilde yatıyordum.Kar taneciklerinin camın yüzeyine konmalarını sonrasında eriyip suya damlacıklarına dönmelerini izledim.Zihnimdeki her şey bana acı verirken hiç bir şey yapmadan durmak istedim.
Önceki milyarlar değerindeki arabasını bırakmış dağlık alanlar için daha elverişli olan aracını almıştı.Araç ağaçlarla kaplı yolda durmuştu.Neden durduğumuzu öğrenmek için kıvrıldığım yerden doğrulup ona döndüm.

" Geldik mi ? "

Telefonunun ekranına son kez bakıp torpidoya bıraktı.

"Kar çok yağıyor bu şekilde gidemeyiz, geceyi burada geçireceğiz"

Umarım ne yaptığını biliyordur.Klimayı biraz daha açarak havanın ısınmasını bekledi.

" Arabadan in "

Anlamayan gözlerle bakarken arabadan inmiş çoktan arka koltuğa geçiyordu.Kapıyı açarken dışarıda buz gibi soğuk vardı.Arkamdan kapıyı kapatıp arka tarafta oturan James'in yanına geçtim.

" Sadece bir tane battaniye var güzelim "

" Bu ne demek oluyor ? "

Elindeki kırmızı battaniyeyi açıp üzerine sardı.Gözlerini kapatıp

" Demek oluyor ki sadece bir kişi bu battaniyeye sahip olacak "

Uyumaya başladığını ağır nefes alış verişlerinden anladığım da somurtup oturduğum yerde tüm gecenin bitmesini bekledim.

Uyandığımda yüzümden ter damlacıkları akıyordu.Sıcaktan bunaldığımdan kalkmak için doğrulmaya çalıştım.Üzerimde bedenimi saran kol vardı.Böyle bir pozisyona nasıl geldiğimizi bilmiyordum.Yolcu koltuğundaydık,arkamda yavaş bir ritim ile atan kalbi vardı. Saatlerdir uyuyor olmalıydık.Kıpırdanmaya çalıştım.Bu sayede o da uyanabilmişti. Uykulu sesi ile

" Hareket etmeyi keser misin ? "

" Üzerimden kalkarsan daha iyi olacak "

Homurdanarak kolunu kaldırdı.Yerinde doğrularak vücudunu esnetmeye başladı.Battaniye üzerimde kalırken uyku sersemliğini üzerimden atmaya çalıştım.

" Battaniyenin benim olduğunu sanıyordum "

" Öyleyse dün gece neden benimle paylaştın ? "

Gecikmeden cevap verdi.

" Orada soğuktan üşüyüp hasta mı olmak istersin "

Karşılığında hiçbir şey söylemedim.

" Kar daha fazla yağmadan gitmeliyiz. "

" Daha ne kadar yolumuz var. "

Dışarıdaki havaya bakarak cevap verdi.

" Otuz kilometre olmalı. "

Geçtiğimiz yolların hiçbirinde araba ya da insan görmemiştik. Şüphelenmeye başlarken dünden beri tüm olup bitenleri düşünmeye başladım.

" Okulda ilk karşılaşmamız,partilerde sürekli karşılaşmamız,amcamı bulmak için eve gittiğimde orada olması,her yerde beni takip etmişti.Belki de o takım elbiseli adamı o ayarlamıştı.Hiçbir fikrim olmadan söylediği yalanlara inandım,hiç kimsenin bizi bulamayacağı bir yere götürüyordu,Bana asıl zarar vermek isteyen kişi oydu. "