CAN YARIM

Bölüm 7

İZEL TEKİN

Bugünü ardımda bırakarak,derin bir nefes aldım ve yorganın altına gömüldüm.Gözlerim usulca kapanırken,yaşananların her biri hatırıma dökülmüştü.

Mert bey,Tibet bey kahvenin istilasına uğradıktan sonra ayaklanmış ve kapıya yönelmişti.O an yüzümdeki sahte üzüntüyle Tibet'in yanına koşup isterse ona eşofmanlarımdan birini ödünç verebileceğimi söylemiştim.Fırtınalı gözlerine,sinirden kasılmış keskin çehresine bakarken gülmemek için neredeyse nefes almayı kesmiştim.Kulağıma doğru eğilip, ''Bunu ödeyeceksin.'' diye fısıldayıp,kapıdan çıkmıştı.

Bu kelimeleri telafuz ederken,gözleri tehlikeli parıltılarla ışıldamış ve kocaman yutkunmama sebep olmuştu.

O sahneler yeniden canlanınca,gözlerim açıldı.Bakışlarımı tavana çevirip,avizeyi incelemeye başladım.Kapı tıklanıp,usulca aralanırken ''İzel.'' diye fısıldadı Gizem..

Yerimde doğruldum.

-''Efendim.''

-''Uyudun mu?''

-''He Gizem uyudum.'' diyerek sırıttım.

Yatağın kenarına yanaştı ve bedeni yorganın altına süzüldü.

-''Beni uyku tutmadı bir türlü.Aklım hep Senada.''

Sesindeki bitkin tını,boğazıma kocaman bir yumruyu tıkamıştı.

-''Benimkide..''

-''Uyuyor mudur acaba?''

-''Uyuyordur bence.''

-''İzel.''

-''Hı.''

-''Nasıl yanımıza alacağız ki onu?'' Fısıltısındaki endişe,bunun çok zor olduğundan haberdar oluşunu kanıtlıyordu.

-''Çok zor..'' derken boğazım yanıyordu..

-''Ama bir yolu olmalı değil mi?''

-''Tek yolun ne olduğunu biliyorsun.'' diye fısıldadım..

-''Ya biz evlenene kadar başka birisi onu evlatlık almak isterse?''

Bu olasılığı göz önünde bulundurmamaya çalışıyordum.Fakat böyle bir şeyin gerçekleşme ihtimalide vardı.

-''Olmaz öyle şey.'' dedim inkar etmeye çalışarak.

-''İzel seni çok seviyorum biliyorsun değil mi?''

-''Biliyorum küfürbaz kardeşim.''

Hitap biçimimi duyunca sırıttı.

-''Oha!Ben ne zaman küfür ettim lan ibne?''

-''Gizem..'' diye fısıldadım onu planladığım oyuna çekerken.''Mert bey senden hoşlandı he..''

-''Bak o orospu çocuğunun adını anma bana.Sikerim böyle işi.Gidiyorum ben odama.''

Kızgın bir bakışla yataktan doğrulduğunu gördüğümde,elinden çekiştirip yeniden yanıma uzanmasını sağladım.Tek kaşımı havaya kaldırıp,bekledim..Ağzından çıkan küfürleri yeni yeni idrak ederken ve suratındaki çaresizlik baş gösterirken,ellerini iki yana açmıştı.

İkimizde aynı anda kahkaha atmaya başlamıştık.

O an iyi ki dedim.İyi ki Gizem var.O olmasaydı..

O olmalıydı.

Her dakikamda ve her bir günümde.O benim biricik ablamdı..Hayatı yüklenmeme ve ayakta kalmama yardımcı olan önemli bir parçamdı.