✔ | IMPERIAL FLOWERS BOOK 2: Guia, The Dancing Lotus Fairy

Chapter 2

HINDI gustong mapag-isa ni Guia sa clubhouse ng Imperial Flowers pero hindi naman niya puwedeng pigilan ang mga kasamahan na umuwi nang maaga. May sari-sariling pagkakaabalahan ang mga ito nang araw na iyon at batid niya na importante ang mga iyon para sa mga ito. Palibhasa siya, ayaw pang umuwi sa bahay dahil nasa trabaho pa rin ang kanyang ina. Ito kasi ang kasalukuyang namamahala sa grocery na iniwan ng kanyang ama bago ito namatay.

Idagdag pa na wala siyang pagkakaabalahan doon kahit sabihin pang umuwi siya kaagad kasabay ng mga kasama niya. Kaya naisipan na lang niyang tumambay muna sa clubhouse. Isang malalim na buntong-hininga ang pinakawalan niya matapos patugtugin ang piyesang nakatoka sa kanya para sa musical play. Napapansin niya na ilang araw na niyang nakakahiligang gawin iyon.

To be specific, he was doing that ever since Lexus asked her when she last danced. Parang ibinuhos niya sa ilang beses na pagbuntong-hininga ang pilit na pinipigilang pag-iyak noong araw na itinanong sa kanya iyon ni Lexus.

“Grabe talaga ang babaeng iyon. Ang sabi ko, hintayin ako at sabay kaming uuwi. Mukhang plano pa akong indiyanin, ah.”

Hindi alam ni Guia kung bakit bigla siyang nanigas nang marinig ang pamilyar na tinig na iyon ni Lexus. Pero sandali lang niya naramdaman iyon dahil agad siyang lumingon para kumpirmahin kung tama ang hinala niya. Nagtaka nga lang siya kung bakit hindi makatingin nang maayos sa kanya ang lalaking ito.

O baka imahinasyon lang niya iyon. Si Lexus, mahihiyang tumingin sa kanya? As if! Para na rin niyang sinabi na 'end of the world' na.

“Umm... Kanina pa nagmamadaling umalis si Mirui, eh. Ang akala ko nga, inutusan mo na naman. Para kasing kakainin ng buhay sa pagmamadali. Sa pagkakaalam ko, ganoon lang siya kapag inuutusan mo,” aniya bilang pagtatangka na rin na putulin ang nakakailang na katahimikan sa pagitan nila.

Bahagyang ngumiti si Lexus. Pero hindi maikakaila na nagpatulala iyon sa kanya. “Kakainin talaga ng buhay? Grabe naman ang description mo.”

“Eh sa ganoon ang napapansin ko,” kibit-balikat niyang tugon at muling itinuon ang pansin sa music sheet sa harap niya. “Hindi naman niya iiwan ang gitara niya rito kung may plano nga talaga siyang indiyanin ka.”

Walang naging tugon si Lexus. Nang lingunin ito ni Guia, napansin niya ang fondness sa expression ng mukha nito habang tinitingnan ang naiwang gitara ni Mirui.

“She really loved that guitar. Lagi niyang ginagamit iyan kapag bored o 'di kaya ay naiinis siya,” nasabi na lang niya na hindi inaalis ang tingin sa binata.

Kaya lang, huli na para mag-iwas siya ng tingin nang ibaling nito sa kanya ang tingin. At gaya ng madalas mangyari, natigilan na naman siya. O mas tama sigurong sabihin na nanigas siya. Kung sa sobrang kaba ba iyon o tuwa, hindi niya matukoy.

Teka lang. Tuwa? Ano naman ang ikatutuwa ko pagdating sa lalaking ito? Pero may pakiramdam talaga siya na niloloko lang niya ang kanyang sarili nang itanong niya iyon.

“Ikaw, Guia,” untag ni Lexus. “Kailan mo gagawin ang isang bagay na mahal na mahal mo?”

Agad siyang nag-iwas ng tingin nang maramdaman ang mablis na pangingilid ng kanyang mga luha. “Bakit sa lahat pa ng itatanong mo sa akin, Lexus, 'yon pang ayoko nang alalahanin?”

“Dahil gusto kong malaman ang totoo, Guia. Wala ako rito sa Pilipinas nang mangyari ang dahilan kung bakit tinalukuran mo ang pagsasayaw.”

“At mabuti na ngang wala ka rito nang mga panahong iyon. Ayokong makita mo ang hirap na pinagdaanan ko nang tuluyan niyang sirain ang mga pangarap ko. Ikaw ang huling taong gusto kong maawa sa akin dahil doon.”