✔ | IMPERIAL FLOWERS BOOK 2: Guia, The Dancing Lotus Fairy

Chapter 5.1

KAPAG ka-weird-uhang mga pangyayari ang pag-uusapan, ang isang masasabi ni Guia na kabilang doon ay ang madalas na pagpunta ni Lexus sa building ng College of Arts. Wala sigurong weird doon kung iisipin niya na si Mirui ang pinupuntahan nito roon dahil pareho sila ng dalaga ng kursong kinuha—Fine Arts. Pero naging weird lang ang mga pangyayari nang mapansin nila—hindi lang siya—na sa third floor ito tumatambay kada hapon at talagang hinihintay ang paglabas niya sa classroom para sabay raw silang umuwi nito. Nasa second floor naman ang classroom ni Mirui kung saan naroon ang ibang mga third year student.

May isang linggo na ring ganoon ang nakikita niyang sistema ni Lexus. Hindi talaga niya alam kung ano ang iisipin sa mga pinaggagagawa nito. Nang tanungin naman niya ito kung bakit nito ginagawa iyon, pamisteryoso lang ang ngiting iginagawad nito bilang tugon. Kulang na nga lang, umbagin niya ito, eh. Pero pinigilan niya ang sarili. Kung ano man ang dahilan ni Lexus kung bakit nito ginagawa iyon, hahayaan na lang niya na ito ang magsabi sa kanya. 

Kung kailan man nito gagawin iyon, hindi nga lang niya alam.

“Tahimik ka na naman,” untag ni Lexus sa kanya habang naglalakad sila paalis sa campus. 

Napatingin si Guia sa binata nang marinig iyon. Gaya ng nakagawian ay sinundo siya nito sa classroom at in-insist na sabay silang umuwi nito. Sa totoo lang, hindi niya maintindihan kung bakit hindi niya makuhang tanggihan ito kapag ganoong insisting na ito na ihatid siya pauwi.

“Wala naman. Masama bang mag-isip-isip? Nakakapanibago ka kasi, eh. Hindi mo naman ginagawa itong ganito dati.”

“Bakit? Ayaw mo ba?”

Kunot-noong hinarap niya ito. “Ha? Ayaw na ano?”

“Ayaw mo bang kasama ako? Sabihin mo lang. Para alam ko ang gagawin ko.”

Ayaw nga ba niya? Hindi naman ganoon ang nararamdaman niya. Ang totoo niyan, masaya siya. Aaminin na niya, may dulot na kakaibang saya sa kanya ang presensya ni Lexus. Bagaman hindi ito masyadong nagsasalita kapag hindi siya ang nag-initiate ng conversation sa pagitan nila, hindi naman ibig sabihin niyon na wala itong pakialam sa paligid. Napansin niya na masyado itong mapili sa mga sasabihin nito. Binabantayan nito ang mga salitang lumalabas sa bibig nito maliban na lang kung hiningi talaga ng sitwasyon na magsalita ito nang mas marami sa normal.

“Ito naman. Parang sinabi ko lang na nakakapanibago ka, ayaw na agad. Pero… thank you talaga, ha? Sa lahat ng ginagawa mong ito. Hindi ko akalaing magagawa kong sabihin sa 'yo ang lahat ng ito. Sa totoo lang, ikaw ang huling taong nasa isip ko na pagsasabihan ko ng mga pinagdaanan ko noon. Kababata ko nga si Errol pero siya kasi ang tipo ng taong makikialam lang sa buhay ko kapag talagang alam niyang hindi ko na kaya.”

“Walang pakialam sa mundo si Errol kaya ganoon.” Bahagya itong natawa na ikinangiti naman niya sa kabila ng pagkagulat na naramdaman dahil doon. “But he cares for you all this time. Hindi lang talaga niya alam kung paano ka tutulungan dahil halos magkapareho kasi kayong dalawa ng sitwasyon.”

“I know. I’m just glad he’s still there for me. Sa kabila ng lahat ng mga ipinakita kong hindi maganda sa kanya noon.” Gaya na lang ng pasasalamat ko dahil nandito ka sa akin sa mga panahong ito, dagdag niya sa kanyang isipan.

But no way in hell would Guia reveal that thought to Lexus. Magkakamatayan muna bago mangyari ang bagay na iyon.