So, You Gotta Bae, Or Nah? {VOLTOOID}

Depressief hoodstuk

Als je niet tegen depressieve verhalen kan, moet je dit hoofdstuk even overslaan...

Nash POV

Ik schrik wakker van een hevige pijn in mijn rechterpols. Ik knip het lichtje naast mijn bed aan, en bekijk mijn pols, maar zie niks. Het is half twee s'nachts. Ik heb het gevoel dat er iets mis is...

Isis POV

Ik ren naar huis, blind van de tranen. Ik struikel, val, en sta weer op.

Wat ben ik voor vriendin??!!

Ik gooi de deur thuis open, strompel naar binnen, en gooi de deur weer dicht. Geen reactie. Mam is weer niet thuis.

Dan begin ik te huilen. Niet alleen huilen, maar ook gillen, schoppen, blind van verdriet en woede.

Ik laat me op de bank vallen. Ik probeer me te herinneren wat er is gebeurt...

<><><><><><><><><><><><><><><><>

Ik zit bij Bella, mijn beste vriendin, op de kamer. Haar vriend Arthur is er ook.
"Ik ga nog wat drinken halen!" Zegt Bella, en ze loopt naar beneden.
Arthur legt zijn hand op mijn been. Ik vind het niet fijn. Hij schuift zijn hand steeds hoger.
"Eh Arthur, kun je stoppen?" Vraag ik bibberig.
"Ik wil nooit stoppen met jou aanraken!" Fluisterd hij dan in mijn oor.
En toen gebeurde er iets stoms. Stom? Het was nog veel erger dan stom. Er is gewoon geen woord voor hoe verschrikkelijk dat was.
Arthur kuste me. Geen wangkusje, nee, hij pakte me bij mijn hoofd en kuste me vol op mijn lippen.
En daarna gebeurde er iets dat nog vele malen naarder was.

"Isis???! Wat...?!" Vroeg Bella, die in de deuropening stond.

"Bella!! Het is niet wat je denkt! Ik...,ik..." Ik weet niet meer wat ik moet zeggen.

"Oh natuurlijk, jij hebt het niet gedaan, hé!!?" Vraagt ze dreigend, maar toch bibberend.

"Nee inderdaad!!" Roept ik. "Arthu-"

"Nee." Onderbreekt ze me. "Weg. Nu. Vieze slet."

"GA MAAR LEKKER NAAR JE NASH, VERWEND ROTWIJF!" Gilt ze nog na.

En toen rende ik weg, naar huis...

<><><><><><><><><><><><><><><><>

Ik zit rillend op de bank. Wat heb ik fout gedaan?! Heb ik hem een sein gegeven ofzo?

Ik check of er echt niemand thuis is, pak een handdoek, en sluit mezelf op in mijn kamer. Uit mijn lade pak een een mesje, zo'n speciale om jezelf mee te snijden. Ik adem bibberig in en uit.

Ik zet het metaal tegen mijn huid en druk. Het mes zinkt in mijn vlees, steeds dieper. Het koude metaal aait langs mijn warme vlees. Er welt bloed op langs de randen van het mes. Ik houd mijn tanden op elkaar, en toch ontsnapt er een gil. Ik gil. Zo hard als ik kan. De gil gaat over in hysterisch gelach. Ik heb een idee! Ik blijf lachen, hysterisch, wild.

Ik ga zelfmoord plegen!

Er is toch geen mens die iets om mij geeft!
Ik leefde voor Bella, maar nu ze me haat, kan ik best van deze aardbol verdwijnen.
En Nash? Die is me vast al lang vergeten...
Mijn moeder geeft toch niks om me.

Ik snij me nog meer. Mijn hele arm zit onder het bloed, en mijn handdoek is doorweekt. Ik ga voor de spiegel staan. Ik ben toch te dik. Was ik maar net zo als Gigi Hadid. Zij is tenminste slank. En mooi. Ik ben dik. En lelijk. Ik kan mijn ribben tellen, zo dun ben ik al, maar ik ben nog lang niet dun genoeg. Alle andere meiden zijn dun. Maar ik niet. Ik loop naar mijn badkamer, ga boven mijn w.c. hangen, en kots al het eten uit dat ik bij Bella heb gegeten. De rest heb ik allang uitgekotst, of gewoon niet eens gegeten.