So, You Gotta Bae, Or Nah? {VOLTOOID}

waarom we dus gescheiden zijn... H. 33

Isis POV

Een zwart gat komt op me afgesprongen alsof het een grote wolf is die me komt verslinden.
En dat doet hij.
Ik ben weg.
Van hier.
Van deze wereld.
Weg...
In het zwarte gat.

~~

Ik doe langzaam mijn ogen open. Gauw doe ik ze weer dicht door het felle licht dat onmiddelijk mijn ogen binnendringt. Ik knipper wat, maak kleine beweginkjes en ga weer lekker liggen. Dan schieten mijn ogen open en ik kijk bedenkelijk omhoog.

Waar ben ik?
Wie ben ik?
Wat is dat felle licht?
Waar lig ik op?
In wiens huis is dit?

Langzaam komen ze herrinneringen terug.

Ik ben Sarah. Sarah Espinosa.
En dat felle licht. Ik draai mijn hoofd langzaam, maar het doet ontzettend pijn in mijn nek en de deken die op me ligt werkt ook niet mee. Dan kijk ik recht in een kachel. Daarom is het zo warm. Hee, ik voel de warmte.

Ik staar naar het plafond, want ergens anders heen kijken kan ik niet door die pijnlijke nek. Ik herken het vaag.
Is dit Matthews huis?
Lig ik op de bank?
Ik tast met mijn vingers over het voorwerp waar ik op lig. Ja het is een bank.
Dan hoor ik voetstappen in mijn richting komen.

"Hee Saar, ben je wakker?"

Ik kijk vreemd. Ik kan diegene niet zien, maar ik weet wel dat het een vrouw is. Mijn moeder?

"Hoi Sarah, ik ben het, jouw moeder! Kun je je nek bewegen?"

"Nee..." het klinkt meer als een geforceerde piep.

"Oh oké!" er komt een gezicht in mijn blikveld. Ja dat is mijn moeder.

"Hoi Schat!" ze geeft me een kus op mijn wang. Ik schrik er van en trek me terug.
Ouch dat had ik niet moeten doen... En pijnscheut schiet door mijn nek.

"Weet je alles nog wat er is gebeurt?"

Ik knik, zover als dat lukt.

"Oke, ik moest je nog vertellen over waarom jij en Matthew zijn gescheidden."

"Okee succes." antwoord ik droog.

"Nou kijk..-"

"Ja ik kan toch niet kijken, ik kan mijn nek amper bewegen!" onderbreek ik haar.

"Haha echt grappig... Jij en Matt kwamen tamelijk onverwachts... Het was niet gepland en ik had ook nog geen behoefte aan kinderen. Ik had dus ook niet genoeg geld om twee kinderen op te voeden. Ik moest er dus eentje een soort van afstaan, maar aangezien het heel veel moeite was om je te laten adopteren heb ik je aan de buurvrouw gegeven, haar elke maand betaalt en ja zo bleef je dus mijn kind, maar niet bij mij. Ik was in die tijd trouwens ook depressief, dus twee krijsende kleuters kon ik echt niet aan, en aangezien Matthew rustiger was heb ik jouw weggegeven... Het was beter voor mij, maar ook voor jou, en ik was al van plan om je op je 18e verjaardag een kaart te sturen en je uitnodigen hier om je alles te vertellen, maar dat is dus vervroegd en ik ben echt heel erg gelukkig dat ik jullie nu allebei heb!"

"Okeee. Ik vind het allemaal best en ik kan het je vergeven mam... Maar waarom heet ik nu ineens Sarah?"

"Oja... De buurvrouw heeft al een kind, dat weet je want daar ben je mee opgegroeit, maar ze had al een kind dat Sara heette, en om roddels te voorkomen dat jij geadopteerd of weggegeven was, hebben we je een andere naam gegeven."

"Juist... Ik ben dus Sarah... Is Matt of Nash of Johnson of Cam of Tay of een van de boys hier?"

"Nee, maar je mag ze wel effe vragen om naar huis te komen."
Ze staat op en loopt weg.