Love On The Halal Way

Het leven in de gevangenis

¤Anas' perspectief

Ik ben ondertussen al een maandje in de cel. Het valt hier best mee. Je moet gewoon geen ruzie zoeken en je houden aan de rules die door de hogere mannen worden bepaald. Als je je dus gewoon bezig houdt met je eigen ding heb je normaal geen problemen. Ik heb hier ook al een vriend gemaakt genaamd Soufian. Hier in de bak begin je wat over het leven te denken. Waarom zijn we hier en waar gaan we heen? Is dit het wel waard? Geld heeft me blind gemaakt. Ik hield me bezig met deze dunya terwijl ik al akhiera vergat. Ik pakte mijn gebedskleed. Tijdens mijn dua vloeide de tranen langs mijn wangen. Ik schaamde mij tegenover mijn Heer, mijn Schepper. Ik schaamde mij om de nachten die ik doorbracht in de shishalounges, ik schaamde mij om de keren dat ik meisjes voor de gek heb gehouden, ik schaamde mij om de diefstallen die ik heb gepleegd. Ik toonde berouw. Ik was bereid dit alles achter te laten. Ik heb al genoeg tijd verspild aan niets. Vanaf nu wordt het deen over dunya. Nouhaila ben ik trouwens niet vergeten. Ik zal haar meteen ten huwelijk vragen wanneer ik hier vrij kom. Als ik me goed gedraag mag ik misschien vroeger weg. Ik wil met haar mijn geloof vervolledigen en ik wil haar als de moeder van mijn kinderen. Ik legde mijn gebedskleedje weg en ging even wat naar de ruimte waar alle boys zaten. Ieder bezig met zijn eigen ding. De ene met gewichtheffen, de ander keek wat tv, een ander groepje jongens was aan het kaarten etc. Ik ging een beetje afgezonderd van de rest op een bankje zitten. Ik pakte mijn boek erbij genaamd "concentratie tijdens het gebed". Net wanneer ik mij goed wou leggen om te lezen zag ik een groepje mannen mijn kant op komen. Mijn gezichtsuitdrukking veranderde meteen toen ik de middelste man van de bende herkende...