Love On The Halal Way

Angst voor de zee

Ik maakte me klaar voor mijn afspraakje met Hamza. Ik deed mijn donkerroze abaya aan en witte sneakers.
Ik ging snel de deur uit en zag dat Hamza me aan de hoek van de straat opwachtte in zijn auto. Hij glimlachte lief naar me. Ik negeerde het en stapte meteen in. Hij starte de auto en we vertokken. Waar we precies naartoe gingen dat wist ik niet. Na een halfuurtje rijden zonder iets te zeggen, sprak hij me aan.

Iwa Nouhaila ik ga ervan uit dat dit afspraakje betekent dat je me het hebt vergeven.

Nee Hamza. Ik heb hier over nagedacht en heb besloten dat ik dit toch niet wil. Ik wil ons contact stopzetten.

Hij keek me even geschokt aan. Zonder een woord te zeggen, keek hij weer voor zich uit.

Ga je niets zeggen?

Hij sloeg hard tegen zijn stuur. Wat me eerlijk gezegd wel liet schrikken. Hij begon steeds sneller en sneller te rijden. Wanneer ik hem vroeg om zachter te rijden of om mij te laten uitstappen, begon hij nog harder te rijden. Ik keek om me heen en wist niet eens waar ik precies was. Misschien hadden we Tetuan zelfs al verlaten. Ik begon een beetje bang te worden en pakte mijn gsm erbij om stiekem Halima te sms'en. Iemand moet me hier toch uithelpen. Net wanneer ik wou beginnen schrijven, rukte hij mijn gsm uit mijn handen en gooide het uit het raam.

Ben je gek geworden ofzo. Kifesh je gooit mijn gsm uit het raam. LAAT ME NU UITSTAPPEN. NUUUUUU....
Riep ik zo luid ik kon.

De enige emoties die hij uitstraalde, waren haat en woede. Hij keek me kil aan en zei.

Ja ik ben gek geworden en ik ga jou ook gek maken.

Ik begon bijna te flippen. Ik was niet normaal bang. Hoe kan iemand me helpen als ik zelfs geen gsm meer heb? Hoe kan iemand me vinden als ik zelf niet eens weet waar ik me bevind? Hoe dom kon ik zijn om met hem in zijn auto te stappen? Ik hield me echt in om mijn tranen niet te laten vallen. Ik wou me sterk houden. Hij mocht mijn zwakte en angst niet zien.

We kwamen aan bij een zee. Welke zee precies dat wist ik niet. Ik was hier nog nooit geweest. De zee was helemaal leeg en vol met rotsen. Er was geen mens te zien. Ik kreeg rillingen door mijn lichaam bij het zien van de hoge golven in de zee. Ik moest weer denken aan dat ongeval met Youssef. De tranen prikten op mijn ogen. Ik weigerde om uit te stappen, maar hij was te sterk en sleurde me de auto uit. Ik riep zo hard ik kon, maar niemand die me hoorde.

Hij gooide me hard tegen de grond. Ookal viel ik op het zand, het deed pijn. Ik viel met mijn gezicht in het zand. Ik bleef roepen en gillen.

Doe geen moeite hbiba...niemand kan je hier horen...

Ik spuugde in zijn gezicht. Hij kon daar duidelijk niet mee lachen. Hij pakte me ruw aan mijn arm. Ik stond meteen weer op mijn benen. Hij hield me steeds harder vast. Het begon echt pijn te doen.

Je doet me pijn.
Zei ik met een trillende stem.

Dat is ook de bedoeling lieverd.
Zei hij met een kille stem.

Hij kwam met zijn hoofd steeds dichter en dichter. Ik was doodsbang. Hij bleef dichterbij komen totdat ik snel zand in zijn ogen gooide. Hij liet me even los om het zand uit zijn ogen te wrijven. Dit was mijn kans om te vluchten. Ik begon meteen te lopen. Maar waat naartoe? Het was er zo afgelegen. Ik zag enkel bergen, rotsen en zee. Ik voelde zijn hand weer. Hij pakte me bij mijn haren en duwde me richting het water.

Laaat mee NUUUU LOS!

Ik zat tot aan mijn schouders in het water. Hij was iets langer, dus voor hem was het minder diep. Hij bleef me bij mijn haren vasthouden en duwde mijn hoofd het water in. Hij wachtte een tijdje en haalde mijn hoofd er weer uit. Dit bleef hij herhalen. Hoofd in het water en uit het water. Het leek wel een spelletje voor hem. Ik kon niet meer normaal ademen en had te veel water ingeslikt. Ik voelde me zwakker worden en happen naar lucht. Ik hoorde hem lachen. Hij duwde mijn hoofd weer het water in, maar deze keer liet hij me los...

{Wordt vervolgd}