Love On The Halal Way

Anas?

Ik werd gebeld door een privenummer en nam meteen op...

-Euhmm..Hallo?
- Nouhaila? Zei een hese mannenstem

- ja dat ben ik. Wie ben je en wat moet je van me?

- Ik ben Hamza. Een vriend van je broertje. Youssef zit nu bij het politiebureau. Je moeder is hier ook. Ik moest van haar zeggen dat je hier heen moest komen.

-Wat? Politie? Waarom zitten ze daar? Is er iets ergs gebeurt ofzo? Is er wat met Youssef?

- Youssef is aangehouden, omdat hij aan het vechten was, maar het valt allemaal wel mee. Ze laten hem zo vrij.

-pff zeg maar tegen mijn moeder dat ik er zo ben.

Ik hing op en stapte richting het politiegebouw dat zich een paar straten verder van het park bevindt. Daar aangekomen zag ik dat mijn broertje net werd vrijgelaten. Een paar andere jongens werden ook nog vrijgelaten. Ze kwamen mij bekend voor. Waarschijnelijk jongens van onze buurt. 1 van hen keek me heel vies aan en nog een andere gelhoofd lachtte heel eng naar me. Ik kreeg rillingen door mijn lijf door de manier waarop hij keek. Echt een engerd. Mijn moeder zat op een stoeltje in de hoek te huilen. Ik ging meteen naar haar toe en probeerde haar te troosten. Mijn moeder haatte dit. Ze had al een zoon verloren door zinloze vechtpartijtjes. Namelijk mijn oudste broer Allah i rahmou. Hij was een hard werkende man en ging ook bijna trouwen. Jammer genoeg was hij best wel een agressief type. Hij kwam vaak in gevechten. Maar bij zijn laatste gevecht liep het niet goed af. Hij had te maken met de grootste drugsdealer uit onze wijk. Hij kreeg een messteek in zijn nek en overleefde het dus niet. Mijn moeder haat het dus wanneer Youssef vecht. Ze wil niet nog een zoon verliezen.

Een jongeman boodt mijn moeder een zakdoekje aan. Hij leek rond de 23 en had een mooie lieve glimlach. Dit was waarschijnelijk Hamza met wie ik aan de lijn was. Hij vroeg of hij ons naar huis moest brengen met zijn auto. Ik zei dat het niet hoefde, omdat we maar een paar straatjes verder woonden.

We stonden even wat aan de deur van het politiegebouw. Opeens zag ik een combi voor de deur parkeren. Er kwamen drie politiemannen uit en nog een paar politiehonden. Dit is zeker iets serieus. Uit nieuwschrierigheid bleef ik kijken. Er stapte een Marokkaanse jongen uit. Mijn hart begon sneller te kloppen. Ik kon mijn ogen niet geloven. Het was Anas. Mijn Anas? Wat heeft hij hier te zoeken en waarom heeft hij handboeien om zijn handen. We keken even in elkaars ogen. Hij keek beschaamd weg. Ik kon moeilijk naar hem toelopen. Mijn broertje hangt me op als ik dat doe. Ik probeerde weer oogcontanct te maken, maar het lukte niet. Hij keek naar de grond en werd door de drie politiemannen naar binnen geleid. Wat heeft hij nou weer geflikt?