Liefde is een ziekte (voltooid)

~6~

Bell op de afbeelding.
Pov. Jace

'Ga je met me mee?' Mijn vader stond met zijn weekendtas vol aas en twee hengels klaar bij de voordeur. 'Sure,' antwoordde ik, terwijl ik mijn jas aantrok en achter hem aan liep naar de auto. Hij startte de motor en reed richting de snelweg, die al snel plaats maakte voor een hobbelige zandweg tussen de bomen door. 'Gaan we naar Lake Side?' Vroeg ik hem. Hij knikte, zijn ogen inspannend op de weg gericht. Ik zuchtte. 'Je neemt me mee om te praten over Sophie, of niet?' Mijn vader keek even op van de weg en staarde naar iets in de verte wat er niet was. 'Ik denk dat je haar, maar vooral jezelf, een kans moet geven,' besloot gij toen, waarna hij zwijgend afsloeg en het parkeerterrein op reed.

Niet veel later zaten we op twee inklapbare stoeltjes die achterin de auto bleken te liggen, met onze hengels in het water bungelend. Niet dat er veel vissen hapten, maar voor een echte visser ging het daar niet om. 'Je bent nog zo jong. Wie weet hoe lang het nog gaat duren voordat je moeder er niet meer is? Alsjeblieft, geef het een kans,' zei mijn vader. Naar mijn idee was hij zo nerveus dat hij niet eens durfde op te kijken. 'Een moeder heb je maar één keer,' zei ik toen bij wijze van antwoord, waar hij direct tegen in ging. 'Je jeugd heb je ook maar één keer,' zei hij. Ik lachte zonder een sprankje humor, meer uit ongeloof. 'Als jij mij was, had jij dan voor je moeder gekozen of voor je jeugd?' Vroeg ik hem en het werd stil. Ik voelde iets aan mijn hengel trekken, haalde hem op en zag een klein, spartelend visje aan de haak hangen. Na de vis in de emmer gegooid te hebben, gluurde ik naar mijn vader, die nog steeds niets had gezegd. Hij doorbrak toen echter toch de stilte. 'Je hoeft geen keuze te maken.' Zijn blik gleed over mijn nog jonge gezicht, over mijn sweater met "beast" erop en mijn vingers die zenuwachtig de hengel omklemden. Ik begreep hem niet. Of begreep hij mij niet? Natuurlijk moest ik wel een keuze maken. 'Dat moet ik wel,' zei ik dan ook. Bijna direct schudde hij hevig zijn hoofd. 'Ik denk niet alleen dat Sophie voor afleiding kan zorgen, of wat je ook uit mijn woorden opvat... Ik denk ook dat ze je kan helpen, dat je samen sterker staat en dat ze je kan steunen,' zei mijn vader. Woede borrelde in me op. Verdomme, hij begreep er echt niks van. Al mijn vermoedens hadden geklopt. 'Ja, omdat jij me niet kan steunen zeker,' antwoordde ik woedend. Mijn stem sloeg erbij over en ik merkte dat mijn knokkels wit werden doordat ik zo hard in de hengel kneep. 'Begrijp me niet verkeerd, ik wil je wel steunen -natuurlijk, je bent mijn zoon- maar nee, ik kan het gewoon niet zo goed,' zei hij zacht terwijl hij zijn hand door zijn haar haalde en achterover leunde. Zijn gezichtsuitdrukking stond ongemakkelijk en schuldig. Hij was zich maar al te goed bewust van het feit dat hij iets verkeerds had gezegd. 'Dus, wat dacht je? Laten we er een meisje bijhalen voor mijn zoon zodat zij hem kan steunen?' Nog woedender begon ik met het inpakken van mijn spullen. 'Ik ga wel met de bus terug,' siste ik hem toe. Ik zag aan het gezicht van mijn vader dat hij nog wat wilde zeggen, maar mijn gezicht sprak boekdelen en hij klapte snel zijn mond weer dicht. 'Oh, en kies volgende keer een beter meisje uit. Ik heb namelijk ook het idee dat er iets met haar aan de hand is, net zoals met mij.' Die woorden zei ik zacht, met ingehouden boosheid en frustratie. Vragend keek mijn vader op. Ik zag dat hij wilde vragen wat er dan met Sophie aan de hand was, maar voordat hij dat kon vragen gaf ik al antwoord. 'Ik weet niet wat,' spuwde ik eruit en ik klapte mijn stoeltje in. Die moest hij maar meenemen. No way dat ik daarmee in de bus ging zitten. 'Je hoeft geen echte relatie met Sophie te beginnen. Als je moeder er niet meer is, zul je waarschijnlijk wel even down zijn. Het zou me niet verbazen als ze dan bij je weggaat, het is allemaal maar tijdelijk, Jace,' probeerde hij nog. Mijn mond viel open van ongeloof. Ik draaide me om en keek hem recht aan, mijn ogen spuwden vuur. 'En haar gewoon gebruiken voor mijn eigen behoeftes?!' Schreeuwde ik uit. Verdwaasd bleef mijn vader zitten, zijn hengel liet hij bijna uit zijn hand vallen. 'Eerder zei je nog dat ze je niks kon schelen?' Zei hij toen. 'Je snapt er ook niks van! Dat zei ik ja, en weet je waarom? Omdat ik geen tijd wil verliezen aan andere mensen, inclusief relaties, zolang mama er nog is. En dus ook niet aan jou,' maakte ik mijn verhaal af en met die woorden beende ik weg, mijn rugzak over mijn rug geslingerd, richting de bushalte die minstens een kilometer lopen was. Maar dat kon me niks schelen.

Die avond zat ik bij mijn moeder haar voeteinde, luisterend naar de krekels buiten en haar regelmatige ademhaling. Net toen ik op wilde staan, voelde ik een voet tegen mijn dij tikken. Ik grinnikte, dacht dat het onbewust was, maar tot mijn verbazing bleek mijn moeder wakker te zijn. 'Jace,' bracht ze er zwak uit. Een tengere vinger piepte boven de dikke dekens uit en wenkte dichterbij. Ik nam plaats op het midden van het bed zodat ik haar goed aan kon kijken en pakte haar hand. Zachtjes kneep ze erin, vermoedelijk met alle kracht die ze had. 'Geef haar een kans,' fluisterde ze toen hees. Ongeloof borrelde in me op. Niet jij ook al, dacht ik. Ik zei geen woord, maar ze kon mijn gedachten lezen en grinnikte. 'Ja, ik ook al,' zei ze. 'Maar, doe het niet voor mij. En al zeker niet als "troost" voor jezelf...' Begon ze. Haar stem stierf even weg en haar ogen vielen dicht. Enkele seconden later gingen ze trillend weer open en vervolgde ze haar zin. 'Doe het dan op z'n minst voor háár,' eindigde ze. En ze zakte dieper weg in de kussens. Zachtjes stond ik op, sloop de kamer uit en sloot zachtjes de slaapkamerdeur. Vader moest haar alles verteld hebben. Het was hem al opgevallen dat hij bijzonder lang bij haar op de kamer had gezeten die middag.

Doe het voor haar.

De woorden bleven door mijn hoofd spoken.

Jaja, het gaat al aardig de goede kant op met de verhaallijn, niet? Zoals beloofd, vandaag nog een hoofdstuk, maar alsnog mijn excuses... Het is in NL namelijk al half vier 's nachts... Sorry! Maar overdag ben ik vaak weg en 's avonds uit eten. Maar niet getreurd, over anderhalve week ben ik weer terug en dan zullen er misschien wel standaard tijden komen. Xx!