Liefde is een ziekte (voltooid)

~2~

Jace op de afbeelding.
Pov. Jace

Ik had geen tijd voor dat meisje. Ik had al mijn tijd nodig voor haar, mijn moeder. Wie weet hoe lang ze nog met mij zou zijn. Ik kon en zou niet investeren in de liefde zolang zij er nog was. Bovendien had ik het meisje nog maar een enkele keer gezien, te weinig om al echt iets voor haar te voelen. En toch dook ze af en toe op in mijn hoofd, als een duivel die me van mijn werk af wilde houden. Namelijk er zijn voor mijn moeder. 'Waar zit je met je hoofd, jongen?' Mijn vader hield de voordeur voor me open. Het was inmiddels zondagochtend, te vroeg voor een morgen. Ochtenddauw glinsterde nog op het gras. Zuchtend sleepte ik mijn voetbaltas achter me aan en liet mezelf op de bijrijdersstoel vallen. De auto wiebelde toen mijn nogal forse vader naast me plaats nam en de motor startte.

Op de snelweg werd de stilte alleen doorbroken door de radio en werden er verder geen woorden gewisseld. We waren close, maar op onze eigen manier. We lieten elkaar met onze gedachten en genoten van elkaars aanwezigheid om die gedachten wat minder eenzaam te maken. Ik vermeed alle gedachten die te maken hadden met Sophie en keurde mezelf iedere keer af als ik haar naam gebruikte in plaats van "het meisje." De hoofdgedachte die over haar ging was de vraag waarom ze plotseling zo haastig was weggelopen. Ik hield me steeds voor dat het niets was, dat dat gewoon in het meisjesaard zit. Maar me echt met rust laten deed de gedachte niet.

'Nog steeds geen meisje gefixt, Jace?' Mason lacht3 schamper en duwde de deur van de kleedkamer open. Michel keek me veelbetekenend aan. Hij was de enige die het wist, van mijn moeder. Ik kon het Mason dus niet kwalijk nemen, hij had geen kwaad of gepest in de zin. Natuurlijk was het opvallend dat ik al zo lang geen meisje had. Precies zoals ik het wilde. Niet zolang zij er was. Vluchtig schudde ik mijn hoofd en volgde hem richting het voetbalveld. Mason grinnikte. 'Waarom niet? Het zal je goed doen,' zei hij.Er is gewoon geen behoefte aan op dit moment,' besloot ik mijn zin af te maken en daarmee beëindigde ik ons gesprek.

De bal vloog hard op me af waardoor ik wakker schrok uit mijn gedachten. Net op tijd dook ik weg. In de verte zag ik Michel geïrriteerd zijn armen opsteken.  'Sorry!' Probeerde ik nog, maar het potje was alweer verder gegaan. Verdergaan... Was dat niet iets wat ik ook moest doen? Verder gaan met mijn leven in plaats van het tijdelijk op te geven? Maar al snel verdreef ik die gedachte, ik wilde er elk moment dat ze er nog was voor haar zijn. Natuurlijk ging ik naar school, naar voetbal en naar de teken- en schilderclub, maar een vriendin zou gewoon veel te veel en nog meer tijd kosten. No go.

'Je zit toch niet met je gedachten bij die ene meid van de club?' Michel en ik trokken onze shirts uit en vervingen ze door onze frisse paren. Bij de training was ik er nauwelijks bij geweest. En natuurlijk had hij het weer opgemerkt, precies waarom ik zo blij was met hem als vriend. Hij keek door me heen, vroeg ernaar op een soms was interruptie manier wat ik juist zo fijn vond. Geen drama. Geen medelijden. Ik ben immers geen ander persoon. 'Gewoon, mijn ma,' antwoordde ik simpel. Hij leek voldaan met dat antwoord en we namen afscheid toen ik de auto van mijn vader de parkeerplaats op zag komen rijden.

Maandagochtend had ik geen college. Ik zat in mijn eerste jaar en het viel me zwaar, omdat ik ook nog mijn moeder had om voor te zorgen. Ik besloot maar wat extra thuisstudie te doen voor de dingen die ik maar "even had laten gaan" en nam plaats achter mijn laptop. Terwijl de klok verder tikte, staarde ik maar een beetje naar het scherm en opende mijn schoolprogramma en mijn mailbox. Tot mijn verbazing popte er een mailtje op van de teken- en schildervereniging, met als onderwerp "art kamp". Mijn ogen gleden over de regels en ik besefte me dat Sophie... -correctie: het meisje- de mail waarschijnlijk niet had gehad omdat ze nog nieuw was. Maar ik nam aan dat ze wel genodigd was. Met lichte twijfel pakte ik mijn telefoon erbij en begon te zoeken op de computer met alles wat ik van haar wist, in een poging haar nummer te ontrafelen.

Na enkele minuten verstijfde ik. Daar stond het.

06-37020187

Dreigend stond het daar. Ik stak mijn hand al uit om mijn telefoon te pakken, maar trok hem toen terug en beet hard op mijn nagels. Ik leek wel een meisje. What the fuck. Maar wat was ik ook idioot aan het doen. Dramatisch, aanstellerig. Resoluut zette ik haar in mijn contacten en stuurde haar een lang bericht waarin ik alles zorgvuldig uitlegde. Met een diepe zucht verzond ik de app. Toen keerde ik terug naar mijn contacten en keek bedenkelijk naar de manier waarop ik haar erin had gezet. Het meisje. Ik lachte in mezelf, hoe kinderachtig ik bezig was. Ze was gewoon een kennis, een meisje. Niks minder, niks meer. Niet nu. Wat? Wel later? Ik verwarde mezelf maar negeerde het en veranderde haar naam in mijn contactenlijst. "Het meisje" kon echt niet, hield ik mezelf voor.

Sophie.

Heei! Ik zou het heel leuk vinden als jullie zouden laten weten wat jullie tot nu toe van dit boek vinden en of jullie misschien nog ideeën hebben? Vandaag nieuwe update!