Liefde is een ziekte (voltooid)

~17~

Pov. Jace

Twijfelend stond ze in de deuropening. Haar zwarte rugzak op haar rug en haar haren los over haar schouders. Haar moeder gaf haar een bemoedigend duwtje, maar Sophie keek haar geïrriteerd aan en stapte zelf naar buiten. Ik grinnikte even. Ze kwam langzaam naar me toe lopen, de oprijlaan van haar huis af, terwijl ze ietwat beschaamd naar haar moeder zwaaide. Ik zette de warme helm op mijn hoofd om me te beschermen tegen motorongelukken en pakte die van Sophie uit de "kofferbak." Een lichtblauwe met zwarte gespen. 'Hey,' begroette ze me toen ze eindelijk bij mijn motor aan was gekomen die ik voor haar huis had geparkeerd. 'Ben je er klaar voor?' Vroeg ik glimlachend. Ze glimlachte terug en knikte. Ik duwde de helm op haar hoofd en probeerde de grapjes dicht te klikken, maar lachend duwde ze me van zich af en liet zien dat ze het prima zelf kon. 'Stop met staren,' zei ze grijnzend. Snel wendde ik mijn ogen af en nam plaats voorop de motor. Niet veel later voelde ik hoe de wielen even inzakten door het gewicht van ons samen en hoe haar armen zich om mijn buik sloten. Tintelingen schoten door alle plekken waar haar lichaam de mijne aanraakte. Ik vermoedde dat ze nog één keer naar haar moeder zwaaide toen ze een hand losliet, en toen gaf ik gas. Met brommende motor gierden we de straat uit richting het strand.

'Mag ik de zonnebrand?' Sophie stak haar hand uit. Al liggend op mijn handdoek tastte ik door het zand naast me. Eindelijk vond ik een vierkant plastic flesje en handigde het over aan Sophie. Lichte zenuwen gierden door mijn lijf toen ik dacht aan wat ik straks van plan was. Ik voelde hoe Sophie's hand naast me naar de mijne zocht. Geruststellend verstrengelde ik mijn vingers met de hare en gingen we verder met zonnen, al vermoedde ik dat we beiden niet aan de zon dachten maar aan elkaar. Na een tijdje gleed haar hand uit mijn grip en viel er een schaduw voor mijn dichte ogen. Ik gluurde door een klein spleetje naar Sophie, die haar armen rechtop zittend opnieuw insmeerde. 'Gaan we zo zwemmen?' Stelde ik voor, terwijl ik naast haar ging zitten. Ze knikte, stond op en begon al heel langzaam richting de zee te lopen. Voordat ik haar volgde, dook ik naar mijn tas en graaide er een hersluitbaar plastic zakje uit dat goed bestand was tegen het water. Ik sloot mijn vingers om het vierkantsvormige voorwerp heen en volgde Sophie toen richting de zee terwijl ik mijn meest onschuldige gezicht opzette.

Lachend ging ze op mijn schouders zitten en tilde ik haar hoog boven het water uit. 'Wij tegen de wereld,' zei ik zacht. Er kwam geen antwoord. Ik slikte een opkomend brok weg en gooide haar toen over mijn nek in zee om de stemming wat luchtiger te maken. Proestend kwam ze boven en probeerde me gelijk kopje onder te duwen, wat haar niet lukte omdat ik gewoon kon staan en zij niet. In plaats daarvan besloot ze aan mijn nek te gaan hangen en liet haar door mij door de zee trekken. 'Bedankt,' zei ze zachtjes. Verbaasd trok ik haar van mijn nek af en pakte haar middel toen ze voor me zwom. 'Nee, jij bedankt,' antwoordde ik. Ze fronste en lachte toen. Net op het moment dat ze weer een weerwoord wilde geven, onderbrak ik haar. 'Voor het feit dat je me een kans geeft,' fluisterde ik zacht. Ze sloeg haar ogen neer maar vloog me toen om de hals. 'Tuurlijk. De enige reden waarom ik het niet deed was om jou niet te kwetsen,' zei ze. Dat was nieuw voor me. 'Dus je vond me wel al die tijd leuk?' Vroeg ik verbaasd. Ik voelde haar knikken op mijn schouder en kon een metersbrede glimlach niet onderdrukken. 'Dit lijkt me een goed moment,' concludeerde ik. Ze liet me los en ik nam haar in mijn armen, haar rug tegen mijn buik gedrukt en mijn armen om haar nek. We keken allebei richting de horizon. 'Voor wat?' Vroeg ze nieuwsgierig, en ik voelde dat ze zich om wilde draaide zodat ze me aan kon kijken, maar ik hield haar te stevig vast. 'Ik weet dat... Dat we nooit zullen trouwen,' zei ik zacht. Ze bleef even stil maar schudde toen haar hoofd. 'Maar nu trouwen lijkt me wat vroeg... We doen immers niet aan kindhuwelijken in Nederland,' vervolgde ik. Ze lachte even kort en begon zenuwachtig in mijn armen te wiebelen. 'Maar er is wel iets dat ik je nog helemaal niet heb gevraagd. En het is wel het minste wat ik kan doen,' maakte ik af. Ik voelde in de zak van mijn zwarte zwembroek die tot mijn knieën kwam en haalde het hersluitbare plastic zakje eruit. Voorzichtig maakte ik het open en haalde er een zwart doosje uit. Het was gemaakt van een dof en zacht materiaal dat heel fijn in je vingers aanvoelde. Natuurlijk had Sophie gevoeld dat één van mijn armen om haar nek was weggehaald en ze probeerde zich ongeduldig om te draaien, maar ik hield haar lachend stevig vast met mijn andere arm. Toen zwaaide ik mijn ene arm met mijn hand met het doosje erin weer om haar nek en hield het doosje voor haar. Ik kon haar gezicht niet zien, maar waarschijnlijk was haar mond open gevallen. Ze was zo in shock dat ze het niet eens van me aanpakte. Ik schoof het grinnikend in haar nog een beetje natte hand en ze sloot er voorzichtig haar vingers omheen. 'Sophie Maarswalken, zou je mijn vriendin willen zijn?' Vroeg ik op een zo officieel mogelijk klinkende toon. Ze boog haar hoofd om naar het doosje te kunnen kijken toen ze het openklapte. Op een zijden kussentje lag een zilveren, glitterend armbandje. Er zat een diamanten hartje aan dat bij elke zonnestraal het licht alle kanten op reflecteerde en zo schitterende regenbogen maakte. Sophie haalde het van het kussen, hief het armbandje op en draaide het rond en rond zodat de regenboogjes alle kanten werden op gestraald. Toen stopte ze het zuinig terug, klapte het doosje dicht en hield het in haar vuist. Op dat moment liet ik haar pas genoeg los zodat ze zich om kon draaien. Haar ogen schitterden en ik wist dat die schittering niet alleen verschenen was door het adembenemende armbandje. Maar door mijn woorden. 'Jace Stanley, ik geef je hierbij het ja-woord.' We grinnikten even, waarna ze haar armen stevig om me heen sloeg en haar lippen vol passie op de mijne drukte. Verstrengeld in onze kus liet ik al onze momenten samen aan me voorbij glijden en besloot de volgende resterende dertien dagen de allermooiste van haar hele (korte) leven te gaan maken.