Liefde is een ziekte (voltooid)

~10~

Pov. Jace

'Hey Sophie, ik ben ook wel toe aan een nieuwe start, tot vanavond :)

Jace.'

Tevreden schoof ik het briefje onder Sophie's deur door, waarna ik me richting het sportveld begaf. Die middag was het plan om een voetbal-toernooi te houden. Jongens tegen de meisjes, lekker klassiek. 'S avonds was het feest en morgen begonnen de creatieve activiteiten. Ik zag dat veel jongens een voetbaltenue aanhadden van hun huidige club, waaronder ikzelf. Mijn blik viel op Sophie, die bij Myra en Bell stond. Ze keek naar Destiny en Mark die openlijk stonden te knuffelen en toen weer naar Myra en Bell die enthousiast over andere dingen praatten. Ze knikte wat, glimlachte terwijl ze haar ogen neersloeg en zei heel af en toe wat terug. Toen keek Myra op in mijn richting. Ze glimlachte even, maar voordat ik de kans had om mijn hand op te steken keek Sophie ook al op. Bescheiden zwaaide ze even. Ik zwaaide terug. 'Dat ziet er te suf uit, stop maar weer,' grinnikte Chris, en hij duwde mijn arm omlaag. Ik keek nog even naar Sophie, maar haar aandacht lag alweer ergens anders. Chris schopte de bal omhoog, hield hem in de lucht en schoot hem toen naar mij. Behendig nam ik hem aan en schoot terug. Niet veel later klonk het fluitje van Daniëlla, die overigens niets van voetbal wist, om ons te laten weten dat we als team bij elkaar moesten komen. 'Ik maak je in,' hoorde ik plots bij mijn oor op het moment dat ik naar het jongens-goal toe slenterde. Ik draaide me om en zag nog niet hoe Sophie wegrende, even omkeek en lachte. Hoofdschuddend, maar met een brede glimlach vervolgde ik mijn weg. Misschien had mijn moeder gelijk. Misschien moest ik haar wel een kans geven.

  Ik was zo in gedachten verzonken dat ik de tweede fluit niet eens had gehoord, totdat ik opmerkte dat iedereen over het veld rende en de bal hoog in de lucht vloog. Ik sprintte naar voren, nam de bal aan en rende ermee naar de overkant. Chris en ik speelden tussen de spelers door. Vlakbij de goal voelde ik een voet tegen mijn hiel schoppen, in de intentie me te laten struikelen. Triomfantelijk bleef ik op beide benen staan en maakte enkele schijnbeweging om welk meisje dan ook af te wimpelen. Toen ik eindelijk dacht dat mijn belager weg was, draaide ik me vliegensvlug om richting de goal en maakte me klaar om een doelpunt te maken, maar kwam er echter achter dat mijn belager alles behalve weg was. Sophie stond voor me. Geconcentreerd op de bal, totdat ook zij zag wie ik was. We keken elkaar aan, onderzoekend in elkaars ogen. Haar mond viel een stukje open, maar ze leek zichzelf te corrigeren en wendde haar blik af. Verward fronste ik. Wat had ze toch? Was ik niet goed genoeg voor haar? Ze schoot naar voren en tikte de bal tussen mijn benen vandaan. Iets in me schreeuwde dat het geen bewuste afleidingsmanoeuvre was geweest. Dat ze zichzelf écht had gecorrigeerd. Dat ze niet deed alsof. Maar zo op het oog leek het van wel, vandaar dat niemand onze connectie verder op het veld opmerkte. Verdwaasd bleef ik alleen achter, terwijl Sophie naar onze goal sprintte en de bal met een harde trap langs de keeper schoot, maar daarna naar haar hoofd greep en even langs de zijlijn stond, de juichende kreten van de andere meisjes negerend. De hele wedstrijd had ik haar niet meer gezien.

'Waag het niet,' Chris keek me afkeurend aan. De avond was inmiddels gevallen en beneden waren de begeleiders bezig met het installeren van de geluidsinstallatie voor de muziek voor het feest. Chris stond voor me, liet zijn blik over mijn kleding glijden. 'Man, hebben je ouders je dan nooit wat kleedtips gegeven?' Oei, die kwam binnen. Ik schudde mijn hoofd, niet beschaamd maar eerder nonchalant. Het was maar kleding, toch? 'Ik heb een extra paar,' zei Chris en hij beende naar zijn koffer. Hij viste er een wit overhemd uit en een nette zwarte broek. Tien ritste hij het zijvlak open en toverde een felrood strikje tevoorschijn. 'Kom hier,' zei hij grijnzend, en met lichte tegenzin stapte ik in zijn richting.

Uiteindelijk bleek dat een goede keuze te zijn, gezien het feit dat alle jongens net in pak kwamen en de meisjes in jurkjes, precies zoals het thema 'gala' voorschreef. Destiny schitterde in haar oogverblindende lichtrode jurk die tot net boven haar knieën viel en strak om haar lichaam zat. Mark stond er naast, in een smooth wit pak en een zwart strikje. Ik zag nog net hoe zijn hand naar Destiny's billen gleed terwijl hij haar kuste en hoofdschuddend keek ik weg. Sophie was nog altijd niet komen opdagen. 'Jace!' Myra kwam naar me toegesneld, haar lange zwarte jurk omhooghoudend om struikelen te voorkomen. Bell hipte haar achterna en had een glitterachtig geel jurkje aan, met lange mouwen die ze had opgestroopt tot aan haar ellebogen. Hijgend kwamen ze bij me aan. 'Sophie komt er zo aan. Ze voelde zich niet goed, vandaar de...' Begon Myra. '... Vertraging,' maakte Bell af, waarna ze allebei omkeken toen de deur van de omgebouwde eetzaal van het kampgebouw openging. Sophie stond twijfelend in de deuropening. Ze had een lange, witte jurk aan, die tot aan haar voeten viel en uitwaaierde vanaf haar taille. In de ragfijne stof waren kleine glitters geweven, die schitterden bij elke minuscule beweging. De jurk had geen mouwen en stopte net onder haar oksels. Haar donkerbruine, lange haren hingen in losse krullen over een van haar schouders. Om haar pols had ze enkele zilveren armbandjes. 'Die heeft ze van mij geleend,' giechelde Bell. Zoekend scande ze de zaal, totdat ze mij en haar twee vriendinnen ontdekte. Haar jurk wapperde licht toen ze onze richting op liep. 'Doe je mond eens dicht,' fluisterde Myra plagerig, waarna ze naar haar date stapte die ook net was aangekomen. Bell was inmiddels ook die richting op gelopen. Sophie leek even te twijfelen, maar besloot toen toch mijn kant uit te blijven lopen. Ik realiseerde me hoe suf ik naar stond, toekijkend hoe ze aan kwam. Maar voordat ik er iets aan kon doen, was ze al bij me. 'Hey,' zei ze opgewekt. 'Hey, alles oké?' Vroeg ik. Ze fronste even en ik zag dat ze vanuit haar ooghoeken naar Myra en Bell keek, en ze begreep dat ze me hadden verteld over haar kleine vertraging. 'Ja, ja. Het was niets,' zei ze en ze glimlachte even. We waren stil. Onze stilte werd doorbroken door het gerumoer in de zaal van de andere leden van de club. Godzijdank begon niet veel later de muziek. Een schuifelnummer. Of course. Ik wist al dat ik er niet onderuit kon komen. En waarom zou ik? Ik had immers besloten haar een kans te geven. Maar wilde ze hetzelfde doen voor mij? Precies op dat moment pakte ze mijn arm en trok me zachtjes mee naar de dansvloer. Een glimlach krulde zich om mijn lippen. We voegden ons in de massa en ze sloeg haar armen om mijn nek. Ik genoot al van dat kleine gebaar. Voorzichtig legde ik mijn handen op haar taille en begon langzaam mee te bewegen op de maat van de muziek. Stil zijn kon ze niet. Gelijk begon ze weer te praten, wat me deed lachen en me een verontwaardigde blik opleverde. 'Ik wil gewoon weten wat je houding opeens heeft veranderd,' fluisterde ze. Ik staarde richting de grond en verstrakte mijn grip rondom haar middel. 'Jij,' besloot ik simpel te antwoorden. Ik verwachtte dat ze er genoegen mee zou nemen, maar dat deed ze niet. Ze deed alles behalve dat.