Liefde is een ziekte (voltooid)

~24~

Pov. Sophie

De aanval in het zwembad was me even te veel geworden en ik was dan ook buiten bewustzijn geraakt. De afhandelingen in het ziekenhuis verliepen soepel, met veel consultaties en 'maak er nog het beste van's. Slechts een uur later kon ik alweer naar huis nadat ze bevestigd hadden gekregen dat ik over elf dagen (Ik ben een beetje in de war met de dagen, lezers??) toch euthanasie zou plegen. Eenmaal thuis weigerde ik om in bed te gaan liggen, elke minuut in dat nest zou een verspilde zijn naar mijn gevoel. Die avond zat ik dus in de tuin, alleen, met een tijdschrift waar ik totaal niet op gefocust was. De bladzijden verlicht door het schrale licht van ons buitenlampje. De schuifpui schoof open en mijn moeder plofte naast me neer. Ik wist gelijk dat ze wilde praten, aangezien ze niks bij zich had om zich mee te vermaken. Ze keek even naar iets in de verte alsof ze me heel subtiel wilde aanspreken, maar ik legde mijn blad al weg en wachtte op haar woorden. Toen pas keek ze me aan. Ik sprak voor mijn beurt. 'Vind je het... Verdrietig dat ik zoveel tijd met Jace en vrienden doorbreng in plaats van jou?' vroeg ik zacht. Haar groene ogen schoten even verward heen en weer, maar ze schudde haar hoofd. Haar donkerbruine krullen dansend op haar schouders. 'Ik wil gewoon dat de laatste dagen de mooiste zijn voor jou. Ze zijn van jou, niet van mij. Als je er straks niet meer bent...' ze slikte even, net iets te luid, maar herpakte zich. 'Weet ik zeker dat ik er spijt van zo krijgen als ik je je laatste dagen geforceerd had om alleen maar met mij om te gaan. Ik zou blij zijn als ik wist dat je niet zo veel hebt geleden en een waardig afscheid van... Dit leven hebt genomen,' besloot ze. Ze wendde haar ogen af en draaide ze rond om de opkomende tranen weg te knipperen. Ik nam haar hand vast en kneep erin. 'Mam, beloof me dat je doorgaat met je leven. Beloof me dat je die spetter van je yoga-club eens uitvraagt. Beloof me dat je van mijn kamer iets nuttigers maakt. Beloof me dat je kan leven zonder mij. Je mag om me treuren, maar de tijd wacht niet op je, mam,' mijn stem brak hier en daar, maar ik liet me er niet door tegenhouden. Mijn moeder beet op haar lip terwijl ze naar onze verstrengelde handen keek. Toen trok ze me naar zich toe en streek over mijn haar, net zoals vroeger. 'Beloven kan ik niets. Maar het proberen zal ik zeker,' fluisterde ze met trillende stem. Ik knikte een beetje en klampte me nog steviger aan haar vast. Ik rook de geur van het wasmiddel waarmee ze altijd onze kleren waste en haar lichte zweem parfum die nooit overwelmend was maar wel net genoeg om een subtiel lekker geurtje te kunnen ruiken. Ik begroef mijn tranende ogen in de stof van haar linnen bloesje. Linnen, wat ze altijd droeg. Ze aaide mijn bruine haar wat ik van haar had, net zoals mijn natuurlijke licht gebruinde huid. Toen voelde ik hoe ze een envelop tussen mijn vingers schoof. Een gladde envelop zonder postzegel. Ze stond op, deed alsof ze geen tranen had en sterk was, drukte een kus op mijn voorhoofd en ging terug naar binnen. Daarom hield ik ook zoveel van haar. Je moest doorgaan, niet leven in het verleden of de toekomst maar in het nu. En dat was precies wat ze toen deed. Ik veegde mijn natte wangen af met mijn shirt en bekeek toen, nog wat verward door de plotselinge onderbroken knuffel de envelop. Een felgele was het, met gekartelde randjes en een klein mannetje rechtsboven in de hoek. Aan een parachute. Mijn hart sloeg even over. Haastig friemelde ik aan het lipje. De knuffel was ik direct weer vergeten, ook al haalde ik nog steeds mijn neus op. Ik trok er een lange brief uit, met formele computerletters. "Bevestiging voor de reservering," luidde de kop. Mijn ogen vlogen over de regels waarna ik me lachend en schreeuwend naar achter liet vallen.

Wat zou er in de brief staan ;) Superkort, ik weet het! Komt omdat ik het volgende hoofdstuk in de Point Of View van Jace wil schrijven. Hoop dat jullie het alsnog leuk vonden. Tot snel! Xxx