Liefde is een ziekte (voltooid)

~3~

Michel op de afbeelding.
Pov. Sophie

Maandagmorgen. De ochtend waar iedereen altijd tegenop zag. Zelfs ik, in mijn omstandigheden, haatte die vervloekte dag. Zodra ik mijn fiets tegen het schoolgebouw gooide, snelde Destiny al naar me toe. Ze sloeg haar armen om mijn nek in een gebaar van "gelukkig, je hebt het weekend overleefd." Destiny was zo ongeveer de enige die het wist, van mij. En ook gelijk, op mijn moeder na, de enige was die medelijden met me mocht hebben. Samen slenterden we richting de lokalen en zaten half slapend de ochtendlessen uit.

Halverwege de dag, toen we samen met nog wat anderen in de kantine zaten, voelde ik mijn telefoon trillen in mijn zak. Al kauwend keek ik naar het binnenkomende appje. Onbekend? Na het mobiel te hebben ontgrendeld opende ik WhatsApp. Met bonzend hart klikte ik het nieuwkomende bericht aan. Zou het...? Ik verjoeg de gedachte uit mijn hoofd omdat ik wist dat ze fout waren, de gevoelens bij de gedachtes aan hem. Toen ik het bericht geopend had, gluurde ik onderaan en zag ik inderdaad zijn naam staan. Ik betrapte mezelf erop met kloppend hart zijn bericht te lezen.

'Hey, Sophie.
Ik kreeg net een mailtje van de club. Er is over een maandje een art-kamp, met de oudere leden van de vereniging. Ik weet zeker dat ze jou ook uitgenodigd willen hebben, maar omdat je nieuw bent denk ik dat ze je e-mail nog niet hebben?'

Ik stopte even met lezen en schakelde over naar mijn mailbox. Daar zag ik dat er wél een mail naar mij was verstuurd. Ik beet glimlachend op mijn lip om zijn bezorgdheid en las toen verder.

'Anyways, ik dacht dat het misschien handig was om je even in te lichten...'

Dit keer lachte ik harder om zijn sullige zin. Mijn vriendinnen keken verrast op maar ik wuifde hun vragen af om verder te kunnen lezen.

'... Mocht je willen komen, heb ik je email nodig. Dan stuur ik je de mail wel even door? Jace.'

Die middag lag ik maar wat te sukkelen op mijn kamer. Ik had nog steeds niet geantwoord op het appje van de jongen die Jace bleek te heten. Wat vrij gênant was, aangezien hij waarschijnlijk al lang had gezien dat ik zijn bericht al enkele uren geleden had gelezen. Toch kon ik mezelf er niet toe zetten te antwoorden. Ik was te bang voor contact en kon hem dat niet uitleggen. Niemand niet. Alleen mijn moeder wist "het" van mij. Met een zucht realiseerde ik me dat niet reageren toch echt geen optie was. Dus pakte ik, met lichte tegenzin, mijn mobiel en opende WhatsApp. Mijn vingers zweefden boven het digitale toetsenbord, maar raakten geen toetsen aan. Ik zuchtte nogmaals, dit keer harder, om de frustratie uit mijn lichaam te blazen. Toen typte ik een kort berichtje terug.

'Ja, graag. x, Sophie.'

Het was niet veel, maar voelde als een enorme stap. Niet bepaald voorwaarts, een geval als ik kon het zich niet permitteren om een relatie te hebben. Het was te verdrietig, te triest en ik haatte het als mensen het alleen maar deden uit medelijden. Ergens begreep ik ze wel, ik zou niet anders hebben gedaan. Maar laten we de waarheid niet wegstoppen:

Ik ga binnenkort dood.

Kort hoofdstukje, de volgende ga ik iets langer maken maar ik wilde het stuk niet te lang uitrekken als jullie begrijpen wat in bedoel. Morgen nieuwe update!