Liefde is een ziekte (voltooid)

~19~

Pov. Jace

Let op, ik heb dit verhaal via de computer geschreven! De indeling van bijvoorbeeld appgesprekken of alineas kan dus anders zijn!

Al die tijd had ik het geweten. Door de manier waarop ze steeds maar weer naar de kast keek, hoe ze zich duidelijke extra breed maakte toen er een kledingstuk "viel" en met welke woorden ze afscheid van me nam. Vechtend tegen de tranen rende ik naar het bushokje. Jongens hoorden niet te huilen. Zeker niet over meisjes. Ze mocht dan ziek zijn, en ik mocht dan medelijden met haar hebben en bovenal verliefd op haar zijn, maar hoe zou ik dit ooit kunnen vergeten? Ik dacht dat we ons allebei een hoop vervelende momenten zouden besparen als we er nu gewoon mee ophielden. Dan kon die jongen in de kast haar mooi gezelschap houden tot het bittere einde. Want dat was duidelijk wat Sophie wilde, toch? De lege bus kwam voorrijden. Ik checkte in, nam plaats achterin bij het raam en legde mijn hoofd tegen het koude glas. Net zoals toen we op artkamp gingen. Snel zette ik de gedachte uit mijn hoofd en deed mijn oortjes in om even tijdelijk alle gevoelens en gedachten te verjagen met muziek.

Je moet weten, de brief van Sophie die ze me de andere avond had gegeven, had ik nooit open gemaakt. Ik wist dat ze dood zou gaan, hoe lang het nog zou duren en meer hoefde ik niet te weten. Ik was bang dat dat me zoveel pijn zou doen dat ik niet meer normaal naar haar zou kunnen kijken zonder haar ziekte te zien. En dat wilde ik koste wat het kostte voorkomen. Nu echter, nadat Sophie duidelijk had gemaakt haar laatste dagen liever met een andere jongen te spenderen, pakte ik de brief uit mijn bureaula. Mijn vader sliep al een tijdje en de bus had me net afgezet in het hokje voor mijn huis. In de lade lagen alle brieven en kleine cadeautjes van mijn moeder. Een muziekdoosje. Een zakje knikkers wat ik heel graag wilde hebben toen ik nog een klein jongetje was. Een klein armbandje met zwarte kraaltjes die geluk zouden brengen. Alle spulletjes had ik in een waas van woede en verdriet in de lade gegooid. Glimlachend pakte ik het armbandje eruit en bond het zorgvuldig om mijn pols. Gelijk dacht ik aan het armbandje dat ik Sophie had gegeven, beet mijn kiezen op elkaar en legde de brief zogenaamd onverschillig op tafel. Ik nam plaats op mijn bureaustoel, knipte een nachtlampje aan en ritste de felwitte envelop open met een schaar. Even overwoog ik het toch maar te laten zitten toen ik een klein stukje papier zag uitpiepen met dat mooie sierlijke handschrift van haar. Maar hoofdschuddend trok ik het blaadje er daarna toch uit.

'Lieve Jace. Bedankt dat je naar me toe bent gekomen. Je hebt het recht om te weten wat er met me aan de hand is omdat je me twee keer hebt gekalmeerd en geholpen tijdens mijn aanvallen. En natuurlijk ook het recht omdat ik tot over mijn oren verliefd op je ben :)'

Ik slikte even, hief mijn hoofd naar het plafond en strekte me uit, waarna ik met trillende handen het blaadje weer oppakte.

'Deze ziekte is niets nieuws voor mij. Echter, ik ben er al eens aan genezen. Gelukkig had ik toen een vorm van een virale versie, die geneesbaar bleek te zijn wanneer de ziekte op tijd ontdekt wordt. Dat was toen ik zo rond de twaalf jaar oud was.'

Vanbinnen in me groeide mijn respect voor Sophie. Al toen ze twaalf jaar was, ging ze door moeilijke tijden en zelfs nu had ze haar leven nog niet opgegeven. Ja, enigszins door euthanasie te plegen, maar dat nam niet weg dat ze koppig van plan was om haar laatste dagen de mooiste te maken. Onbewust glimlachte ik een beetje.

'Een paar weken geleden is er echter weer een nieuwe versie van mijn ziekte opgedoken. Ditmaal de bacteriële versie. Die valt niet te genezen. De ziekte heet, om maar even in dokterstaal te praten, meningitis. Een ander woord daarvoor is een hersenvliesontsteking. Je hebt tig verschillende soorten, maar die van mij is niet meer te genezen. Het enige wat de doctoren voor mij kunnen doen is me pijnstiller (antibiotica) toedienen en een vloeistof tegen stijfheid van mijn nek. Na de diagnose werd me al gelijk verteld wat voor soort vorm ik had en dat ik niet meer zo lang te leven zou hebben. Het verschilt per patiënt, maar de meesten zouden nog kunnen doorleven voor ongeveer zeven tot veertien dagen. Ik was echter een 'speciaal geval' en ze schatte mij op rond de vier weken.'

Ik beet op mijn lip. Hoe zou het zijn om te horen dat je nog vier weken te gaan hebt? Ik kon me er niets bij voorstellen.

'Maar vorige week kreeg ik een nieuw bericht. De meningitis had zich nog niet zo snel verspreid en ik zou misschien zelfs nog wel een maand langer kunnen leven. Ze vroegen mij of ik dat wilde. Of dat ik liever euthanasie zou plegen. Zodat mijn dood veilig en voorspelbaar zou zijn. En ik weet het nog steeds niet, tot op de dag van vandaag...'

Ik herinnerde me dat Sophie deze brief al had geschreven vóór haar afspraak met het ziekenhuis over de euthanasie. Een dag na dit had ze dus al besloten. Mijn respect groeide en groeide.

'Ondertussen heb ik last van symptomen. Je hebt er al flink wat gezien, denk ik. Ik heb last van een stijve nek en voel me soms misselijk en verward. Het helpt me om me te oriënteren als ik een aanval heb. Mijn overgevoeligheid voor licht is ook toegenomen, de laatste dagen. Soms heb ik felle hoofdpijnen en bij elke steek lijkt het alsof mijn ziekte zich verder verspreidt. Die gedachte doet nog veel meer pijn dan de steken zelf, weet je dat? Soms heb ik plotseling koorts of kan ik mijn nek niet bewegen. Dat maakt me bang.'

Ik moest moeite doen om te tranen binnen te houden. Die Sophie was nog veel dapperder dan op het oog leek. En dat maakte mijn schuldgevoel alleen maar groter.

'Kortom, ik ga dit jaar in ieder geval niet eens meer halen. Misschien kom ik niet eens de zomer door. Wie weet? En toch ben ik van plan om er maar het beste van te maken. Dan is dat in ieder geval het laatste wat ik doe. Met jou, vrienden, familie, en -want die doet er voor mij ook toe- mijn hond. Ik hoop dat we voor altijd samen blijven, tot het einde voor mij is gekomen. En ik hoop ook dat je dan verder gaat, me niet herinnert als de dode ex maar als een vriendin waarvoor je veel betekende. Héél veel. Ik hou van je Jace, en zal dat altijd blijven doen.

Sophie.'

Zonder enige twijfel gooide ik de brief op mijn bureau en rende naar beneden. Ik lette niet op het maken van zo weinig mogelijk geluid, mijn vader die wakker zou kunnen worden kon me wel het minste schelen. Ik liet de huissleutels in mijn broekzak glijden, griste mijn telefoon van tafel en verliet rennend het huis. 'Sophie, ik kom eraan,' zei ik in gedachten, waarna ik op de bus stapte -dezelfde buschauffeur als van een half uur eerder keek me verbaasd aan- en kon aan niets anders dan Sophie denken terwijl ik onderweg was naar haar huis.

Allereerste: sorry dat de update gisteren niet kwam!! Mijn Wattpad deed even gek en hij uploade niks, dus vandaar dat de update naar vandaag verplaatst is. Gelukkig doet hij het nu weer :) Ten tweede nog een piepklein dingetje over dit hoofdstuk, waarin ik even wil claimen dat ik geen dokter ben ofzo. Er zijn heel veel verschillende soorten hersenvliesontstekingen en heel veel verschillende aandoeningen en medicijnen. Ik heb een versie vereenvoudigd zodat hij realistisch is, maar wel te begrijpen. Ik lieg verder niet over alles wat in dit hoofdstuk wordt genoemd, wel kan de informatie op internet per pagina verschillen! Dus liever geen commentaar op de ziekte of de aandoeningen: er zijn (helaas) veel verschillende soorten! Xxx