Sıyrıldığı dakikalar vardır insanın insan olmaktan tam o vasıtaya ayak uydurmuş ilerliyorum sessiz, sonra tanımadığım bir rüzgar yeniden yapışıyor enseme, illegal bir özlem duygusuyla bir yokuşun tam ortasında tıkanıyorum iki sigara molası ve ayaklarım beni taşımayı reddediyor, tam o ara bu mektup beliriyor zihnimin kuytularında, oysa sanrılarından bir iç cep doldurma telaşıyla sınırlı hayal gücü öksürükle karışık bir reklam arası verirken hiç bir marka göz kapaklarıma ulaşmıyor, özgürüm olmak istediğim kadar delalet ettiği dehşetin son çehresinden bir karartı, oysa tanımıyor beni üzerine kıçımı koyduğum taş yinede taşıyor, basılmışcasına don toplayan bir yasak aşk henüz yaşı belli değil, sonra irtibatı kesilmiş ve sinyal alanından çıkmış telefonlar kadar boş bir aygıt hissediyorum kendimi, meğer göz çukurlarına doluşan uykusuzluk değilmiş henüz adını koymadım, şimdi utanmadan mektup diyeceğim buna, peki ben ne anlattım şimdi h-i-ç-b-i-r-ş-e-y
