Savruldum ben, ifade güçlüğü çektim sonra belki korkuyordum biraz, ne bir geçmiş ne bir gelecek korkunçtur bu belirsizlik her zaman arada kaldım galiba. Yazmaktı yazmak önemliydi başka bir konuşma biçimi bilmiyordum çünkü, Dışarıdan daha sessiz, gösterişli bir sessizlik değil sıkıcı olanlardan bu insanlarda merak uyandırmayan sessizlik. Elbette tutunamadım selam olsun.
Lakin susturamıyor insan beynini bazen, düşünmek istemediğin ne kadar şey varsa düşünen beyin. Kendimi tanıdığım andan itibaren yorgunum ''BAĞIR!!'' der susarım bunları derim kendi kendime gülerim geçerim dururum ilerlerim bakarım göremem duyamam sinirlenirim eyleme geçmem yumruklarımı sıkarım ama vuramam! Kelimeler hep bir şekilde doğru zamanlarda uzaklaşır bunu izlerim, bunu çok yazdım çünkü çok yaşadım. Gün doğacak şimdi sonra sokağın karmaşası keşke tüm dünya benim olsa lafını sadece geceleri kurarım ben, sonra dünya ile başa çıkamayacağım aklıma gelir Tanrı gerçekten çok büyük. Bitiyorum belki ben, kalemim bitiyor ve yaşadıklarım fakat bunun ölümle bir alakası yok, normalleşmek belki bu ve bunun ölümden farkı yok sanırım. Hayallerin olmayacak, utanmasam para önemli bile derim ama midem kaldırmıyor. Aynaya bakamam bunu da önemsersem, kendime hiç dışarıdan bu kadar aciz bakmadım, ''Her şey yolunda'' dedikleri zaman dilimi, ufak bir not olarak küllüğüm artık benden nefret ediyor belki kitaplarım bile, savruldum ben kendime ihanet ediyorum ve korkuyorum galiba biraz..
