Until It's Gone || Chanbaek

4~ Friends.

Hatalarım varsa affola. İyi okumalar~

-----------

"Chanyeol! Gel artık, ne yapıyorsun orada tek başına?" Eunji'nin sesi Chanyeol'ün kulaklarında çınladığında mutsuzlukla dünden beri yemediği, daha doğrusu yiyemediği, ramenlerle bakışıyordu. "Gelmek istemiyorum Eunji. Sadece üzüleceğim, rahat bırak beni."

Mutsuzlukla çimenlerin üstüne ve tam da kendi karşısına koyduğu ramenlere bakarken kalbi sıkışıyordu. Neden öğle aptalca bir şey yapmıştı ki? O küçük çocuğun mutsuz yüzü bir türlü aklından çıkamıyordu ve gece eve geldiğinde bunun vicdan azabıyla bu ramenleri yiyememişti.

Şimdi o çocuğu bulup onunla oyun oynamak istiyordu. Çocuğun kalbini kırmıştı ve o daha 5 yaşındaydı. Onun bir büyüğü olarak bu yaptığı hiç güzel bir şey değildi.

Ofladı ve ramenlerin birine parmağıyla vurdu. O küçük çocuk onu orada gördüğünde aç olduğunu düşünüp yemek getirecek kadar iyi kalpliydi, şimdi Chanyeol bu kötü düşünceli kalbiyle bunları yiyemiyordu bile.

Belki de gidip o çocuğu bulmalı ve özür dilemeliydi. Daha sonra arkadaş olmalılardı işte, bence bu iyi bir fikirdi.

Aniden yerinden kalktı. Zaten Boseong o kadar da büyük bir yer değildi, çocuğu gördüğü o iki ormanlık alana gitse onu bulabilirdi.

Artık elini yakmayan ramenleri eline alıp hızlıca büyük çay bahçelerinin çıkışına doğru gitmeye başladı.

"Chanyeol-ah! Nereye gidiyorsun?" Çay yapraklarını toplayan annesi Chanyeol'ü görmesiyle ona seslendiğinde Chanyeol bahçenin kapısını açarken ona cevap verdi. "Birazdan geleceğim. Beni merak etmeyin!"

Açtığı kapıdan çıkıp kapıyı kapattı ve dün gittiği nehrin yanındaki çimenliğe doğru gitmeye başladı. Buraya fazla uzak değildi, koşarak gitse 5 dakikaya orada olabilirdi.

Ailesi birazdan yemek yiyeceklerdi ama sorun değildi, Chanyeol o çocuğu bulduktan sonra onunla beraber bu ramenleri yiyebilirdi. Her ne kadar soğumuş olsalar da sorun değildi, Chanyeol bunları yememek için kendini zor tutuyordu zaten.

5 dakikalık yorucu koşuşun ardından dünkü çimenliğe geldiğinde etrafına bakındı ve bağırdı. "Gri?"

Etrafına bakınıp gri saçlı çocuğu ararken nehirin yanına oturmuş ona arkası dönük çocuğu görmesiyle anlık bir heyecan ve sevinç yaşadı.

Onu burada bulmuş olması ne iyiydi! Hala burada oturuyor olması işine gelmişti.

"Hey, gri?" Ayaklarını nehire doğru uzatmış çocuğun yanına koşup söylediğinde çocuk arkasından gelen sese döndü. "Chanyeol?" Şaşkınlıkla söyledi.

Vay, gerçekten onun için gelmiş miydi? Küçük çocuk burada üzülüp duruyordu çünkü belki de adını söylese şimdi bir arkadaşı olabilirdi. Güzel kokan bir arkadaşı.

Chanyeol küçük çocuğun yanına hızlıca oturdu ve ona elindeki ramenlerden birini uzattı. "Dün getirdiğin ramenler. Bunları yapmak için uğraşmış olmalısın."

Çocuk ilk önce ona ramenini uzatan çocuğa gözleri parlayarak baktı, ardından da elindeki rameni aldı. "Evet, uğraşmıştım." Elindeki ramene baktıktan sonra kafasını Chanyeol'e döndürdü. "Arkadaş olmadığımızı sanıyordum."

Chanyeol çocuğun söylediği ile derin bir nefes verdi. "Aslında ben senden özür dilemek için gelmiştim. Şey, bir de arkadaş olmak için." Chanyeol saçını kaşıyıp gülümsediğinde çocuk dün onunla arkadaş olmak istemeyen bu çocuğa ne olduğunu düşünüyordu. Yine de onunla arkadaş olmayı kabul ettiği için çok mutluydu.