Until It's Gone || Chanbaek

3~ Smell.

Hatalarım varsa affola. İyi okumalar~

-----------

"Hey, uyansana!" Chanyeol kulağının dibinde bağıran çocukla irkilerek uyandığında ne ara yıldızları izlediği bu çimenlikte uyuyakaldığını hatırlamıyordu.

Buraya bazen annesi ve babası kavga ettiğinde gelir, kafasını dinlerdi. Gece geç saatte odasından kaçıp buraya gelmişti, uyuyakalmış olması normaldi aslında.

Gözlerini yavaşça açıp ona doğru kös kös bakan çocuğa baktı ve o tanıdık yüzle geriye doğru kaçtı. "Senin ne işin var burada?" Chanyeol uyku sersemliğiyle çıkan boğuk sesiyle cırlayarak söylediğinde çocuk korkuyla geriye gitti.

Bu çocuk geçenlerdeki kampta tek başına oturan ve o efsanedeki çocuk olduğunu söyleyen çocuktu. Bir anda Chanyeol'e kızıp ormana kaçmıştı ve Chanyeol onun için bütün gece endişelenmişti.

"Seni korkuttum mu yoksa?" Çocuk sevimli bir şekilde sorduğunda Chanyeol bir anda verdiği bu tepkinin fazla olduğunu fark etmişti. Bu çocuk daha çok küçüktü ve gecenin bir köründe burada ne arıyordu? Karanlıktan korkabilirdi.

Gerçi, geçen gün ormana kaçarken karanlıktan çok korkuyor gibi değildi. Yine de Chanyeol bu küçük için endişelenip duruyordu.

"Ne yapıyorsun gecenin bir köründe burada?" Chanyeol uykusunu açmak için gözlerini ovarak söylediğinde çocuk olduğu yere bağdaş kurdu. "Dolaşıyordum ve buralardan geçerken burnuma daha önce gelmeyen bir koku geldi. Sonra kokuyu takip ettim ve seni buldum. Seni yeniden görmek beni mutlu etti galiba."

Çocuk açıklama yaptığında Chanyeol onun hangi kokudan bahsettiğini biliyordu. Chanyeol normalde hep böyle kokardı ama sebepsizce uyuyunca bu kokusu daha da yoğun oluyordu. Yani, annesi öyle söylüyordu.

Yine de, kokusunun açık havada hissedilecek kadar yoğun olduğunu bilmiyordu.

"Kokumu mu takip ettin yani?" Chanyeol şaşkınlıkla söylediğinde çocuk omuz silkti. "Kokular konusunda burnum biraz hassas." Çocuk burnuna dokunup söylediğinde Chanyeol kafasını salladı.

"Peki, ne kokusu bu?" Çocuk merakla söyleyip bağdaşını bozdu ve Chanyeol'e biraz daha yaklaşıp onu kokladı. "Daha önce hiç böyle bir koku bilmiyordum."

Chanyeol güldü. "Hastane kokusu işte. Hiç mi gitmedin hastaneye?" Çocuk kaşlarını çattı ve dudaklarını büktü. "Hastane mi? Neresi orası?"

Yuh, hiç mi duymamıştı? Çok garip biriydi cidden.

Chanyeol'ün neden böyle koktuğuna gelirsek eğer, o bile bilmiyordu. Doğduğu günden beri hep böyle hastane kokuyordu. Annesi başta bu kokunun onun üstüne sindiğini sanmıştı ama 8 yıl boyunca üstüne sinmiş olamazdı ya.

Çoğu kişi onun kokusunu beğenmiyordu ama annesi de kendisi de bu kokuyu seviyordu. Farklı kokuyordu herkesten, ona göre bu çok hoştu.

"Hastanede insanlar iyileştirilir. Eğer hasta olmuşsa, yaralanmışsa insanlar hasteneye gider ve iyileşirler." Chanyeol onu merakla dinleyen çocuğa anlattığında çocuk şaşkınlıkla kalmıştı. "Neden insanları iyileştiriyor ki bu şey?"

"Aslında bu şeyin içinde doktorlar var ve insanları onlar iyileştiriyor." Chanyeol ellerini de kullanarak anlattığında çocuk açılmış ağzını küçük eliyle kapattı. "Niye insanları iyileştiriyorsunuz ki? Bırakın da ölsünler işte. O doktorlar aptalmış biraz."