Atlantis'in Beş Kurucusu - Yeni Umut Dünya (Düzenleniyor)

Bölüm 89

----- Ethan ----

" Tess sanırım çok kötü bir şey yaptım. " dedim içeri girer girmez. 

" Ne- ne oldu? " diye sordu panikle.

" Claire'i ağlattım. "  dedim.

" Ethan. " dedi, rahatlarken. " Ben  de gerçekten bir şey olduğunu sandım. Böyle şeylerle uğraştığımızı unutmuştum.  " dedi, yanına otururken. " Ethan? Kıza vurdun mu yoksa?" diye sordu.

" Hayır. " dedim

" Tamam, o zaman fazla önemli bir şey değil. "

" Sanırım bu sefer önemli. " dedikten sonra olanları anlatmaya başladım. Anlattıklarım Tess'e komik gelmiş, gülmemek için kendini zor tutuyordu. Yüzündeki tüm kaslar gerilmiş, dudaklarının kıvrılmasını engellemeye çalışıyordu. Olabildiğince ciddi bir yüz ifadesi takınıp ona baktım. Claire konusundaki tutumumu bildiği ve bunu ona önemli bir şey olduğunu düşündüğüm için anlattığımın farkında olduğu halde gülüyordu. Teresa en son sonunda kendini tutamayıp güldü. Birkaç kısa kahkahaydı ama yine rahatsız ediciydi. Rahatsız edici, tam olarak Claire'in kullanacağı bir betimlemeydi.

" Bak, " dedi dalga geçmek için ciddi bir yüz ifadesi tanırken. " Ethan evlilik hayali biz kızların DNA'sına kaydedilmiş bir şey. " dedi, ellerini saçlarının arasından geçirirken. Ben suratına şaşkın şaşkın bakarken bana gülümsedi. " O kadar kız arkadaşı olmuş birine göre kızlar hakkında oldukça bilgisizsin. Ciddiyim. Nasıl bu kadar bilgisiz olabilirsin? " diye sordu, işaret parmağını bana doğrulturken. Tek kaşımı kaldırıp ona baktım, konuya devam etmesini bekliyordum. Ama onun keyfi yerine gelmişti, hatta biraz şımarık davranmaya bile başlamıştı. Teresa'nın böyle olabileceği bir buçuk yıl önce hiç aklıma gelmezdi. Etrafındaki o buzdan ciddiyet duvarı yıkılmıştı. Birbirimize kardeşim diye hitap ederdik ama Teresa'nın yine de hep bir uzaklığı olmuştu. Gerçekten bir şeyler değişmişti. Hepimizde bir şeyler değişmişti. " Her kızın mutlaka bir evlilik hayali olur. Bazıları bunu çok geç fark eder, tıpkı Claire örneğinde olduğu gibi."

" Senin de mi var? " diye sordum bir yanım gerçekten merak ediyordu ama bunu cidden dalga geçmek için sormuştum cevaplayacağını bile tahmin etmemiştim.

" Tabii ki de benim de var. Ethan- " bir çığlık sözünü kesti. Çığlığın sahibinin Claire olduğunu anlamam bir kez daha çığlık atmasından sonra oldu. Hemen dışarı fırladım, onun odasına doğru koştum. Bütün eşyalar havadaydı ve lambalar patlamıştı, Claire'in uyanık olup olmadığına emin olamıyordum. Ona yaklaşamıyordum çünkü kapının hemen önünde koltuk vardı. 

" Claire! " diye bağırdım şansımı denemek için. " Claire! Benim! "

" Ethan? Ethan sen misin? " 

"Evet, benim. " dedim. " Claire şu şeyleri aşağıya indir de yanına geleyim. " dedim, ama böyle bir şey olacak gibi görünmüyordu çünkü Claire'in hala sakinleşemediğini ellerinin titrediğini görebiliyordum. Yerden, sürünerek, geçmek zorundaydım. Bu sırada Claire'in koltuğu üstüme bırakmaması için dua ederek geçmeye başladım. Ona ulaşınca, onu kollarımın arasına aldım. Benim yüzümden böyle olmuştu, ona yüzüğü vermeseydim böyle olmayacaktı. Claire'in bedeni kollarımın arasında titriyor göz yaşları tişörtümü ıslatıyordu. Kollarını boynuma dolarken hıçıkırmaya devam ediyordu.

" Ethan-" dedi ama hıçkırmaktan nefesi kesiliyordu. Bir süre kendini toplamasını bekledim. Ama ağlamaya devam ediyordu, umarım yarın da böyle bir şey olmazdı. Yarın kameraların karşısında ağlarsa her şey biterdi. Halk onun çekilmesini yerine başka birinin gelmesini isterdi ve bizim de bunu neden yapamayacağımızı açıklamamız gerekirdi. Claire'in kollarını boynumdan çektim, başını kaldırması için çenesini tuttuğum zaman göremediğini hatırladım. Bir anda kalbim bin bir parçaya bölünmüştü çünkü  o da ne yapmaya çalıştığımı anlamış ağlamayı kesmişti. " Göremiyorum. " dedi, ondan ilk defa duyduğum acıklı bir sesle. Bugün kalbini çok fazla kırıyordum. Belki de ailelerimiz gerçekten haklıydı, belki de gerçekten birbirimize zarar veriyorduk. " Unuttun mu? " diye devam etti cümlesine. Elimi hemen geri çektim. " Odamda biri vardı. " deyiverdi tek nefeste.