Kalem kağıdı elime alıp, toparlanmaya çalıştım. Sensiz de bu işi dökemiyor gibiyim satırlara. Olursa diyecektim, ben aynı yerdeyim; olursa ihtiyacın bana. Zamanla diyor çoğu, atlatacakmışım. Zaman aldığını vermezki, giden benim canımdan. Bana zindan eder o vakit kendini. Dertmiş zaman, çare değil. Unutuyorum unutamadığımı. Bazen sarılıyorum sana, unutup olmadığını. Kalemi kağıdı aldım elime, seni dinliyorum. Zaman neymiş; aldığını acıttı, vermediğini kanattı, kalanı yaraladı o zaman. Ve seni dinliyorum sevdiğim adam. Ya da yazdıklarımı silmeye mi başlasam? Seninle yeni başlangıçlar yapsam ya da. Derin suların altında boğularak. Unutuyordum az kalsın. Bugün sensiz geçen ömrümün; on sekizinci yılı. Seni görmeyeli ömür geçmiş, ah adamım. Sen hep hayalimdin, dönüp bakmadın. Sandım ki yakınsın bana. Sandım ki herkesten çok daha.. Hayalmiş değil mi herşey? Ben yokum ki senin dünyanda. Ah canımı kanatan, yaralarımı tekrar tekrar acıtan.. Meğer benmişim yıllarca olmayan. Yalan olup gittim hayatında. Sen yara, ben acı. Sen merhem, ben yara. Sen satırlarda bile olmadın da, özlemim vardım sayfalarda. Ben düşlerim seni, olsan da, olmasan da.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Abartma Sandığın Kadar Ölmüyorum
ПоэзияÖlüm dile kolaysa; ne zoru ne iki hece? Acılara merhem gibi sürülen şiirlere, Belki sükuta sitem, Belki sevgilere. Ben, satırlara el diyorum. Onlar benim kollarım, ayaklarım, başım, Ve o şiirler benim kalbim. Eğer anlaşılan bir cümleyse, yazılan, ...
